Υπάρχουν έρωτες εφηβικοί, γεροντικοί, σαρκικοί, πλατωνικοί, νερόβραστοι, συγκλονιστικοί, βραχείς, αιώνιοι, αλλά και απαγορευμένοι! Οι τελευταίοι είναι και οι πιο επώδυνοι για τα άμεσα ενδιαφερόμενα μέλη αφού στο δρόμο της καρδιάς τους στήνονται από τους γύρω τους εμπόδια (αυτό είναι που τους κάνει και απαγορευμένους) τα οποία φαντάζουν στα μάτια τους ανυπέρβλητα. Αυτό συνέβη στην περίπτωση της Χριστίνας και του Ορέστη.
Της Χριστίνας, μιας από τις κόρες της οικογένειας του δασάρχη Νικολάου Σαλπαδήμα στην Ελατινή της Μακεδονίας και του νεαρού ανθυπολοχαγού Ορέστη Πετρίτη, του 518ου Τάγματος Πεζικού, που η τύχη και το καθήκον τον οδήγησαν από τα βουνά της Αρκαδίας -που ήταν η γενέτηρά του- σε αυτά της Μακεδονίας που ήταν ο τόπος καταγωγής της μέλλουσας, όπως αποδείχθηκε τελικά, γυναίκας του. Αυτό όμως, το ευτυχές γεγονός, αργεί πολύ να συμβεί. Οι δύο νέοι ακόμα δεν έχουν συναντηθεί, ή για σταθείτε λίγο, να…
…
Και ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Το χέρι της φυλακίστηκε μέσα σ’ ένα ζεστό δυνατό χέρι, σε μια χειραψία που έστειλε κύματα αναστάτωσης μέχρι το τελευταίο κύτταρό της και στ’ αυτιά της έφτασε μια βαθιά, μπάσα φωνή, στέρεη κι αντρίκια. «Ορέστης Πετρίτης», της είπε, «χαίρομαι που σε γνωρίζω».
Με το στόμα ξαφνικά κατάστεγνο και επιστρατεύοντας όλο της το κουράγιο «κι εγώ χαίρομαι» του απάντησε, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι αυτή η χειραψία ήταν λίγο πιο δυνατή, λίγο πιο παρατεταμένη από τις άλλες – ή έτσι της φάνηκε, έτσι λαχταρούσε να είναι. Τον κοίταξε. Την κοίταξε κι εκείνος. Μάτια στο χρώμα του ώριμου κάστανου, σοβαρά, διεισδυτικά, που αντάμωσαν με τα δικά της τα μελιά, τα γλυκά, τα κοριτσίστικα. Τα βλέμματα χαράκωναν τον αέρα σαν σπαθιά, αθόρυβα, κι όμως τόσο κοφτερά, σαν μαυριτάνικες λεπίδες. Η Χριστίνα χαμογέλασε. Τα λακκάκια παιχνίδισαν στις άκρες των χειλιών της και ήταν η σειρά του νεαρού αξιωματικού να χάσει το ρυθμό της ανάσας του, να αφήσει βιαστικά αν και απρόθυμα, το χέρι της και να πάρει τη θέση του στο τραπέζι.
…
Αυτή βέβαια ήταν η πρώτη φορά που άγγιξαν ο ένας τον άλλο, όμως οι ματιές τους είχαν ήδη μαγνητίσει η μία την άλλη, έτσι όπως γίνεται μονάχα το απειροελάχιστο εκείνο κομμάτι χρόνου όπου γεννιέται ένας έρωτας μεγάλος, τα δέκατα του δευτερολέπτου που δυο γνώριμες από παλιά ψυχές συναντιούνται μέσα στα νέα τους σώματα!
Είχε φτάσει η ώρα να ξαναζήσουν μαζί άλλη μια ζωή. Μια ζωή όμως που, αλίμονο, το ξεκίνημα της ήταν σπαρμένο με αγκάθια. Βέβαια, οι μεγάλοι έρωτες πάντα ή σχεδόν πάντα τα καταφέρνουν, αλλά μέχρι τότε τι γίνεται; Για τον έρωτα της Χριστίνας και του Ορέστη πάντως, μπορείτε να μάθετε τι ακριβώς έγινε, διαβάζοντας το βιβλίο «Το βαλς μιας ζωής», της Βάσως Αποστολοπούλου – Αναστασίου, που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2010 από της εκδόσεις Ιβίσκος.
Είναι η πρώτη συγγραφική απόπειρα της ιατρού στο επάγγελμα συγγραφέως. Αν και στο εξώφυλλο του βιβλίου θα βρείτε την λέξη μυθιστόρημα, πρόκειται στην πραγματικότητα για την αποτύπωση στο χαρτί, και μέσω αυτού στην αθανασία, της ιστορίας των γονέων της Βάσως Αποστολοπούλου – Αναστασίου που ξεκίνησαν τον έρωτα τους, την κοινή τους πορεία, σε σκοτεινά για όλους τους Έλληνες χρόνια, τον καιρό του εμφυλίου πολέμου.
Με σύμμαχο την μικρή αδερφή της Χριστίνας και ενάντιους όλους τους υπολοίπους (η μητέρα της κρατούσε σε γενικές γραμμές ουδέτερη στάση) έζησαν κάτι περισσότερο από τέσσερα εφιαλτικά χρόνια! Από την στιγμή που συναντήθηκαν στην Ελατινή μέχρι την στιγμή που ανέβηκαν μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη. Αυτά τα χρόνια ξεδιπλώνει η συγγραφέας στο βιβλίο της, μεταφέροντας μας έτσι μια από τις πιο τρυφερές ιστορίες αγάπης που έχει λάβει την μορφή μυθιστορήματος.
Η γλώσσα γραφής της ρέουσα και οι χαρακτήρες της μοναδικοί! Ποιον να πρωτοθυμηθώ; Την πολυμήχανη Ευγενία που στάθηκε σαν βράχος δίπλα στο ζευγάρι; Την ανεκδιήγητη μεγάλη αδερφή της Χριστίνας που ήθελα συχνά πυκνά να την είχα μπροστά μου να της πω δυο γαλλικά; Τον πατέρα και τον αδερφό της που από το πολύ αντριλίκι σου ερχόταν να τους πλακώσεις στο ξύλο; Και πόσοι, πόσοι, άλλοι χαρακτήρες που θα σας κάνουν να ζήσετε με ένταση και αγωνία το «Το βαλς μιας ζωής», της Βάσως Αποστολοπούλου – Αναστασίου, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Μην το καθυστερείτε… ξέρετε τώρα εσείς… μπουφάν, βιβλιοπωλείο, επιστροφή στο σπίτι, χουχούλιασμα και… καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι με λακκάκια γεμάτα φως. Ένας νεαρός αξιωματικός με στοχαστικά, μυστήρια μάτια. Ένας απαγορευμένος έρωτας που γεννιέται μέσα στη δίνη ενός αδελφοκτόνου πολέμου. Μάχες, απουσίες, κίνδυνοι, καταστροφές. Η αγάπη αντέχει. Ώσπου έρχεται αντιμέτωπη με έναν άλλο πόλεμο, οικογενειακό αυτή τη φορά και εξίσου οδυνηρό. Η τελική σύγκρουση αναπόφευκτη – και η λύση απροσδόκητη. Λύτρωση και δικαίωση συνάμα. Της Χριστίνας και του Ορέστη. Υποσχέσεις που κρατήθηκαν για μια ζωή. Και η μελωδία ενός βαλς να σημαδεύει στιγμές ευτυχίας.
«Με λόγο εναργή, γλώσσα ρέουσα και με ιδιαίτερη ευαισθησία και ικανότητα στην έκφραση των συναισθημάτων και την περιγραφή των χαρακτήρων η συγγραφέας αφηγείται μια δυνατή ιστορία αγάπης που θα περάσει μέσα από το καθαρτήριο του εμφυλίου και θα προσκρούσει στις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας».
Όμηρος Αβραμίδης,
συγγραφέας