Από το πρωί είχα το «Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά», της Χρυσούλας Δημητρακάκη, πάνω στο γραφείο μου και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην δουλειά, περιμένοντας να έρθει το βράδυ για το απολαύσω. Έχοντας διαβάσει τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία της συγγραφέως, ήμουν βέβαιος ότι όχι μόνο θα απολάμβανα κάθε λεπτό της ανάγνωσής του, αλλά και ότι θα κινούνταν το μυαλό μου -με οδηγό την Χρυσούλα Δημητρακάκη– σε μοναδικής ομορφιάς και αξίας διαδρομές της σκέψης.
Και πράγματι, λίγες ώρες αργότερα που αφέθηκα στην πένα της συγγραφέως βίωσα μια εξαιρετική εμπειρία, ανάλογη με αυτές όταν είχα διαβάσει προηγούμενες δουλειές της. Και σε αυτό της το βιβλίο, η Χρυσούλα Δημητρακάκη έχει ως βασικό θέμα της την ζωή και τον άνθρωπο. Το αισθητήριο της; Μοναδικό! Ο τρόπος που περνάει τις σκέψεις της στο χαρτί, και μέσω αυτού στον αναγνώστη; Εξαιρετικός! Θα μπορούσα να παρομοιάσω τα γραπτά της με ένα φωτογραφικό φακό που "νετάρει" πάνω σε συγκεκριμένα σημεία της μεγάλης εικόνας που λέγεται «Άνθρωπος» δείχνοντας σου με κρυστάλλινη καθαρότητα ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Το μαγευτικό είναι ότι σε κάθε της βιβλίο μας αποκαλύπτει διαφορετικές λεπτομέρειες -και με διαφορετικό τρόπο- της Εικόνας, κάνοντας μας να περιμένουμε το επόμενο πόνημα της με αγωνία. Ο τρόπος που επέλεξε αυτή την φορά, στο «Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά», να μας κάνει κοινωνούς των σκέψεων της είναι ο συνδυασμός δοκιμίων και ποιημάτων.
Με έντεχνο τρόπο, ο πεζός λόγος…
«…Και ίσως, έτσι είναι καμωμένη η ζωή, για να αποδειχθούμε τελικά ικανοί να τη ζήσουμε και όχι να την αναπτύξουμε θεωρητικά και να καταλήξουμε σε άκαμπτα συμπεράσματα. Και η λογική παρασυρμένη από τη χρησιμότητα της, ψάχνει χωρίς τέλος και αναγκάζει τον άνθρωπο, όσο είναι μέσα σε ένα "υπόγειο" να αναζητά το "γυάλινο παλάτι" και όταν εξασφαλίσει το γυάλινο παλάτι, να ζητά με αγωνία το υπόγειο.
Και, ίσως, η ζωή δεν είναι μόνο γυάλινα παλάτια και υπόγεια, αλλά μια διαδρομή από το ένα στο άλλο…»
(από το δοκίμιο «Ο αέναος κύκλος της ευτυχίας και του πόνου»)
…πλέκεται με τον ποιητικό…
«…Κι αν χίλια τόσα βρίσκονται,
ν’ αλλάζουν την πορεία
κι αντίσταση η θέληση,
αν στιβαρά κρατά,
έτσι είναι ο κόσμος κι είμαστε,
μι’ ανθρώπινη ιστορία,
του κόσμου το μερίδιο,
καθένας κουβαλά…»
(από το ποίημα «Τα μανουσάκια»)
…και δημιουργεί ένα θαυμάσιο λογοτεχνικό ανάγνωσμα.
Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά, όπως η ίδια η Χρυσούλα Δημητρακάκη μας ενημερώνει στο τέλος του βιβλίου της, σημαίνει: «Το ψιθύρισμα της Μεγάλης Βελανιδιάς». Και σαν ένα τέτοιο ψιθύρισμα μοιάζει η ανάγνωση του βιβλίου. Σαν να έχεις κάτσει στην σκιά μιας τεράστιας βελανιδιάς και απολαμβάνοντας τον ίσκιο και την δροσιά, ακούς ψιθύρους που φανερώνουν μεγάλες αλήθειες. Ψιθύρους που χάρη στην συγγραφέα και τις εκδόσεις Ιωλκός, μπορούμε από τον Φεβρουάριο του 2009 να ακούσουμε όλοι στο… θρόισμα του μεγάλου δρυγιά!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
…Και αφού οι θύελλες είναι αναπόφευκτες και οι δοκιμασίες αναπόφευκτες, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, από το να διαφαίνεται η διαφυγή τους.
Και αναγκαστικά, όπως ανασαίνουμε και όπως βαδίζουμε, θα αντιστεκόμαστε σε όλα τα επερχόμενα, όπως οι φυλλωσιές ενός δυνατού και αειθαλούς δένδρου.
Γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, παρά μονάχα να ελπίζουμε.
Και γιατί όταν ένα σκληρά δοκιμαζόμενο δένδρο κρατιέται στις θύελλες, δεν κρατιέται μόνο για τον εαυτό του, αλλά σαν επιδίωξη μιας κληρονομιάς, που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα…