Ο Τζώρτζης Χάκετ έγινε δέκα χρονών και για δώρο γενεθλίων ζήτησε από την μαμά του, ένα ημερολόγιο. Μην παρασυρθείτε, όμως, από αυτή του την επιθυμία και συμπεράνετε ότι ο μικρός μας φίλος είναι ένα ήσυχο παιδί που λατρεύει το γράψιμο και το διάβασμα. Κάθε άλλο! Το νεαρότερο μέλος της οικογένειας Χάκετ, θα μπορούσε άνετα να ανακηρυχθεί ο βασιλιάς των παλιόπαιδων! Όχι, δεν είναι κακό παιδί. Οι προθέσεις του ποτέ δεν είναι κακές. Πάντα θέλει να κάνει το καλό και να βοηθά τους γύρω του. Αλλά δεν του κάθεται. Αυτή είναι και η πηγή των απίστευτων κωμικοτραγικών καταστάσεων, που θα σας κάνουν να ξελιγωθείτε στα γέλια.
Τι θα το κάνει το ημερολόγιο ένας τέτοιος διαολάκος; Να η εξήγηση που δίνει ο ίδιος σε αυτό το εύλογο ερώτημα…
…
«Ένα ημερολόγιο» είπα, γιατί σκέφτηκα ότι όλες μου οι μεγάλες αδερφές έχουν, κι ότι είμαι πια κι εγώ αρκετά μεγάλος για ν’ αρχίσω. Μ’ αγόρασε λοιπόν η μαμά μου ένα ημερολόγιο. Επειδή όμως ήθελα να κάνω τη δουλειά σωστά, ανέβηκα κρυφά στο δωμάτιο της Λιλ, κι είπα ν’ αντιγράψω λίγο απ’ το δικό της. Το είχε όμως κλειδωμένο στο γραφείο της και χρειάστηκα πάρα πολλή ώρα μέχρι να βρω ένα κλειδί που να ταιριάζει στην κλειδαριά. Όταν επιτέλους το βρήκα, κι η Λιλ είχε πάει εκείνη την ώρα επίσκεψη, έκατσα κι αντέγραψα μια σελίδα.
…
Και δεν του φτάνει που αντέγραψε την σελίδα από το ημερολόγιο της αδερφής του! Μόλις τον ρώτησαν τι έγραψε στο ημερολόγιό του, παρουσίασε την αντιγραφή και μάλιστα στον επίδοξο μνηστήρα της αδερφής του τον οποίο η Λιλ (που καθόλου δεν συμμεριζόταν τα αισθήματα του επίδοξου μνηστήρα) περνούσε γενεές δεκατέσσερις μέσα σε αυτήν την σελίδα. Δεν νομίζω να περιμένετε να έγινε γάμος!
Μα δεν είναι απίστευτος; Ακόμα και κάτι το εντελώς ανώδυνο και ακίνδυνο -όπως η συγγραφή ενός ημερολογίου- το μετατρέπει σε σκανταλιά μέχρι να πεις «κύμινο» ή πιο σωστά μέχρι να πεις «Τζώρτζη!». Η Λιλ που αναφέρεται στο πιο πάνω απόσπασμα, είναι η μια εκ των τριών αδερφών του λεβέντη μας. Οι άλλες δύο είναι η Μπες και η Σούζαν. Όπως είναι αναμενόμενο, οι αδερφές του είναι τα κύρια θύματα των κατορθωμάτων του. Βέβαια το κακό δεν σταματά εκεί… τις συνέπειες των αυθόρμητων πράξεων του δεκάχρονου έχουν υποστεί τόσο αρκετοί από τους συμπολίτες του όσο και πολίτες γειτονικών πόλεων, κωμοπόλεων και μεγαλουπόλεων… μιλάμε για παιδί τυφώνα… όχι αστεία!
Θέλετε κι εσείς να διαβάσετε όσα κατέγραψε στο ημερολόγιο του και έζησε σε ένα μόλις χρόνο από την ζωή του ο σκανταλιάρης Τζώρτζης; Είναι πολύ εύκολο. Θα πεταχτείτε μέχρι το πλησιέστερο βιβλιοπωλείο και θα ζητήσετε το βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός παλιόπαιδου», της Μέττα Βικτώρια Βίκτωρ. Αν σας ρωτήσουν από ποιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί, θα πείτε από τις εκδόσεις Γράμματα με πρώτη ημερομηνία κυκλοφορίας το 1983 και σε μετάφραση του Κώστα Σκαλίδη. Πριν σχεδόν τριάντα χρόνια κυκλοφόρησε βέβαια στην χώρα μας, γιατί η ημερομηνία της πρώτης κυκλοφορίας του στις Η.Π.Α. απέχει από εμάς πάνω από ένα αιώνα (πρωτοκυκλοφόρησε στην Νέα Υόρκη το 1880!).
Οι σκανταλιές βέβαια έχουν αλλάξει από τότε, αλλά έχει παραμείνει ίδια η παντελής έλλειψη αίσθησης του κινδύνου και των συνεπειών από παιδιά της ηλικίας του Τζώρτζη ανεξάρτητα εάν αυτά ζουν στην Αμερική των τελών του 19ου αιώνα ή στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα. Και αυτό είναι κάτι που μας διδάσκει (στους ενήλικες αναγνώστες) η συγγραφέας μέσα από απίστευτες δόσεις χιούμορ! Αυτό είναι και το μήνυμα της από το όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Για να μπορέσεις να αναθρέψεις σωστά ένα παιδί χωρίς να το τρελάνεις στα «ΜΗ» και στα «ΟΧΙ», χωρίς να περνά τον περισσότερο χρόνο του σε «Τιμωρία» και χωρίς να κινδυνέψει η σωματική του ακεραιότητα πρέπει πάντα να έχεις στο μυαλό σου ότι είναι παιδί και όχι ένας ενήλικος σε μικρό μέγεθος!
Μην νομίζετε όμως, από τα προηγούμενα, ότι το βιβλίο της Μέττα Βικτώρια Βίκτωρ είναι ένα ηθοπλαστικό, παιδαγωγικό ή φιλοσοφικό ανάγνωσμα. Είναι, αν δεν με απατά ή μνήμη μου, το πιο αστείο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής! Συχνά πυκνά το άφηνα από τα χέρια μου για να πιάσω την κοιλιά μου που χόρευε belly dance από τα γέλια. Εκατόν ενενήντα σελίδες γεμάτες από τις εκμυστηρεύσεις του δεκάχρονου κατεργάρη, στις οποίες περιγράφει γλαφυρά και με μοναδικό τρόπο τις ημερήσιες περιπέτειες του. Ημερήσιες, γιατί τα βράδυα βέβαια κοιμάται όπως κάνουν όλα τα παιδιά είτε είναι φρόνημα, είτε είναι άτακτα, είτε είναι σκέτοι μπελάδες όπως ο ήρωας μας.
Επειδή το βιβλίο είναι άκρως διασκεδαστικό για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες, θα σας πρότεινα να το διαβάσετε παρέα με τα δικά σας βασανάκια το βράδυ πριν πάνε για ύπνο. Τα μικρά σε έκταση κεφάλαιά του, βοηθάνε τα μάλα σε αυτό… διαβάζετε λίγο, γελάτε πολύ και μετά νάνι! Αύριο πάλι, ο Τζώρτζης θα είναι εκεί, περιμένοντας σας να ζήσετε μαζί του άλλη μια περιπέτεια! Καμιά ώρα πριν ξεκινήσετε το διάβασμα μην πίνετε πολλά υγρά γιατί δεν εγγυώμαι την στεγνή κατάσταση του χαλιού ή της μοκέτας σας! 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το Ημερολόγιο ενός παλιόπαιδου πρωτοκυκλοφόρησε το 1880 ανώνυμα στη Νέα Υόρκη. Είναι γραμμένο από γυναίκα, την Αμερικανίδα συγγραφέα Μέττα Βικτώρια Βίκτωρ, το γένος Φούλερ (1831-1886), γόνο γνωστής φιλολογικής οικογένειας, που πριν από αυτό είχε δημοσιεύσει κι άλλα βιβλία -αν και κανένα του δε γνώρισε, βέβαια, την επιτυχία αυτού του ανώνυμου δημοσιεύματος. Η δημιουργός του είχε τους λόγους της να επιθυμεί την ανωνυμία: Το Ημερολόγιο ενός παλιόπαιδου ήταν έξυπνο και διασκεδαστικό, αλλά και επικίνδυνο για τα χρηστά ήθη της εποχής, γεμάτο ερεθίσματα και νέες ιδέες για τους απανταχού της γης σκανταλιάρηδες, και με μεγάλη δόση αυτού που λέμε σήμερα «μαύρο χιούμορ».
Συνδυάζοντας δροσιά και ελαφράδα με μια μοναδική σκληρότητα, το βιβλίο αυτό εντάσσεται στο ίδιο ρεύμα που γέννησε τον Τομ Σώγιερ και τον Χάκλμπερυ Φιν του Μαρκ Τουέιν, το Μαξ και Μόριτς του Βίλχεμ Μπους, και Το Πειραχτήρι του Φλαμανδού Έρνεστ Κλάες. Ο ατίθασος πιτσιρίκος συγκρούεται με μια τάξη πραγμάτων που δεν του ταιριάζει, γιατί είναι δημιούργημα των μεγάλων. Υπερκινητικός και αναρχικός, σκοντάφτει διαρκώς σε εμπόδια που του προτάσσει μια δύναμη κακιά και αγέλαστη, που μισεί τα νιάτα. Ταυτόχρονα, συνειδητοποιεί πως η τάξη πραγμάτων των ενηλίκων δεν είναι διόλου σωστή, αλλά γεμάτη υποκρισία και ψευτιά. Ο μικρός δεν έχει να κάνει τίποτ’ άλλο, παρά να επιστρατεύσει την πονηριά, την αντοχή του και το θράσος του για να τα βγάλει πέρα σ’ αυτό το άνισο παιχνίδι. Και τα καταφέρνει μια χαρά.