Το 2003, με την κυκλοφορία του «Η παγίδα των αηδονιών», άνοιξε μια πύλη στον μαγευτικό κόσμο που εμπνεύστηκε και αποτύπωσε στο χαρτί, η Βρετανο-Αυστραλή Λίαν Χέρν. Μια πύλη που διάβηκαν από τότε εκατομμύρια αναγνωστών σε όλο τον κόσμο, δηλώνοντας κατόπιν φανατικοί οπαδοί της ταλαντούχας συγγραφέως. Το «Η παγίδα των αηδονιών», ακολούθησαν το «Με το γρασίδι για προσκέφαλο» (2004), το «Το λαμπρό φεγγάρι» (2005) και τέλος το «Η βραχνή φωνή του ερωδιού» (2009), οδηγώντας τον μύθο σε ένα σημείο που δεν θα μπορούσε λογικά να “επιτρέψει” ένα πέμπτο βιβλίο.
Προς τέρψη όμως των απανταχού φίλων της σειράς «Μύθοι των Οτόρι – Tales of the Otori», όπως γίνεται πολλές φορές στον κινηματογράφο, αντί για sequel κυκλοφόρησε το prequel της ιστορίας. Έφτασε κοντά μας τον Οκτώβρη του 2010 από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου, και με τίτλο «Το δίχτυ του ουρανού». Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού της γης “Λιανχερνιστές”, μεταξύ των οποίων κατατάσει τον εαυτό του και ο γράφοντας. Ας πάρουμε όμως μια γεύση από το πέμπτο αριστούργημα της κας Χέρν…
Στην πρώτη κιόλας σελίδα γνωρίζουμε τον Ισαμού. Μέλος της Φυλής και πατέρα του Τομάσου. Ναι, ξέρω! Δεν χρειάζεται να σας πω ποιος είναι ο Τομάσου. Αλίμονο! Πάνω του άλλωστε χτίστηκαν όλα τα προηγούμενα βιβλία της σειράς. Σε ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό έχει, λοιπόν, καταφύγει ο Ισαμού, προσπαθώντας να ζήσει μια απλή ζωή, μακρυά από τις επιταγές και τον τρόπο ζωής των μελών της Φυλής…
…
Ο Ισαμού νόμιζε πως είχε καταφέρει να ξεφύγει σ’ αυτό το απόμερο χωριό, στα ανατολικά σύνορα των Τριών Χωρών, μακρυά από τις μεγάλες πόλεις, όπου προτιμούσαν τα μέλη της Φυλής να ζουν και να εργάζονται πουλώντας τις υπερφυσικές τους ικανότητες σ’ όποιον τους πλήρωνε τα περισσότερα – κι είχαν πολλούς πελάτες αυτά τα χρόνια των συνωμοσιών και των διενέξεων ανάμεσα στους πολεμιστές. Αλλά κανείς δεν ξεφεύγει από την Φυλή για πάντα.
Πόσες φορές δεν τα ‘χε ακούσει αυτά τα προειδοποιητικά λόγια όταν ήταν παιδί; Πόσες φορές δεν τα ‘χε επαναλάβει κι ο ίδιος στον εαυτό του, με την σκοτεινή ευχαρίστηση που δίνουν οι παμπάλαιες ικανότητες – καταφέρνοντας την αθόρυβη μαχαιριά, το στρίψιμο της στραγγάλης… ή το φόνο με την αγαπημένη του μέθοδο: στάζοντας το φαρμάκι στάλα-στάλα σ’ ένα κοιμισμένο στόμα, σ’ ένα απροστάτευτο μάτι.
…
Η φυλή όμως επιτρέπει μόνο ένα δρόμο να πάρουν τα μέλη της που θέλουν να απομακρυνθούν από την σφιχτή αγκάλη της. Αυτόν του θανάτου. Μέσω αυτού του δρόμου κατάφερε κι ο Ισαμού να ελευθερωθεί… φεύγοντας για τον ουρανό… αφήνοντας όμως πίσω στο χωριό, μια νεαρή κοπέλα με τον καρπό του έρωτά τους στα σπλάχνα της.
Όπως καταλαβαίνετε πολλά από τα πρόσωπα που γνωρίσαμε στο «Η παγίδα των αηδονιών» είτε είναι αγέννητα ακόμα, είτε βρίσκονται σε νεαρή ηλικία. Κατά τον ίδιο τρόπο που τα τέσσερα πρώτα βιβλία της σειράς ήταν πλεγμένα γύρω απ’ τη ζωή και τα έργα του Τομάσου, έτσι το prequel της σειράς είναι χτισμένο γύρω απ’ το πρώτο μισό της ζωής του άρχοντα Οτόρι Σιγκέρου, μέχρι δηλαδή την συνάντηση του με τον Τομάσου.
Δεν θα σας γράψω τίποτα άλλο για την υπόθεση του «Το Δίχτυ του Ουρανού» για να μην χαλάσω – φανερώσω ούτε ελάχιστο από τις εκπλήξεις που σας περιμένουν στις σελίδες του. Και είναι πολλές! Τόσο οι σελίδες, όσο και οι εκπλήξεις!
Συνήθως τα prequel και sequel είναι προϊόντα που επιβάλλει το marketing με σκοπό το επιπλέον κέρδος, ξεζουμίζοντας και τραβώντας από τα μαλλιά μια επιτυχημένη σειρά. Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση, το ταλέντο της Λίαν Χερν έλαμψε για άλλη μια φορά, χαρίζοντάς μας ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα -στα χνάρια των προηγουμένων- το οποίο επιπλέον δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτηματικά που πιθανόν να σας είχαν δημιουργηθεί διαβάζοντας τα προηγούμενα αριστουργήματα της.
Εμείς που έχουμε διαβάσει ήδη τα πρώτα τέσσερα βιβλία θα βρούμε άλλο ένα εξαιρετικό ταξίδι στον μαγευτικό λογοτεχνικό τόπο που μας χάρισε η συγγραφέας. Όσοι δεν τα έχετε διαβάσει, μπορείτε να ξεκινήσετε τη δική σας διαδρομή από το «Το Δίχτυ του Ουρανού» ώστε να πιάσετε το μίτο της Αριάδνης από την άκρη του, ζώντας την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος γραμμικά.
Όπως και να έχει, το «Το δίχτυ του ουρανού» της Λίαν Χερν, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μυθιστορήματα που κυκλοφορούν αυτή την εποχή στα βιβλιοπωλεία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα να το συμπεριλάβετε στην βιβλιοθήκη και στα αναγνώσματα που έχετε απολαύσει. Καλή ανάγνωση!
Από το αυτί του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η συναρπαστική προϊστορία της τετραλογίας των Οτόρι.
Ο Άρχοντας Σιγκέρου, κληρονόμος της φατρίας των Οτόρι, κεντρίζει την έχθρα των φιλόδοξων και πανούργων Ιίντα, της Ανατολικής Χώρας, ενώ ταυτόχρονα κινδυνεύει από τους ίδιους τους θείους του, που είναι προδότες. Η ευγενική του μόρφωση και η πολεμική του εκπαίδευση τον έχουν ετοιμάσει για την αρχηγία της φατρίας και για τις μάχες, που πρέπει να δώσει. Αλλά η μοίρα και η νεανική του ορμή παγιδεύουν τις Τρεις Χώρες σε πόλεμο. Ο Σιγκέρου οδηγείται στην τραγική ήττα στη Γιεγκαχάρα και υφίσταται τις συνέπειες.
Καλύπτοντας και κρύβοντας την λαχτάρα του για εκδίκηση ο Σιγκέρου περιμένει υπομονετικά να ‘ρθει η κατάλληλη στιγμή, οπότε και θα δράσει για να ξαναπάρει τη Μέση Χώρα και να ζήσει με τη γυναίκα που αγαπάει, την πιστή του σύμμαχο, την Αρχόντισσα Μαρουγιάμα.
Εκτός από θανάσιμους εχθρούς, ο Σιγκέρου έχει και φίλους μεταξύ των δολοφόνων της Φυλής, φίλους που θα τον προστατέψουν και θα του αποκαλύψουν την ύπαρξη ενός αγοριού σε κάποιο απόμερο ορεινό χωριό. Το αγόρι αυτό ανήκει στη μυστική αίρεση των Αφανών και όπως θ’ αποδειχτεί θα είναι “η κίνηση η αναπάντεχη, που θ’ ανατρέψει όλο το παιχνίδι”.
Έτσι αρχίζουν οι Μύθοι των Οτόρι….
“Το Δίχτυ του Ουρανού” είναι ο πρώτος και τελευταίος Μύθος, που κλείνει τον κύκλο και ταυτόχρονα εισάγει τους αναγνώστες στον αλλόκοτο και πανέμορφο κόσμο των Οτόρι. Είναι ένα φανταστικό ιστορικό έπος εκδίκησης και προδοσίας, τιμής και αφοσίωσης, ομορφιάς και πάθους. Ένα έπος γύρω από τη δύναμη της αγάπης, στη μυθική μεσαιωνική Ιαπωνία, που θα συναρπάσει τους αναγνώστες σ’ όλο τον κόσμο.
“Αριστούργημα αφήγησης.”
(The Sunday Morning Herald)
“Μια εκπληκτική, συναρπαστική σάγκα με μεγάλη λογοτεχνική αξία.”
(The Age)
“Η ομορφιά, η αγριάδα και η πρωτοτυπία της συναρπαστικής αφήγησης της Χερν εντείνονται ακόμα περισσότερο από την εξαίρετη, δουλεμένη και κρυστάλλινη πρόζα της.”
(Independent on Sunday)
“Πρωτότυπο και γοητευτικό έργο φαντασίας.”
(The Times)
“Το θαύμα είναι η ροή και η ένταση της ιστορίας, η κομψότητα της γραφής, η δύναμη και η χάρη των χαρακτήρων και το θαυμάσιο ταλέντο της Λίαν Χέρν στην αφήγηση. Όλα αυτά κάνουν το βιβλίο πραγματικά απολαυστικό.”
(Le Monde)
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ο Σιγκέρου άκουγε τον μικρό καταρράχτη από το βάθος του κήπου και προχώρησε προς τα εκεί, γιατί ήταν ένα από τα αγαπημένα του μέρη μέσα στον περίβολο του ναού. Στ’ αριστερά του άρχιζε η απότομη κατωφέρεια, που έφτανε μέχρι κάτω, στην κοιλάδα. Οι πλαγιές ήταν χρυσοκόκκινες, οι κορφές απέναντι υψώνονταν η μία πίσω από την άλλη στο φόντο του ουρανού, θαμπές κι όλας στο φως του δειλινού. Στα δεξιά του το ίδιο το βουνό ήταν το φόντο του κήπου, τ’ ανοιχτόχρωμα μπαμπού ξεχώριζαν στο βαθυπράσινο των κέδρων, λυγερά και χαριτωμένα, και οι άσπροι αφροί του καταρράχτη έπεφτα σαν νήματα κλωσμένα πάνω στα γυαλιστερά βράχια. Σκαρφάλωσε λίγο πιο ψηλά ανάμεσα στις φτέρες και στάθηκε να κοιτάξει πίσω του τον κήπο. Από ‘δω τα βράχια έμοιαζαν βουνά, οι θάμνοι δάση. Του φάνηκε πως έβλεπε ολόκληρη την μέση χώρα σ’ αυτό το μικρό κομμάτι γης, με τα βουνά και τα ποτάμια της. Αλλά η ψευδαίσθηση σκόρπισε και χάθηκε ξαφνικά και μια μορφή εμφανίστηκε ανάμεσα στους θάμνους – και για μια στιγμή, για μια στιγμή μόνο, ο Σιγκέρου την είδε σαν θεά, που περπατούσε μέσα στην ίδια την πλάση της.