Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018
Σελ. 221
Οι κάργες κι οι δεκαοχτούρες με το μαύρο κολάρο γύρω απ’ το λαιμό βγάζουνε ένα μονότονο, σκουριασμένο ήχο, κουκούου-κου… κουκούου-κου. Πιο απειλητικό κι από το θρήνο της φωνής τους…
Τα πουλιά με το μαύρο κολάρο κρατάνε ξάγρυπνο τον Μαρίνο Τριάντη.
Ο Μαρίνος Τριάντης ζούσε συνεχώς ανάμεσα σε δυο εφιάλτες. Ενός εγκλήματος που είχε διαπράξει την δεκετία του ’80 στην Πάτρα και μιας αβέβαιης ζωής που είχε ξεκινήσει το 2011, οπότε και αποφυλακίστηκε. Οι δυνατότητες εργασίας ανύπαρκτες. Το στίγμα του «στυγερού δολοφόνου» τον ακολουθούσε παντού, καθιστώντας αδύνατη την κοινωνική επανένταξη.
Ο Μαρίνος Τριάντης είχε σκοτώσει τον δεκαεξάχρονο ερωτικό σύντροφό του Στρατή, τρόφιμο ενός οικοτροφείου της Πάτρας.
Ο χρόνος που βγαίνει από την φυλακή ο Μαρίνος Τριάντης είναι η περίοδος που η χώρα βρίσκεται σε πτώχευση κι ο Μαρίνος προσπαθεί να στεριώσει σε μια πόλη, σαν την Πάτρα, οικονομικά ρημαγμένη, μια πόλη που ζει σε αποσύνθεση, μια πολιτεία σαν φυλακή, σε μια κοινωνία που νοσεί. Ο Μαρίνος Τριάντης είναι αδύνατον να κατανοήσει τις συνθήκες της νέας ζωής έξω από την φυλακή. Εξακολουθεί να κουβαλάει την φυλακή μέσα του: μνήμες που επιστρέφουν, οι Ερινύες που τον καταδιώκουν, τα πουλιά με το μαύρο κολάρο που κρώζουν συνέχεια και κάνουν κύκλους στον αέρα, μια πόλη που πλέον δεν την αναγνωρίζει, αλλά και αυτή δεν τον αναγνωρίζει. Όλα γύρω του θαρρείς πως μένουν ακίνητα. Λες και η ζωή σταμάτησε να ανασαίνει, οι άνθρωποι παύουν να αναπνέουν. Όλα νεκρώνουν. Κι έχει το φόβο μη τυχόν κι η πόλη ξανοιχτεί στο πέλαγος…
Βίαιο και ανεξέλεγκτο πάθος, ανίερος έρωτας, μανία δαιμονική, μίσος παράλογο, μίσος που τυφλώνει, θυμός, επιθυμία για εκδίκηση, επιθυμία να προκαλέσει πόνο, ελκυστική βία, στυγερές πράξεις, κούφια πάθη, νοσηρές επιθυμίες, ανομολόγητες σκέψεις, ο φονιάς που έχει μερίδιο στη λήθη για να συμμαζέψει τα κομμάτια του, ο φόβος που γίνεται πραγματικότητα, η ανασφάλεια κι η αγωνία μιας άγονης αναμονής, αποφώλια τέρατα, κολασμένοι, λούμπεν, άνεργοι, μετανάστες, οικονομικά εξαθλιωμένοι, ρατσισμός, ανεκδήλωτη απειλή, φρικαλεότητες, φοβεροί εφιάλτες, όντα ερεβώδη, αρσενικές Μαινάδες, επιθυμία της σάρκας, ο φόβος της πιθανής απόρριψης, άγριος φόβος για το αύριο, ασίγαστη επιθυμία του ρίσκου, ηδονή που βγαίνει από τη βία, η βουλημία του να δοκιμάζεις όρια και αντοχές, οι δαίμονες που ξυπνάνε μέσα μας, αυτοκαταστροφή, κάθαρση, πένθιμος εξαγνισμός, έγκλημα και τιμωρία, νέα μορφή βαρβαρότητας, άκρατος εγωτισμός, άνοδος του φασισμού, το αυγό του φιδιού, αποστροφή, αηδία, ντροπή, τύψεις, λαγνεία, άγγελοι του ολέθρου, ανελέητη αλλά και τόσο παρήγορη τέχνη, σωτήρια τέχνη που επουλώνει πληγές, οικονομική κρίση, οικονομική εξαθλίωση, τα φετίχ της κοινωνικής ισχύος -4Χ4, πισίνες, Gucci κ.λ.π.- σύμβολα επιβολής και εξουσίας, μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα, το γεγονός με τον μύθο, ομοιομορφία ο προθάλαμος του ολοκληρωτισμού, ομοιομορφία που καταργεί την ιδιαιτερότητα, εκμαυλισμός των πολιτών, εξαγορά των συνειδήσεων, η τυφλή επιθυμία της επιβολής, επιβολή της θέλησης πάνω στον Άλλον, δαιμονοποίηση των Άλλων, αυθαιρεσία της εξουσίας, η αυταπάτη των ψευδαισθήσεων, η φυλακή που είναι μέσα μας, λιμανίσιες πόλεις, δίβουλες και δίθυμες, πόλεις που πλαγιάζουν στα λιμάνια και σου φουσκώνουν τα μυαλά με ταξίδια νοερά, το κακό που βρίσκεται μέσα στο καλό, η ρίζα του κακού, το κακό είναι διάχυτο παντού, η καρδιά του σκότους, άνθρωποι άγγελοι ή διάβολοι, άνθρωποι που είναι ικανοί για το καλό και το κακό, άνθρωποι θηρία ή θεοί, άνθρωποι που νιώθουν μεγαλύτερη μοναξιά έξω από την φυλακή, άνθρωποι που μιλάνε με τα φαντάσματα του παρελθόντος, άνθρωποι που τραβάνε απλά το κουρτινάκι κι αφήνουν απ’ έξω τη ζωή, τα προβλήματα, το φόβο, το κενό, άνθρωποι που μέσα τους ψιθυρίζει σιωπηλά ο θάνατος, άνθρωποι που λαχταράνε το βλέμμα των Άλλων, άνθρωποι που ζουν στο φως και τρέφονται με τα σκοτάδια, άνθρωποι που κινδυνεύουν από τον εαυτό τους, άνθρωποι ακόμα και οι πιο σκληροί, αλλάζουν στα κελιά τους, μαλακώνουν, είτε εγκληματίες είναι είτε μοναχοί, όλα αυτά αποτελούν τον ιστό που πλέκεται το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα του Κώστας Λογαρά.
Πόσο κρατάει η ισορροπία του ανθρώπου; Πόσο αντέχουν οι σχέσεις των ανθρώπων; Πόσο μπορεί κανείς, για πόσο αντέχει να τριγυρνάει στο παρελθόν του; Μετά από τόσα χρόνια, κι όταν όλα έχουν γίνει πλέον φανερά; Πόσο κρατάει η τιμωρία; Ποιους δαίμονες ξορκίζει ο Μαρίνος Τριάντης; Η μόνη πίστη είναι στην έννοια του ανθρώπου, προπαντός του βασανισμένου και με πάθη έντονα; Πόσο παράλληλες είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, με την οικονομική εξαθλίωση μιας χώρας;
Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το.
Ο Κώστας Λογαράς γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έχει γράψει ποίηση, πεζό, δοκίμιο, θέατρο. Το 1988 παρουσιάστηκε το λιμπρέτο του Σπίτια της μνήμης, σπίτια της σιωπής σε μουσική-σκηνοθεσία Θάνου Μικρούτσικου. Το θεατρικό του έργο Η τελευταία μάσκα – Fallimento ανέβηκε από τον Θόδωρο Τερζόπουλο και τη θεατρική ομάδα Άττις (2006). Το μυθιστόρημά του Ερημιά στο βλέμμα τους περιελήφθη στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων (2009). Έχει συνεργαστεί ως επιφυλλιδογράφος με τις εφημερίδες Τα Νέα και Το Βήμα, με το λογοτεχνικό περιοδικό Διαβάζω, με το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό oanagnostis.gr, με το protagon.gr κ.ά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.