Το Τζέραμπιμ είναι μια σχετικά μικρή πόλη. Σε αυτήν ζούσε ο Αλεξάντερ Νταρκ με την γυναίκα και τον μοναχογιό τους, τον Σεμπάστιαν. Δεν είναι ακριβώς μια συνηθισμένη οικογένεια αλλά δεν είναι και κάτι το εξαιρετικά σπάνιο στην πόλη και στην εποχή τους. Αιτία της διαφορετικότητας τους είναι το γεγονός ότι η μητέρα της οικογένειας ανήκει στο γένος των ξωτικών και κατά συνέπεια ο Σεμπάστιαν είναι ξωτικάνθρωπος. Το επάγγελμα του Αλεξάντερ -το οποίο αγωνίζεται να κληρονομήσει και στον γιο του- είναι γελωτοποιός…
…
Ανέκαθεν, επιθυμία του Αλεξάντερ ήταν να ακολουθήσει ο Σεμπάστιαν τα βήματα του. Από μικρή ηλικία, το αγόρι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να μάθει τα κόλπα των γελωτοποιών. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Κατάφερνε να απομνημονεύει με αρκετή επιτυχία τα αστεία, τα πειράγματα και τις ιστορίες, αλλά για κάποιο λόγο δεν τα έλεγε με πειστικό τρόπο. Είτε δε θα συγχρονιζόταν σωστά είτε θα μπέρδευε κάποια μικρή λεπτομέρεια. Εκεί που ο Αλεξάντερ προκαλούσε ξεκαρδιστικά γέλια, ο Σεμπάστιαν κατάφερε απλώς να αποσπάσει ένα μειδίαμα. Εκεί που ο Αλεξάντερ μάγευε το κοινό με μία και μόνο ιστορία του, οι ακροατές του Σεμπάστιαν δεν αργούσαν να γίνουν νευρικοί και ανυπόμονοι. Ήταν ολοφάνερο πως ο Σεμπάστιαν δεν είχε «το χάρισμα», όπως άρεσε στον πατέρα του να το αποκαλεί. Ο Αλεξάντερ όμως αρνούνταν να το αποδεχτεί, επιμένοντας πως με την εξάσκηση θα γινόταν τέλειος και πως όλα ήταν απλώς θέμα χρόνου.
…
Δυστυχώς όμως, πολλές φορές, η μοίρα δεν μας δίνει όσο χρόνο χρειαζόμαστε. Όταν ο Σεμπάστιαν ήταν δεκαέξι μόλις ετών, ο πατέρας του πέθανε και έμεινε μόνος με την μητέρα του και τον Μαξ, την βουβαλόπη που ανήκει στην οικογένεια από τότε που ο Σεμπάστιαν θυμάται τον εαυτό του. Τι είναι η βουβαλόπη; Να, είναι ένα πλάσμα που μοιάζει με τους γνωστούς σε όλους μας βίσονες με την διαφορά ότι μια βουβαλόπη έχει λογική και σε μερικές περιπτώσεις -όπως αυτή του Μαξ- μπορεί και μιλάει την ανθρώπινη γλώσσα.
Ας γυρίσουμε όμως στον θάνατο του πατέρα της οικογένειας. Το δυστυχές γεγονός εκτός από αβάσταχτη θλίψη, έφερε στους Νταρκ και σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Η λύση δόθηκε από τον Σεμπάστιαν. Σύμφωνα με μια πληροφορία που είχαν, ο βασιλιάς Σέπτιμους στο μακρινό Κέλοντον, ήταν ζάμπλουτος και δεν είχε γελωτοποιό. Έπρεπε να δοκιμάσει να δουλέψει στην βασιλική αυλή του Σέπτιμους, έστω κι αν οι πιθανότητες να τα καταφέρει ήταν ελάχιστες.
Έτσι ο Μάξ ζεύτηκε το ξύλινο κάρο του Αλεξάντερ που πλέον στο πλάι έγραφε «Σεμπάστιαν Νταρκ: Ο Πρίγκιπας των Γελωτοποιών» και μαζί με τον Σεμπάστιαν, ξεκίνησαν το μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι για το Κέλοντον. Στο ταξίδι τους αυτό συναντήθηκαν με τον μικροσκοπικό λοχαγό Κορνήλιο Ντράμελ και σχημάτισαν μια αχτύπητη και ατρόμητη ομάδα.
Θα καταφέρουν μεν να φτάσουν στον προορισμό τους, άλλα όλα όσα θα συναντήσουν πριν και μετά από αυτόν, θα τα μάθετε στις σελίδες του «Σεμπάστιαν Νταρκ: Ο Πρίγκιπας των Γελωτοποιών», του Φίλιπ Κάβενεϊ. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο για παιδιά του συγγραφέα -έχει διακριθεί σε μυθιστορήματα μυστηρίου- με εικονογράφηση του Μπομπ Λι. Στην χώρα μας κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα σε μετάφραση της Κατερίνας Αθανασίου.
Μπορεί ο Σεμπάστιαν κατά τα φαινόμενα να μην είναι καλός γελωτοποιός αλλά το τρίο Σεμπάστιαν-Μαξ-Κορνήλιος θα σας κάνει να κρατάτε πολλές φορές την κοιλιά σας από τα γέλια. Έχουν ένα μαγικό μαγνήτη που έλκει μπελάδες και εμπόδια, τα οποία αντιμετωπίζουν με σθένος αλλά και με χιούμορ προς τέρψη των αναγνωστών.
Άλλες φορές θα γελάσετε, άλλες θα συγκινηθείτε και άλλες η αγωνία σας θα εκτοξευτεί κατακόρυφα. Από τις πρώτες όμως κιόλας, σελίδες του βιβλίου θα τους λατρέψετε και θα ταχθείτε -έστω και νοητά- στο πλευρό τους. Όταν μάλιστα στον χορό μπει και μια γαλαζοαίματη, η πριγκίπισσα Κέριν, τότε το μυθιστόρημα αποκτά και μια ρομαντική χροιά που το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Ο ταλαντούχος συγγραφέας περνάει στους αναγνώστες του τα μηνύματα που θέλει μέσα από το χιούμορ. Αυτό είναι κάτι που λατρεύω στα βιβλία όταν το συναντώ γιατί θεωρώ ότι είναι ο πλέον σωστός, αποδοτικός και ευχάριστος τρόπος να πεις σε μικρούς και μεγάλους πέντε πράγματα που πιστεύεις ότι αξίζει κάποιος να τα ακούσει και να τα σκεφτεί. Θερμά συγχαρητήρια στον Φίλιπ Κάβενεϊ!
Με χαρά μου διαπίστωσα -κάνοντας μια σύντομη έρευνα στο Internet- ότι κυκλοφορούν άλλοι δύο τίτλοι του ιδίου συγγραφέα, από τις ίδιες εκδόσεις, με ήρωα τον Σεμπάστιαν Νταρκ, οι: «Σεμπάστιαν Νταρκ: Ο πρίγκιπας των πειρατών» (2008) και «Σεμπάστιαν Νταρκ: Ο πρίγκιπας των εξερευνητών» (2009). Το ότι θα τους αναζητήσω το συντομότερο δυνατόν είναι αυτονόητο. Σίγουρο είναι και το ότι θα σας γράψω για τις νέες περιπέτειες της αγαπημένης μου τριάδας μόλις τις διαβάσω.
Αν με προλάβετε… χαλάλι σας… ούτε εγώ θα περίμενα στην θέση σας! Άντε και θα τα πούμε εκεί κάπου στην εξοχή, περπατώντας δίπλα από το κάρο του Σεμπάστιαν και το πόνι του Κορνήλιου, υπομένοντας την γκρίνια του απίστευτου και αξιολάτρευτου Μαξ! 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ο Σεμπάστιαν Νταρκ είναι ένας ξωτικάνθρωπος με βαριά κληρονομιά: πρέπει να αποδείξει ότι είναι ο Πρίγκιπας των Γελωτοποιών, ο Μονάρχης του Κεφιού, ο Βασιλιάς της Κωμωδίας. Ο ίδιος, όμως, δεν είναι σε θέση να πει ούτε ένα πετυχημένο αστείο! Ο δρόμος της περιπέτειάς του είναι μακρύς και γεμάτος αναπάντεχες μάχες αλλά και νίκες. Κάπου ανάμεσα σ’ αυτές θα συναντήσει τον έρωτα…