Εκδόσεις Ψυχογιός, 2016
Σελ. 212
«Το να πεθαίνεις
Είναι ένα είδος τέχνης, όπως κι οτιδήποτε άλλο.
Το κάνω εξαιρετικά καλά»
Σύλβια Πλαθ
«Μια εποχή στην κόλαση»
Αρθούρος Ρεμπώ
Ένα ταξίδι στην καρδιά του σκότους.
Γεννήθηκε στη θάλασσα… Μαύρα τα άκρα της για μήνες επειδή τόλμησε και ερωτεύτηκε. Ο έρωτας είναι ελεύθερος. Και αυτοί τον βρομίσανε και αυτόν. Η οικογένεια, η πληγή της ζωής μας, το λιμάνι και η ορφάνια μας… Συνέχισε το ταξίδι της στον έρωτα που, μαζί με το χορό, είχαν γίνει τα όπλα στην παγωμένη της ψυχή για να επιχειρήσει κάποτε το τέλειο έγκλημα.
Η Ανθή ήταν η πρώτη χορεύτρια. Δούλευε χορεύτρια στην Κρατική σκηνή, μέχρι που τραυματίστηκε στο πόδι, στο απόγειο της καριέρας της. Αποδέχτηκε την απόγνωση ξεπλένοντάς τη στη λάσπη. Την οδήγησαν στην δυστοπία, στον ου τόπο, το παρακμασμένο στριπτιζάδικο, τη μισοσκότεινη αίθουσα με τους καθρέφτες, για να χορέψει. Η ζωή της νύχτας είναι μεγάλη πουτάνα…
Στέκεται στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Στέκεται στο κενό. Η άβυσσος την καλεί. Η πανσέληνος την λύνει και την δένει. Η έκλειψη πλησιάζει. Η σελήνη, βαμμένη στο χρώμα της σκουριάς, την καλεί στο μεγαλείο της. Βλέπει την τρύπα της ψυχής της. Έχει αποφασίσει να ζήσει ελεύθερη. Ο αέρας της μαστιγώνει το πρόσωπο. Κοιτάζει τα άκρα της, στις άκρες έχουν φυτρώσει φτερά, απλώνει τα χέρια, στέκεται στο όριο των ορίων της… Πάσχει από την Ιερή Νόσο. Μελαγχολία το όνομά της…
Το βράδυ που πέφτει η Ανθή, η Μαρία είχε χωρίσει με το αγόρι της, τον Άρη. Η νεαρή κοπέλα αιφνιδιασμένη από το απροσδόκητο θέαμα, έτρεξε στο σημείο της πτώσης. Ένας διάττων αστέρας που πέφτει από ψηλά. Έτσι… γνωριστήκανε εκείνο το βράδυ.
Τώρα η Μαρία, η άγνωστη έφηβη, στέκεται πλάι της στο νοσοκομείο, ίδιος ψυχοπομπός. Έρχεται καθημερινά και κάθεται δίπλα της. Της μιλάει συνέχεια. Της απευθύνεται χαμηλόφωνα. Σκαλίζει το παρελθόν της. Ψάχνει τη ζωή της, γιατί θέλει να μάθει τα πάντα για εκείνη. Ανεπάντεχα έδωσε νόημα στη σκατοζωή της. Φωνάζει το όνομά της Ανθής, για να τη σώσει από το σκοτάδι. Αφηγείται την ιστορία της ζωής της. Της βάζει τα ακουστικά του iPod,για να ακούσει την αγαπημένη της Έιμι. Προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της μέσα από τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών. Η μία έχει ανάγκη την άλλη. Η μία χαρίζει στην άλλη ένα μάθημα ζωής. Ξεκλειδώνουν τις μνήμες τους. Ο πόνος αιμορραγεί και απασφαλίζει τη μνήμη. Φώτισε η μία τα σκοτάδια της άλλης. Όλο αυτό αλλάζει τον ρου της ζωής της Μαρίας. Πίστεψε στον εαυτό της, ανακάλυψε τις δυνατότητές της. Η Μαρία απελευθερώνεται από τους εφιάλτες της. Ήταν ένα αδέξιο ορφανό, ανίκανο να υλοποιήσει αυτά που ονειρευόταν. Η Μαρία γίνεται συνταξιδιώτισσα στο άγρυπνο κώμα της Ανθής. Μέσα στο νοσοκομείο ανταλλάσσουν τα σκοτεινά τους…
Μια μελέτη θανάτου ως κίνητρο ζωής…
Νηλεές ήμαρ; η μέρα του θανάτου-
Νόστιμον ήμαρ : η μέρα της επιστροφής-
Σπαράγματα, σπαράγματα της γλώσσας…
Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το.
Η ΕΦΗ ΒΕΝΙΑΝΑΚΗ γεννήθηκε στην Αυστραλία. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Εργάζεται σε εκδοτικό οίκο. Άλλο έργο της είναι ΤΡΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ.
[grbk https://www.greekbooks.gr/venianaki-efi.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ξημέρωμα μιας Κυριακής του Μαρτίου, 2007. Δύο άγνωστες γυναίκες συναντιούνται με την έκλειψη της σελήνης. Η Ανθή, πρώτη χορεύτρια, και η Μαρία, μαθήτρια λυκείου που προετοιμάζεται για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Τι κοινό έχουν αυτές οι γυναίκες; Γιατί συνομιλούν επί μήνες σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου;
Ξεδιπλώνοντας το παρελθόν τους, υφαίνουν λίγο λίγο τον ιστό που τις δένει με μυστικά και ψέματα, έρωτα και τρέλα, ζωή και απώλεια. Ποια θα καταφέρει να επιβιώσει σ’ αυτό τον άνισο αγώνα;
Το χρονικό μιας αυτοχειρίας όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.