Οι “Σιωπηλές κραυγές” ήταν ο μόνος τρόπος που επέτρεπε, η κυρά Παναγιώταινα, στον πόνο που είχε διαποτίσει όλη την ύπαρξη της να εκφραστεί. Από πολύ νωρίς τα όνειρα που είχε, όπως όλα τα παιδιά, γκρεμίστηκαν. Η ομορφιά και η πρόωρη ανάπτυξη ήταν οι κατάρες της ζωής της. Κλεισμένη μέσα στο σπίτι, χωρίς να της επιτρέψουν να πάει στο σχολείο, την ετοίμαζαν για να γίνει «νοικοκυρά». Και δεν άργησε να συμβεί αυτό. Μόλις στα 17 της, την πάντρεψαν με ένα πλούσιο εβδομηντάχρονο!!! Μοναδική της παρηγοριά, σε αυτή την παράταιρη και αφύσικη συμβίωση, ο μοναχογιός της ο Λευτέρης που ήρθε, ένα χρόνο μετά τον γάμο, στην ζωή της. Όμως…
Σιωπηλές κραυγές είναι και ο τίτλος του πρώτου, από τα δώδεκα διηγήματα, που απαρτίζουν το βιβλίο του Γιώργου Πολυράκη «Σαν να μην πέρασε μια Μέρα». Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Μάη του 2006 από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ας ρίξουμε, όμως, μια κλεφτή ματιά στα υπόλοιπα έντεκα διηγήματα…
Μια “Απρόοπτη συνάντηση” ήταν η αιτία να έρθουν τα πάνω κάτω στην ζωή του τριανταδιάχρονου επιτυχημένου δημοσιογράφου από την Θεσσαλονίκη. Εκεί που ετοιμαζόταν να φύγει για διακοπές στην Ρόδο, ανακαλείται η άδεια του και αναγκάζεται να μεταβεί στα γραφεία της Αθήνας για να αντικαταστήσει ένα συνάδελφο. Κατεβαίνοντας προς την πρωτεύουσα, κάνει μια στάση στα Καμένα Βούρλα, όπου βλέπει την Μαρίνα -τον κρυφό έρωτα του- να μπαίνει σε ένα ξενοδοχείο και όχι μόνη…
Το όνομα της αγαπημένης του γυναίκας, “Μαρούλα” έδωσε ο καπετάν Νικόλας στο καΐκι που κατάφερε να αποκτήσει στα 53 του χρόνια, κάνοντας έτσι πραγματικότητα ένα όνειρο δεκαετιών. Πολλές φουρτούνες αντιμετώπισε ο χαλκέντερος καπετάνιος στην θάλασσα αλλά τις μεγαλύτερες του τις φύλαγε η ζωή, για την στεριά…
Η Ελλάδα μαστίζεται από τον εμφύλιο. “Δύο ψυχές” συναντιόνται, κάτω από δύσκολες συνθήκες, ο Αντώνης και ο μικρός Κωστάκης. Ο Αντώνης απολύεται από τις τάξεις του τακτικού στρατού, λόγω προβλημάτων υγείας. Γυρνώντας στο νησί του, αντιμετωπίζει μια κατάσταση χειρότερη από αυτή που ζούσε στα βουνά της Μακεδονίας. Είναι βλέπετε φυματικός και εκείνα τα χρόνια το μόνο που εισέπρατταν οι «φθισικοί» -όπως τους έλεγαν- ήταν η απομόνωση από τον οικογενειακό και κοινωνικό τους περίγυρο. Μοναδικός σύντροφος στο «Γολγοθά» του είναι ο μικρός Κωστάκης…
Ο Άγγελος, ένας νέος είκοσι ετών, είναι “Ένα παλικάρι μπλε” τουλάχιστον ως προς το χρώμα των ματιών του. Και… όταν συναντά την ψυχή και το σώμα της πενηντάχρονης όμορφης γυναίκας σε μια παραλία, εκείνη του ζητά να της παίξει με το βιολί του, τις νότες από το τραγούδι «Το μπλε το παλικάρι»…
Όλα αλλάζουν για τον Κώστα όταν ο αριθμός του λαχείου που έχει αγοράσει είναι “Ο τυχερός αριθμός” που βγαίνει στην κλήρωση, χαρίζοντας του ένα εκατομμύριο ευρώ. Πλέον η Σούλα, η χυμώδης κομμώτρια, τον βλέπει με άλλο μάτι αλλά ο «αριθμός» δεν έχει πει την τελευταία του λέξη…
Μια νέα μέρα ξεκίνησε. Μια μέρα που είναι “Τα γενέθλια του Στεφανή”. Γενέθλια που επέλεξε να περάσει μονάχος αναπολώντας τα 94 χρόνια που κουβαλάει στη πλάτη του. Με μοναδική συντροφιά τα τσιγάρα και τον γλυκή βραστό, ξαναφέρνει στο νου του τα περασμένα και μαζί με αυτά την χαμένη ευκαιρία για ευτυχία, που του είχε παρουσιαστεί τότε που…
Με τα γενέθλια του Στεφανή κλείνει ο πρώτος κύκλος του βιβλίου. Ένας κύκλος επτά διηγημάτων βγαλμένων από την φαντασία του Γιώργου Πολυράκη, που θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να είναι οι ιστορίες της ζωής των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας. Ο δεύτερος κύκλος περικλείει πέντε διηγήματα – αφηγήσεις πραγμάτων που έζησε ο ίδιος ο συγγραφέας από τα παιδικά του χρόνια μέχρι πρόσφατα.
“Μέσα από ένα όνειρο…” ξαναζεί -μαζί του και εμείς- όσα βίωσε ως παιδί σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης. Μια νύχτα στο βουνό, τα παιχνίδια με τα άλλα παιδιά, το σχολείο και οι παιδικές σκανταλιές. Στα γυμνασιακά του χρόνια τον ταξιδεύει “Ένα άλμπουμ γεμάτο αναμνήσεις” που ξεπηδούν από τις φωτογραφίες που φιλοξενεί στις σελίδες του. “Σαν να μην πέρασε μια μέρα” φαντάζουν τα κατορθώματα του στην Ιατρική Στρατιωτική Σχολή στη Θεσσαλονίκη και η αδερφική φιλία του με τον Γιάννη. Σειρά έχει η “Διδακτορική διατριβή” που μαζί με την ειδικότητα του χάρισαν ατελείωτες ώρες εργασίας στο νοσοκομείο αλλά και διαβάσματος στη βιβλιοθήκη. Και για το τέλος ένα αστείο διήγημα με την εξάδερφή του Δέσποινα και τον άντρα της Γιάννη που κατά τα λεγόμενα του: «“Είπα να φτιάξω ένα σπιτάκι”… για να ‘ναι έτοιμο όταν θα ‘ρθει η ώρα μου και η ώρα της κυράς».
Δώδεκα διηγήματα βγαλμένα από την ζωή και την φαντασία. Δώδεκα ζωές περασμένες από την κρησάρα του συγγραφέα, η οποία κράτησε τα χοντρά, τα σημαντικά, αυτά που μένουν χαραγμένα για πάντα στο μυαλό ενός ανθρώπου καθώς και στις σελίδες του βιβλίου του Γιώργου Πολυράκη, «Σαν να μην πέρασε μια Μέρα».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Δώδεκα διηγήματα παρμένα από τη ζωή. Αληθινά και τρυφερά σαν τη ζωή, μα μπορεί και υπερβολικά σκληρά, όπως είναι πολλές φορές η ίδια η ζωή.
Τα διηγήματα του πρώτου μέρους αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας του συγγραφέα -θα μπορούσαν, όμως, να είναι και αληθινά γεγονότα. Τα διηγήματα του δεύτερου μέρους είναι προσωπικά βιώματα του συγγραφέα -θα μπορούσαν, όμως, και να αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας του. Το βέβαιο είναι ότι πολλοί αναγνώστες στα διηγήματα του δεύτερου μέρους θα βρουν κάτι κι από τα δικά τους μαθητικά ή φοιτητικά χρόνια. Κι αυτό θα φαντάζει τόσο ζωντανό, σαν να ‘ταν χτες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε…
Μια διαδρομή σε χρόνους τωρινούς και περασμένους, με δυνατές συγκινήσεις!