Ο όρος «αγαπημένος συγγραφέας» συνεπάγεται, τουλάχιστον για μένα, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι τα δημιουργήματα του έχουν κάτι που τα κάνει να ξεχωρίζουν από το σύνολο των βιβλίων που έχουν περάσει από τα χέρια μου και γι’ αυτό έχουν «μείνει» στην καρδιά και στο μυαλό μου. Το δεύτερο είναι ότι σε βάθος χρόνου έχω διαβάσει, αν όχι όλα, τουλάχιστον την συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων του που έχουν εκδοθεί. Το ότι ο Κώστας Καρακάσης είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και ότι λατρεύω τα βιβλία του το έχω αναφέρει ήδη σε κάποιες άλλες σελίδες της Ματιάς. Σε αυτές τις γραμμές θέλω να σας μιλήσω για το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που φέρει τον τίτλο «Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη». Ένα βιβλίο με το οποίο κλείνει και ο κύκλος ανάγνωσης των δημιουργημάτων του Κώστα Καρακάση από τον υπογράφοντα. Ένας κύκλος που με αγωνία περιμένω να ξανανοίξει στο μέλλον, όταν ο συγγραφέας εκδώσει το πέμπτο βιβλίο του.
Ας γυρίσουμε όμως στο παρόν και στο «Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη». Το βιβλίο όπως ήδη σας ανάφερα, είναι το δεύτερο του Κώστα Καρακάση και κυκλοφόρησε το 2005 από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στις 363 σελίδες, καθαρού κειμένου, ξετυλίγονται δύο ιστορίες που φέρουν τους τίτλους: «Αθώος ή Ένοχος» και «Η νταλίκα». Πριν σας μιλήσω όμως για το βιβλίο, οφείλω να αναφέρω ότι το «Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη» φέρει ένα θαυμάσιο εξώφυλλο, όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο που διαβάζετε αυτήν την στιγμή.
Προσπαθώντας να μην σας κλέψω ούτε ένα ψήγμα από την απόλαυση της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου θα σας μιλήσω λίγο για την πλοκή του με μοναδικό μου σκοπό να σας «ανοίξω» την όρεξη ώστε να επιδιώξετε σύντομα να το διαβάσετε. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, συναντάμε τον κύριο Θρασύβουλο, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Αθήνα χωρίς φίλους και δίχως όνειρα. Τα χρόνια είναι σκοτεινά αφού την διακυβέρνηση της χώρας έχει αναλάβει, με το έτσι θέλω, η χούντα. Ο κύριος Θρασύβουλος θα βρεθεί «τυλιγμένος σε μια κόλλα χαρτί» που θα τον οδηγήσει στις φυλακές του Κορυδαλλού. Εκεί μέσα, όμως, θα γνωρίσει τον Νικολάκη και τότε όλα θα αλλάξουν…
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου μεταφερόμαστε σε κάποια άλλα σκοτεινά χρόνια, αυτήν την φορά όμως, όχι για την Ελλάδα αλλά για την Σερβία. Η χώρα βρίσκεται σε εμπάργκο με βασικές ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο και σε φάρμακα. Η ευαισθησία του Ελληνικού λαού, μεταφρασμένη σε πολύτιμα για τον Σερβικό λαό αγαθά, φορτώνεται σε νταλίκες. Το κομβόι των φορτηγών κατευθύνεται στην Σερβία συνοδευμένο από έναν δημοτικό σύμβουλο κάποιου χωριού της Πελοποννήσου. Ο δρόμος για την Σερβία είναι μακρύς και γεμάτος προβλήματα. Θα φτάσει άραγε η ανθρωπιστική βοήθεια στον προορισμό της; Θα το μάθετε, φυσικά, διαβάζοντας το «Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέφτη».
Πιστεύω ότι σας έδωσα μια γεύση από το υπέροχο αυτό βιβλίο. Οι εντυπώσεις μου; Θα σας πω δυο πράγματα και θα καταλάβετε. Αισθάνθηκα την απόγνωση και το κρύο που ένοιωσε ο κύριος Θρασύβουλος στο κελί που τον έβαλαν αμέσως μετά την σύλληψη του. Μύρισα τον ελληνικό καφέ που έφτιαξε στον Κορυδαλλό, λίγες μέρες μετά τον εγκλεισμό του. Φοβήθηκα όπως φοβήθηκε ο δημοτικός σύμβουλος στη Σόφια της Βουλγαρίας και δάκρυσα όταν δάκρυσε κι εκείνος βλέποντας ένα παιδί στην Σερβία να γλύφει την σκόνη κακάο που είχε χυθεί από ένα τσουβάλι.
Ο Κώστας Καρακάσης είναι μάστορας της συγγραφικής τέχνης και αυτό είναι κάτι που το νιώθεις από τις πρώτες σελίδες των βιβλίων του. Το «Πορτραίτα σε θρυμματισμένο καθρέπτη» πιστεύω ότι είναι το καλύτερο βιβλίο του συγγραφέα. Αυτό όχι διότι τα άλλα υστερούν στην πλοκή ή στην γλώσσα αλλά διότι μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Πιο ώριμος, ποιο ευαίσθητος, πιο αληθινός. Είσαι ο άνθρωπος που διακρίνεις μέσα από τα θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη που ένωσε με την τέχνη του ο Κώστας Καρακάσης.
Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσουμε όλοι. Να βυθιστούμε στις σελίδες του και αφού ξεπλύνουμε σε αυτές την ψυχή μας, να συνεχίσουμε την ζωή μας πιο καθαροί και πιο σοφοί.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Δύο άνθρωποι, δύο κόσμοι. Αδύναμοι ή δυνατοί; Ευάλωτοι ή χαλκέντεροι;
Τι οδηγεί τα βήματά τους στους σκοτεινούς μαιάνδρους που πορεύεται η ανθρώπινη ψυχή; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η οριακή πορεία του ανθρώπου, η κάθε του ανατροπή;
Δύο άνθρωποι, δύο Αλήθειες, παραδεκτές ή όχι δεν έχει σημασία.
Η κάθε Αλήθεια δεν υπόκειται στους κανόνες της κοινής λογικής μας. Και όμως!
Είναι δικοί μας άνθρωποι, έστω κι αν αφήνουν μια πικρή γεύση στα χείλη και μια τελική υποψία συμπάθειας και τρυφερότητας.