Το «Πόνος, το μελάνι της γνώσης», του Ευάγγελου Τσακαλίδη, είναι μία συλλογή διηγημάτων που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Captainbook. Ολιγοσέλιδα αλλά μεστά, βρίθουν μηνυμάτων και προβληματισμών γραμμένα από ένα συνάνθρωπο μας για τους σύγχρονους πολίτες αυτού του τόπου.
Με την πένα του να ακουμπά θέματα -όπως ο πόνος, η ευτυχία, η απληστία, ο έρωτας, οι φιλίες, η οικογένεια, η κατάθλιψη, τα οικονομικά, η ματαιοδοξία και ο Θεός- ο Ευάγγελος Τσακαλίδης θα βοηθήσει το νου σας να κινηθεί σε αρκετά μονοπάτια παίρνοντας διάφορες “στροφές” στην πορεία. Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ματιά σε αυτές τις διαδρομές:
Ι. Το νέο ημερολόγιο
Όταν η Σοφία βρήκε το ημερολόγιο που κρατούσε όταν ήταν μικρή αποφάσισε αντί να το διαβάσει να… ξεκινήσει ένα νέο…
…
Τώρα σε πιάνω στα χέρια μου και φοβάμαι να διαβάσω όλα αυτά που ήλπιζα και ονειρευόμουν να ζήσω. Δεν θα το κάνω. Όχι, δεν θα σε διαβάσω. Τώρα απλώς, θα γράψω. Θα γράψω γι’ αυτά που έμαθα όσο έζησα και ζω.
Έτυχε να είμαι από τους ανθρώπους που έμαθαν, κι όχι απαραίτητα από τα λάθη τους. Η ζωή μου πρόσφερε τον πιο κατάλληλο και σκληρό δάσκαλο: τον πόνο. Αυτός με συντρόφευε κάθε φορά που η ζωή ήθελε να μου μάθει κάτι.
…
…και μη μου πείτε ότι δεν είστε περίεργοι να ρίξετε μια ματιά σε αυτό το νέο ημερολόγιο… σε αυτή την ζωή;
ΙΙ. Η αρχή ενός μοναχού
Ο ήρωας του δεύτερου διηγήματος, ο Σπύρος, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της μέχρι τώρα ζωής του αναζητώντας την ευτυχία. Σε κάθε τόπο και με κάθε τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί, να βρεθεί και να πράξει. Σήμερα, στα πενήντα του, κάνοντας έναν απολογισμό, αντιλαμβάνεται ότι μόνο στιγμές εφήμερης ευτυχίας μπόρεσε να συναντήσει και να βιώσει, εκτός από…
ΙΙΙ. Στη χώρα της απληστίας
Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποιο μικρό χωριό, ζούσε η μικρή κι όμορφη Απληστία. Ο πατέρας της ήταν ξυλουργός και τον λέγανε Αχάριστο, ενώ η μητέρα της ήταν ράφτρα και τη λέγανε Χλιδή.
…
Παραμυθάκι; όχι και τόσο! Για την ακρίβεια… ακριβώς το αντίθετο!
IV. Η εξιλέωση ενός έρωτα
Δύο ολάκερα χρόνια είχε η Μαρία να επισκεφθεί τον πνευματικό της, αλλά να που εκείνη την ημέρα του Οκτώβρη η επίσκεψη σε αυτόν έμοιαζε να είναι η μοναδική της διέξοδος. Η εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου το μοναδικό καταφύγιο και ο εφημέριος της, ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να της απαλύνει τον πόνο…
V. Στο κάμπινγκ
Καθώς ο ήλιος έσβηνε τις σκιές και η παλέτα των χρωμάτων της ημέρας γέμισε ξανά, η πενταμελής παρέα φόρτωνε τα δύο αυτοκίνητα για μια ξεκούραστη, ολιγοήμερη εκδρομή στο δεύτερο «πόδι» της Χαλκιδικής. Σκόπευαν να μείνουν σε κάποιο από τα κάμπινγκ της Σιθωνίας και λόγω αυτής της επιλογής θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε, αν όχι φυσιολάτρεις, τουλάχιστον οικονομικά ασθενείς.
…
Εκεί στο κάμπινγκ, μια βραδιά… το χαλαρό κλίμα οδηγεί και βοηθά σε φιλοσοφικές αναζητήσεις, με πρακτική όμως αξία!
VI. Ραδιοφωνική εκπομπή
Σας έχει τύχει μια απρόσωπη φωνή από τα ερτζιανά να σας πει μεγάλες αλήθειες; Ναι, ε! Κι εμένα! Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο έκτο διήγημα, στην εκπομπή του ραδιοφωνικού παραγωγού Νίκου Καρκιόγλου…
VII. Μαύρη ηλιαχτίδα
Μετά από περπάτημα αρκετών ωρών, ξαναγύρισε στο σπίτι της και με γρήγορες -σχεδόν σπαστικές- κινήσεις άρπαξε το στυλό από το γραφείο της και, σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που βρισκόταν εκεί, έγραψε μια μικρή πρόταση: «Συγνώμη, δεν φταίει κανένας». Τελειώνοντας, άφησε το στυλό και, πηγαίνοντας στην κουζίνα, πήρε το πιο κοφτερό μαχαίρι που είχε κι άρχισε να χαράζει τα χέρια της, νιώθοντας τον πόνο και την ηδονή να έχουν γίνει ένα.
…
Τι οδήγησε την ηρωίδα μας στο απονενοημένο διάβημα και κυρίως τι δεν την εμπόδισε να διαβεί τον ποταμό που χωρίζει τους μαχητές από τους ηττημένους;
VIII. Η πτώση του Φίλιππου
Σαράντα ετών, παντρεμένος με ένα παιδί, ο Φίλιππος δίνει καθημερινά τον αγώνα της επιβίωσης μέσα στον φόβο και το άγχος που προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της εποχής μας. Κάπου εκεί, χάνει την ουσία των πραγμάτων και την «μπάλα». Δυστυχώς, όμως, αυτό θα το καταλάβει όταν… είναι πλέον αργά…
ΙΧ. Αξιότιμος κύριος Δαής
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ο κύριος Ευάγγελος Δαής μελετούσε το λόγο που του ετοίμασαν οι συνεργάτες του για την αυριανή μέρα. Σαν υποψήφιος βουλευτής που ήταν, θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πετύχει το στόχο του. Έπρεπε να πείσει τους δημότες του νομού Φλώρινας να τον επιλέξουν για εκπρόσωπο τους, χαρίζοντας του μια ξυλόγλυπτη έδρα στη βουλή των Ελλήνων.
…
Και τα κατάφερε… αλλά, να, που… κάποια στιγμή αυτός ο Πατέρας του Έθνους, πήρε οριστικά διαζύγιο με την Σύνεση και την Λογική.
Χ. Παραλήπτης ο Ων
Το δέκατο διήγημα-σταθμός αυτού του ταξιδιού, όπου ο άνθρωπος απευθύνεται στο Δημιουργό του. Θέτει ερωτήματα, λαμβάνει απαντήσεις, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την ελεύθερη πορεία του…
Εννέα + ένα διηγήματα περιμένουν για να σας ταξιδέψουν και, γιατί όχι, να σας αλλάξουν… μην καθυστερείτε… σε όλα τα βιβλιοπωλεία… «Πόνος, το μελάνι της γνώσης», του Ευάγγελου Τσακαλίδη, από τις εκδόσεις Captainbook. Καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
«Θέλω να γράψεις. Θέλω να γράψεις για τον έρωτα, για τη φιλία, για όλη μου τη ζωή. Να ξεκινήσεις γρήγορα. Τώρα. Όχι σε λίγο, ούτε αύριο. Να φύγεις από το σπίτι μου και φρεσκάροντας τη μνήμη σου στο δρόμο, να φτάσεις σπίτι σου και να ξεκινήσεις. Δεν έχω χρόνο. Ίσως να θελήσεις τη βοήθειά μου σε κάποιο κεφάλαιο. Πήγαινε σε παρακαλώ. Ο ιερέας έφυγε. Νιώθω έτοιμη. Μόνο να μη με παινέψεις για τα άσχημα, μα ούτε για τα πάθη. Μονάχα να φανερώσεις το καλό κι όσα μου έμαθε η στοργική ζωή μου. Ίσως κάποιοι να ωφεληθούν. Ίσως όχι. Μονάχα μην κακιώσουν και αντί για τον παράδεισο, βρεθώ στο στόμα των δαιμόνων. Μη με κοιτάς. Ρώτησέ με. Μα ξέχασα. Ποιο γεγονός άραγε θα μπορούσε να σε ξαφνιάσει; Εμείς τα μάθαμε μαζί. Όχι, δεν θέλω να γράψεις για μένα. Μην πεις ούτε το όνομά μου. Γράψε για σένα. Τα ίδια θα μάθει ο κόσμος. Ίσως και περισσότερα, γιατί εσύ δεν φεύγεις, μένεις, για να μαθαίνεις».
Τελέστηκαν ήδη τα σαράντα. «Σαράντα μέρες, σαράντα κάρβουνα», έλεγε κάποτε μια θεία μου. Γυρίζοντας στο σπίτι από το κοιμητήριο, αποφάσισα να εκπληρώσω την επιθυμία της. Έπρεπε να γράψω.