Ελάτε να σας γνωρίσω τον Λάζαρο. Τον μυθιστορηματικό ήρωα του Άγγελου Χαριάτη στο καινούριο (Μάιος 2016, εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη) βιβλίο του με τίτλο «Όταν ξημερώνει…».
Ο Λάζαρος, που λέτε, είναι ένας μέσος σαραντάρης, παντρεμένος με δύο μικρά παιδιά και υπάλληλος σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Ο μικρός μισθός και η ύπαρξη ενοικίου -για το σπίτι που κατοικεί η οικογένεια- σκιαγραφούν τόσο την οικονομική τους κατάσταση όσο και τους ορίζοντες της καθημερινότητάς τους.
Μιας καθημερινότητας, του ήρωα μας, που οι εργάσιμες ημέρες -όπως το λέει και η λέξη- είναι αφιερωμένες σχεδόν αποκλειστικά στην εργασία, ενώ τα Σαββατοκύριακα κυλούν στην αγκάλη της οικογένειας…
…
Το σημερινό πρόγραμμα, όπως κάθε Σάββατο, περιλαμβάνει: Σούπερ μάρκετ, μανάβικο, ιχθυοπωλείο, πληρωμή λογαριασμών κοινής ωφελείας και ύστερα επιστροφή στο σπίτι. Φαγητό, ψάρι με σαλάτα και πατάτες, μεσημεριανή ξεκούραση και το απόγευμα κολυμβητήριο. Το βράδυ μπάνιο στα παιδιά, ελαφρύ γεύμα για τα παιδιά, γάλα, παιδικό έργο στην τηλεόραση, μέχρι να τους πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι μας και ύστερα δύο ώρες προσωπικού χρόνου για το ζευγάρι, μέχρι να μας πάρει κι εμάς ο ύπνος στον καναπέ την ώρα που θα παρακολουθούμε ένα αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικό σόου.
…
Η ζωή του Λάζαρου, όπως ήδη θα καταλάβατε, μοιάζει με εκείνη που περνά η συντριπτική πλειοψηφία των συνομηλίκων του εργαζόμενων πατεράδων. Είναι μια ζωή οργανωμένη, μετρημένη, σχετικά απλή, ήρεμη τις περισσότερες φορές, με λίγο χρώμα και ακόμα λιγότερες εκπλήξεις. Μια ζωή, όχι κατ’ ανάγκη κακή· ιδίως όταν δεν περιπλέκεται από κάποιο βότσαλο που θα ταράξει απρόσμενα τα γαλήνια νερά της. Από κάποιο βότσαλο που δεν ξέρουμε το μέγεθος του κυματισμού που θα δημιουργήσει καθώς και τα αποτελέσματά του.
Συνήθως κάτι τέτοιο, εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Σπάνια όμως, υπάρχουν κάποια βοτσαλάκια που τα κουβαλάμε εμείς, μέσα μας, από το παρελθόν. Άνθρωποι, που οι “λογαριασμοί” μας με τους οποίους δεν “κλείνουν” ποτέ. Άνθρωποι που κάποια στιγμή εμφανίζονται και φέρνουν τα πάνω κάτω. Ένας τέτοιος άνθρωπος, στην περίπτωση του Λάζαρου, είναι η Γλυκερία ή Γλύκα επί το χαϊδευτικότερο. Μια ψυχή που γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια και που από τότε, από την πρώτη ματιά, έχει καταλάβει -δια παντός- ένα τμήμα του μυαλού και της καρδιάς του.
Όταν τώρα στην εμφάνιση της Γλυκερίας προσθέσετε και το γολγοθά της ανεργίας, που επέφερε το κλείσιμο της εταιρίας που εργαζόταν, μπορείτε να φανταστείτε σε τι κυκλώνα έπεσε ο ήρωας μας. Είναι όμως πραγματικός ήρωας ο Λάζαρος; Θα αντισταθεί στη Σειρήνα όπως έκανε πριν χιλιάδες χρόνια ο γιος του Λαέρτη ή θα υποκύψει στον πειρασμό; Θα αποδειχτεί άξιος ή ανάξιος καπετάνιος του πλοίου που λέγεται οικογένεια;
Ε, τώρα με ξέρετε. Δεν πρόκειται να σας χαλάσω την έκπληξη. Τα προηγούμενα, με κάθε συγκλονιστική λεπτομέρεια, θα τα μάθετε όταν βρεθείτε ανά χείρας με το «Όταν ξημερώνει…», του Άγγελου Χαριάτη. Ένα μυθιστόρημα που μιλά για τους ανθρώπους της εποχής μας, της χώρας μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για εμάς τους ίδιους. Μην ενίσταστε… όλοι μας -λίγο πολύ- κρύβουμε ένα Λάζαρο μέσα μας, άσχετα αν τον αφήνουμε ή όχι να πάρει τα ηνία του βίου μας.
Για τον προηγούμενο λόγο, το «Όταν ξημερώνει…» εκτός από απολαυστικό στην ανάγνωση είναι και χρήσιμο. Μας βάζει στην διαδικασία να φανταστούμε -με εφαλτήριο τις πράξεις του ήρωα μας- τα δικά μας «αν» και «εφόσον» που πιθανότατα θα έστριβαν το μπούσουλα του καραβιού μας λίγες ή περισσότερες μοίρες εκτός της προδιαγεγραμμένης πορείας του.
Διαβάστε το! Σας περιμένει στα βιβλιοπωλεία και ίσως… λέω ίσως… σας γλυτώσει από λανθασμένα, επώδυνα αλλά γλυκά και λαμπερά (τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως) βήματα. Άλλωστε αυτή δεν είναι και μία από τις χρησιμότητες των λογοτεχνικών έργων; Να οδηγούν σε σκέψη και κατ’ επέκταση σε στάση ζωής! Καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Λίγο πριν την ανατολή του ηλίου ο Λάζαρος αφήνεται να τον παρασύρουν οι σκέψεις του. Κάθε νέα ημέρα, μια νέα μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Αυτά τα δέκα λεπτά, ο μόνος ελεύθερος χρόνος. Γιατί μετά… αρχίζει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις δεν αφήνουν χώρο για σκέψεις, ονειροπολήσεις και αναδρομές.
Μια ζωή «τακτοποιημένη», χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς συγκινήσεις. Όλα αυτά, μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα. Μέχρι να διαταραχθούν οι ισορροπίες. Μέχρι να διαλυθεί η έξη της καθημερινότητας.
Η λογική και η καρδιά θα παλέψουν σε έναν αμφίρροπο αγώνα. Μέχρι τελικής πτώσης.