Εκδόσεις Λιβάνη, 2016
Σελ. 133
Η Σίπλε, η ενσάρκωση και η ενανθρώπηση, το μαγνητικό πεδίο, τα συναισθήματα, ήταν ένα όνειρο. Μια ψευδαίσθηση. Δημιούργημα της μονότονης και ανιαρής πορείας μας ως μόρια, μια υπέρβαση στο άπιαστο. Στο μη υπάρχον… Όπως την κρατούσα από το χέρι, πηδήξαμε μαζί έξω από το μαγνητικό πεδίο. Και γίναμε μόρια…
Ο έρωτας! Ο έρωτας των μορίων.
Έγιναν πολλά και γρήγορα εκείνη την ημέρα. Η νεκρή πιλότος, οι βομβαρδισμοί, οι φωτιές. Και κυρίως η μετάλλαξή μου. Όλα αυτά με τρομάζουν. Θεωρούσα αυτόν τον τόπο καταραμένο. Ο πλανήτης αυτός είχε διάσπαρτα παντού σπέρματα ζωής. Και με την ισορροπημένη πρόσμειξη και ωρίμανση χημικών στοιχείων, μπορεί να γεννηθεί ένα νέο είδος. Ή και να μεταλλαχθεί ένα άλλο.
Βρίσκονται και οι δυο σε αυτόν τον πλανήτη, έχοντας ο καθένας τη δική του αποστολή. Αυτός με τον Χρόνο και αυτή με την Ελπίδα. Ο Χρόνος και η Ελπίδα, ζούσαν μέσα ή έξω από τον άνθρωπο; Ήταν παντού και μέσα και έξω. Όπου υπάρχει άνθρωπος. Είναι βασανιστικό να είσαι άνθρωπος…
Φαίνεται πως η μετάλλαξη της ωρίμασε βίαια και σε αστρικό χρόνο όλες τις ανθρώπινες λειτουργίες. Και η μεγαλύτερη έκρηξη εκδηλώθηκε στα αισθήματα. Στον έρωτα. Από τη Σίπλε έλειπε ένα βασικό όργανο, που ολοκληρώνει την ηδονή και αναπαράγει το είδος. Όπως έλειπε κι από μένα: η ατέλεια της μετάλλαξης. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς Ελπίδα; Για ποιο λόγο η Άγνωστη Δύναμη προίκισε τα αιωρούμενα μόρια, σαν τη Σίπλε και μένα, με το χάρισμα της μετάλλαξης; Τι ήθελε αποδείξει; Το παράδοξο και το ανεξήγητο της ζωής; Τη θνητότητα των όλων ή την αέναη ενέργεια και μεταστοιχείωση της άφθαρτης ύλης;
Ο Κώστας Κατής έχει εκδώσει άλλα οκτώ βιβλία και πολλά διηγήματα που έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδες Αυγή, Βραδυνή, Νέα Πολιτεία, Δημοκρατική Αλλαγή. Το επικολυρικό έργο του «Πύρινη Πορεία -Από τη Γένεση ως την Ευρώπη» που μελοποίησε ο πολυβραβευμένος συνθέτης Δημήτρης Κατής, προτάθηκε, με ομόφωνη απόφαση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, να διδαχτεί στα Γυμνάσια στο πλαίσιο της «Καινοτόμου Ζώνης».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
-Ποια είσαι; τη ρώτησα.
Τα δακρυσμένα μάτια της με κοίταξαν με μια τεράστια απορία.
-Ώστε δε με θυμάσαι; Η φωνή μου; Που μιλούσαμε τις ταραγμένες νύχτες στην ερημιά; Που μόνο εγώ έβλεπα το χρώμα των μορίων σου; Ξέχασες;
Μια αστραπή φώτισε το μουντό τοπίο της μνήμης και έδωσε κίνηση στον προηγούμενο χρόνο, με παραστάσεις και φωνές: Η Σίπλε!
Το όνομα με τον κωδικό των γραμμάτων. Η αέρινη φαντασίωση. Η προσδοκία για τον ερχομό. Έμεινα εκεί, στην ίδια θέση, και την κοίταγα, για αρκετή ώρα, επίμονα. Η Σίπλε! Που η μαγική δύναμη του μαγνητικού κύκλου την έχει μεταμορφώσει σε ανθρώπινη ύπαρξη. Με σάρκα και οστά… Διαπίστωσα, με έναν κρυφό πόθο, πως δεν είχα μόνο εγώ το προνόμιο της ενσάρκωσης και της ενανθρώπησης… Πήγα κοντά και την αγκάλιασα. Το θλιμμένο πρόσωπό της άλλαξε αμέσως έκφραση. Έμοιαζε τώρα σαν ανοιξιάτικο χαμόγελο. Από εκείνη τη στιγμή, ο έρωτας -ο έρωτας των μορίων!- άνοιξε τα φωτεινά φτερά του στον σκοτεινό κόσμο των ανθρώπων…