Από τότε που άρχισα να μαζεύω τα αποβράσματα
της θάλασσας,
η θάλασσα μου έγινε απαραίτητη.
Εκεί που είχα στερέψει
και καμιά στεριά δεν ήταν στερεή
και κανένας βράχος, ακλόνητος
είπα… ας πάω μέχρι το γιαλό,
κάτι θα βρω να μαζέψω…
Έτσι ξεκινά την έκτη συγγραφική της δουλειά -σε ποιητικό λόγο- η Χρυσούλα Δημητρακάκη, υπό τον τίτλο «Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια», που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2011 από τις εκδόσεις Ιωλκός. Ένα γεμάτο αρώματα μπουκέτο εβδομήντα δύο ποιημάτων που έρχεται δύο χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά της (Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά, Φεβρουάριος του 2009).
Για να πάρουμε όμως μια γεύση από όσα συνέλεξε η ταλαντούχα ποιήτρια-συγγραφέας στο γιαλό…
Το «Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια» είναι χωρισμένο σε είκοσι μία ενότητες -Ο νόστος, Μικροί Θεοί, Ζεις, Ο Μαραθώνας, Η αλήθεια, Μη μιλάς, Ασήμαντη αφορμή, Αγώνας, Το τέλος, Τότε, Γιατί;, Όταν, Η πραγματικότητα, Το νόημα, Πάντα, Τα αποδεικτικά, Άραγε, Η επιβίωση, Η σιωπή της ερήμου, Ο ουρανός και η γη, Λευκή μυρωδιά- που περιλαμβάνουν εβδομήντα δύο ξεχωριστά κοχύλια-ποιήματα.
Εβδομήντα δύο καταθέσεις σκέψεων, συναισθημάτων, πνεύματος, καρδιάς και ψυχής που μας ψυχαγωγούν, μας αφυπνίζουν και μας δείχνουν πολλά από εκείνα που απαρτίζουν την ζωή και τον κόσμο μας (υλικά και μη) μέσα από την διερευνητική-κρυστάλλινη ματιά της Χρυσούλας Δημητρακάκη.
Την ματιά, που μεταξύ άλλων έπεσε επάνω:
στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
…
Από το κοσμικό ψύχος, στο κοσμικό έρεβος,
χειμαζόμενη,
μεταξύ ζωής και θανάτου,
η αλήθεια,
θα ζει μέσα στο αίτημα του ανθρώπου να την πλησιάσει,
αλλά χωρίς ποτέ να του ανήκει,
για να ονομασθεί,
«ανθρώπινη αλήθεια».
…
από την ενότητα «Η αλήθεια»
στη ΣΥΖΕΥΞΗ
…
Σημασία έχει
να μη βγεις πεθαμένος,
από την προσπάθεια σου να ζήσεις.
Σημασία έχει
να μη μείνεις,
θλιβερός ζωντανός.
…
από την ενότητα «Ασήμαντη αφορμή»
στην ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
…
Οργή.
Πιο χρήσιμη από την απελπισία,
αντιστέκεσαι,
στη γενική κατάφαση
και στη γενική αδιαφορία,
που είναι ηθελημένος θάνατος.
…
από την ενότητα «Πάντα»
στα ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ (όταν ανθίζουν)
…
έχεις φτάσει στη γη που ανθίζουν τα μανουσάκια,
όχι για να ζήσεις τη μέτρια ζωή,
αλλά για να πλημμυρίσει η ψυχή σου ευωδία
και να μπορείς να κάνεις τα μεγάλα σου άλματα.
…
από την ενότητα «Λευκή μυρωδιά»
Σταχυολόγησα τρία τέσσερα «άνθη» από το «Όταν ανθίζουν τα μανουσάκια» της Χρυσούλας Δημητρακάκη, για να μπορέσετε να πάρετε από αυτό το περιβόλι μια γεύση, μια οσμή. Φυσικά, μερικά μόνο ψήγματα δεν μπορούν να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο σε εντάσσει η λογοτέχνης σε κάθε έργο της. Τον χώρο όπου τα ποιήματα της δρουν ως νοητοί καταπέλτες εκτοξεύοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα του αναγνώστη σε τόπους μακρινούς… αλλά και τόσο κοντινούς…
Περπατήστε στο λιβάδι που ανθίζουν τα μανουσάκια μαζί με την Χρυσούλα Δημητρακάκη, και αφήστε την να σας ξεναγήσει στον κόσμο της… στο κόσμο μας… στο κόσμο γύρω μας… και κυρίως στον κόσμο μέσα μας!