Η υπόθεση είναι γνωστή. Ο βασιλιάς Μενέλαος φιλοξενούσε στο παλάτι του στη Σπάρτη μια αντιπροσωπεία Τρώων με επικεφαλής τον Πάρη, γιό του βασιλιά Πριάμου. Όταν χρειάστηκε να λείψει ο βασιλιάς για μια κοινωνική υποχρέωση, ο νεαρός από την Τροία, άρπαξε την πανέμορφη σύζυγό του την Ελένη, κάτι δούλες και ό,τι άλλο βρήκε πρόχειρο και μην τον είδατε. Η ξεφτίλα για τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα όμως όλοι έπαιζαν ένα παιχνίδι που είχαν στήσει οι τρεις θεές: Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη, τις οποίες ως γνωστόν είχε βάλει να μαλλιοτραβιούνται η υποθεά Έρις.
Για την Ελένη όμως υπήρχε όρκος τιμής από τους πρώην υποψηφίους συζύγους της ότι μπορεί η κυρία να διάλεξε τον Μενέλαο, αλλά έτσι και την πειράξει κάποιος τρίτος θα βρει τον μπελά του από όλους μαζί.
…
Έτσι ξεκίνησε ο δεκαετής Τρωικός πόλεμος τον ενάμιση τελευταίο μήνα του οποίου ο Όμηρος διεκτραγωδεί στην Ιλιάδα που διδαχτήκαμε στο σχολείο, άλλοι δίνοντας την αρμόζουσα προσοχή και άλλοι θεωρώντας το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών ως ένα εκ των πλέον βαρετών και άχρηστων. Δεν είναι όμως σπάνιο το φαινόμενο, η δεύτερη εκ των προαναφερθέντων να επιθυμήσουν, σε κάποια φάση της ζωής τους -χρόνια αργότερα μετά το τελευταίο σχολικό κουδούνι- να μελετήσουν τα Ομηρικά έπη, να έρθουν σε επαφή με τις πιο απόμακρες, τις πιο βαθιές ρίζες της φυλής μας.
Μεταφράσεις της Ιλιάδας υπάρχουν πολλές. Αλλά εκτός από αυτές τις αξιόλογες όμως πιστές αποδώσεις του κειμένου στα νέα ελληνικά, υπάρχει και το Ομηρομυθεύματα του Νάσου Χριστογιαννόπουλου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φίλντισι το 2013. Ο υπότιτλος του εν λόγω αναγνώσματος «ξαναδιαβάζοντας την Ιλιάδα» προϊδεάζει τον αναγνώστη για το τι θα συναντήσει στις 275 σελίδες του βιβλίου.
…
Αρκετοί προσπάθησαν να παρωδήσουν κατά καιρούς τα ομηρικά έπη. Στην περίπτωση του Χριστογιαννόπουλου όμως δεν πρόκειται για παρωδία, ούτε για σάτιρα. Πρόκειται για την ανάπλαση ολόκληρου του έργου με έναν συναρπαστικό τρόπο που βασίζεται στο εύρημα, στο χιούμορ, την ατάκα και στην κριτική, χωρίς να προδώσει αυτήν καθεαυτήν την ιστορία.
Ο ίδιος, αν μη τι άλλο, δείχνει βαθιά γνώση του ομηρικού κειμένου και το έχει μελετήσει προσεκτικά. Θέλει να το μεταδώσει χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτει: το ταλέντο του στο γράψιμο. Αλλά και την προσωπική οπτική του για τη ζωή και τα πράγματα εν γένει… Μήπως κάπως έτσι δεν σκεφτόταν ο Όμηρος;
…
Όπως πολύ ορθά και εύστοχα αναφέρει στο προηγούμενο απόσπασμα ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος -έχει επιμεληθεί την εισαγωγή του βιβλίου- ο ταλαντούχος συγγραφέας δεν απομυθοποιεί τους ομηρικούς ήρωες αλλά τους κάνει οικείους στον σύγχρονο αναγνώστη. Με εργαλείο το εκλεπτυσμένο του χιούμορ πλέκει έντεχνα όσα γράφτηκαν πριν 3.000 χρόνια με τα όσα συμβαίνουν, σήμερα, γύρω μας.
…
Οι θεοί έχουν επιστρέψει στον Όλυμπο και ασχολούνται με γραφειοκρατικά θέματα. Ο Ζευς κάθεται στον θρόνο του, αντί για κομπολόι παίζει στο χέρι του έναν καινούργιο κεραυνό, κοιτάζει προς την γη και αναρωτιέται: Να ασχοληθεί με εκείνον τον πόλεμο που διαρκεί ήδη εννιά χρόνια ή να τραβήξει καμιά μεταμόρφωση και να… συνομιλήσει με κανένα ωραίο θηλυκό; Όμως, το δίλημμά του διακόπτεται τη στιγμή που ο Μέγας Αυλάρχης του αναγγέλλει ότι η Θέτις μόλις έχει αναδυθεί από τα θαλάσσια διαμερίσματά της και ζητάει ακρόαση. Το αίτημα γίνεται δεκτό, η μητέρα του Αχιλλέως μπαίνει στη μεγάλη αίθουσα, στρογγυλοκάθεται εμπρός στον αρχηγό και παίρνει τη δέουσα άψογη στάση: του πιάνει με το ένα χέρι τα γόνατα και με το άλλο το πιγούνι.
…
Έχοντας απολαύσει κάθε λεπτό, κάθε γραμμή, κάθε λέξη της ανάγνωσης των Ομηρομυθευμάτων του Νάσου Χριστογιαννόπουλου σας το προτείνω ανεπιφύλακτα… ως μια γέφυρα επικοινωνίας με το πρώτο λογοτεχνικό δημιούργημα που έχει σωθεί μέχρι τις μέρες μας ολόκληρο αλλά και ως ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που θα λατρέψετε σε όποια ηλικιακή ομάδα και αν ανήκετε. Ακόμα κι αν η ιστορία του Ομήρου, που μας έρχεται από το λυκαυγές του Ελληνισμού, σας είναι γνωστή, η απόδοση του Νάσου Χριστογιαννόπουλου θα σας ενθουσιάσει και θα σας αφήσει με ένα πλατύ πλατύ χαμόγελο. Καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η Ιλιάδα διεκτραγωδεί τον 10ο και τελευταίο χρόνο του Τρωικού πολέμου. Η αφορμή του πολέμου αυτού, η αρπαγή της Ελένης, συζύγου του βασιλιά της Σπάρτης Μενελάου από τον Πάρι, γιο του Πριάμου βασιλιά της Τροίας είναι γνωστή και εν πολλοίς αμφισβητούμενη, όμως εν προκειμένω δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Επιθυμία του συγγραφέα είναι:
Πρώτον, να παρουσιαστεί η Ιλιάδα με τρόπο εύληπτο, ευθυμογραφικό και έτσι αναγνώσιμο συγκριτικά ευχερέστερα από μια άρτια λογοτεχνική και επιστημονική μετάφραση, η οποία αναγκαστικά δεν εκφεύγει από μορφολογικής πλευράς του πρωτοτύπου.
Δεύτερον, να επισημανθεί η συνέχεια της φυλής, διότι είναι τόσα τα στοιχεία ομοιότητας και οι δυνατοί παραλληλισμοί ανάμεσα στον ομηρικό και στον σύγχρονο Έλληνα, που σχεδόν ωθούν στην υπογράμμισή τους.
Τρίτον, να γεννηθούν σκέψεις σχετικά με την αναλογία των τότε διαδραματισθέντων στην Τροία με διάφορες κινήσεις και συμπεριφορές που παρατηρήθηκαν στο παρελθόν και παρατηρούνται ακόμη στην ελληνική, μα και στη διεθνή πολιτική κονίστρα.