Ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από την Μάχη του Λαβύρινθου και την παρ’ ολίγο ολοκληρωτική καταστροφή της Κατασκήνωσης. Δώδεκα μήνες μετά την στιγμή που η ζυγαριά έγειρε ελαφρά προς το μέρος των Ημίαιμων, δίνοντάς τους λίγο πολύτιμο χρόνο ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα για την τελική αναμέτρηση.
Αύγουστος. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν ο Πέρσι Τζάκσον γίνει δεκαέξι ετών και κληθεί να κάνει την επιλογή που αναφέρει ο χρησμός της Πυθίας. Την επιλογή που θα κρίνει την επιβίωση ή την καταστροφή των Ολύμπιων και μαζί με αυτών και ολόκληρου του κόσμου των θνητών. Τα πιόνια κινούνται προς τις τελικές θέσεις τους πάνω στη σκακιέρα. Το κρουαζιερόπλοιο «Πριγκίπισσα Ανδρομέδα» -το γνωστό μας από τα προηγούμενα βιβλία της σειράς «Ο Πέρσι Τζάκσον και οι Ολύμπιοι», αρχηγείο του Κρόνου- έχει βάλει πλώρη για την Νέα Υόρκη. Την πόλη που, όπως όλα δείχνουν, θα δοθεί η τελική μάχη μεταξύ των υποτελών του Άρχοντα των Τιτάνων και των πιστών στους Ολύμπιους, δυνάμεων.
Ο Πέρσι μαζί με έναν άλλο Ημίαιμο, τον Μπέκεντορφ, επιχειρούν μια καταδρομική επίθεση στο πλοίο με σκοπό να ανακόψουν την πορεία του. Καλούνται να αντιμετωπίσουν μονάχοι τους τελχίνες, δράκαινες, δαιμονόσκυλα, λαιστρυγόνιους γίγαντες, ημίθεους τοξότες, ένα γιγαντιαίο καβούρι, αλλά και τον ίδιο τον Κρόνο -που έχει κυριεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά το σώμα του Λιούκ-…
…
Ξάφνου ένιωσα ένα απότομο οδυνηρό τράβηγμα στα σπλάχνα. Το καράβι έγειρε απότομα στο πλάι και τα τέρατα έχασαν την ισορροπία τους. Τόνοι θαλασσόνερου εκτινάχτηκαν από την πισίνα και έλουσαν τόσο εμένα και τον Κρόνο όσο και όλους όσοι βρίσκονταν στο κατάστρωμα. Το νερό με αναζωογόνησε, έλυσε το ξόρκι του Κρόνου κι εγώ όρμηξα μπροστά. Επιτέθηκα στον Κρόνο, αλλά και πάλι οι κινήσεις μου ήταν αργές. Έκανα δε το λάθος να τον κοιτάζω κατάματα -να κοιτάζω κατάματα τον Λιούκ, έναν τύπο που κάποτε ήταν φίλος μου. Όσο κι αν τον μισούσα, δυσκολευόμουν να τον σκοτώσω.
Ο Κρόνος όμως δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς. Κατέβασε με δύναμη το δρεπάνι του. Εγώ πήδηξα προς τα πίσω και η μοχθηρή λεπίδα πέρασε ένα πόντο μακριά μου ανοίγοντας ένα τεράστιο χαντάκι στο κατάστρωμα ακριβώς ανάμεσα στα πόδια μου.
…
Για να μην μου πάθετε τίποτα από την αγωνία, θα σας φανερώσω ότι οι δύο ημίαιμοι κατάφεραν τελικά να ανατινάξουν το κρουαζιερόπλοιο, αλλά μόνο ο Πέρσι κατάφερε να δραπετεύσει πριν την έκρηξη. Θα ήταν βέβαια ουτοπικό να πιστέψουμε ότι αυτό ήταν και το τέλος του Κρόνου. Μπορεί να ανακόπηκε λίγο η προέλαση του προς τον Όλυμπο -ο οποίος βρίσκεται στον 600στό όροφο του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ- αλλά τίποτα περισσότερο.
Δευτερόλεπτα πριν το «Πριγκίπισσα Ανδρομέδα» γίνει Κούγκι, ο Πέρσι βρέθηκε στην προστατευτική αγκαλιά της θάλασσας. Ως γιος του Ποσειδώνα, το υγρό στοιχείο είναι το πιο ασφαλές σημείο του πλανήτη για εκείνον. Όταν, δε, συνήλθε, ανακάλυψε ότι βρισκόταν στα βάθη του ωκεανού, στο παλάτι του πατέρα του, με τον αδερφό του τον κύκλωπα Τάισον να τον φροντίζει.
Τα ειδυλλιακά ασφαλή μέρη όμως δεν είναι τόποι που μπορεί ένας ήρωας να απολαύσει για μακρό χρονικό διάστημα. Πριν και πάνω απ’ όλα βρίσκεται το καθήκον. Και όταν επίκειται πόλεμος, το καθήκον οδηγεί στην πρώτη γραμμή. Αν και εδώ που τα λέμε, το παλάτι του θεού της θάλασσας, λόγω των μαχών που μαίνονται στο νερό εδώ και ένα χρόνο, δεν είναι ακριβώς ειδυλλιακό τοπίο. Μπορεί λόγω αυτών των μαχών να υπάρχουν και πρώτες γραμμές στο βυθό, εκείνη όμως που θα κληθεί να πολεμήσει ο Πέρσι, βρίσκεται στην επιφάνεια της Γης. Αυτός είναι και ο λόγος που με βαριά καρδιά θα επιστρέψει στην Κατασκήνωση. Πρέπει να ετοιμαστεί για την μεγάλη σύγκρουση! Τώρα μάλιστα που ο Τυφώνας -πολεμά στο πλευρό του Κρόνου- ξύπνησε και άρχισε την καταστροφική του δράση, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ανάπαυσης. Το τέλος του κόσμου έχει φτάσει τόσο κοντά όσο ποτέ άλλοτε!
Εδώ όμως θα σας αφήσω με την αγωνία. Θα συμβούν πολλά τρομερά πράγματα, τα οποία θα διαβάσετε-ζήσετε όταν βρεθείτε με το «Ο Πέρσι Τζάκσον και ο Τελευταίος Ολύμπιος», του Ρικ Ραϊόρνταν, ανά χείρας. Το πέμπτο και τελευταίο βιβλίο της εφηβικής μυθιστορηματικής σειράς που έχει κλέψει τις καρδιές εκατομμυρίων αναγνωστών σε όλο τον πλανήτη. Στην χώρα μας κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2011, από τις εκδόσεις Πάπυρος, σε μετάφραση της Αναστασίας Λαμπροπούλου.
Αν και απόλαυσα και τα πέντε βιβλία με τις περιπέτειες του Πέρσι Τζάκσον, θαρρώ πως το πέμπτο μέλος της σειράς είναι το αγαπημένο μου. Περισσότερη δράση από τα προηγούμενα, και μάλιστα δράση που ξεκινά από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Περισσότερη Ελληνική Μυθολογία -πάντα δοσμένη με σεβασμό- χωρίς φτηνά πιασάρικα κολπάκια εντυπωσιασμού. Και αυτά πλεγμένα μεταξύ τους με την υψηλή τεχνική του συγγραφέα και το έξυπνο χιούμορ του. Ένα μόνο μπορώ να πω για το «Ο Πέρσι Τζάκσον και ο Τελευταίος Ολύμπιος». Είναι εξαιρετικό!!! Η καλύτερη κατάληξη μιας εκπληκτικής σε σύλληψη και εκτέλεση μυθιστορίας που βρίσκεται πολύ πολύ ψηλά στην εκατοστάδα των βιβλίων που έχω απολαύσει και αγαπήσει περισσότερο. Μπράβο σας κύριε Ραϊόρνταν. Χίλια μπράβο σας! 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ήρθε η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Όλη τη χρονιά οι ημίθεοι προετοιμάζονταν για να συγκρουστούν, στο πλευρό των Ολύμπιων, με τις φοβερές δυνάμεις του Κρόνου και των τιτάνων, σε μια μάχη που φαντάζει άνιση. Ενώ οι Ολύμπιοι αγωνίζονται να αναχαιτίσουν τον καταστροφικό Τυφώνα, ο Κρόνος αρχίζει την προέλαση του με στόχο τον Όλυμπο, που ουσιαστικά είναι αφύλακτος. Κατά τη διάρκεια της επικής αυτής μάχης, πολλά μυστικά θα ξεδιπλωθούν, όπως ο φοβερός χρησμός που συνδέεται με τα δέκατα έκτα γενέθλια του Πέρσι. Και ρόλο κλειδί θα παίξει ο αφανής Τελευταίος Ολύμπιος, ή ίσως η τελευταία θεά του Ολύμπου…
0 Πέρσι Τζάκσον και οι ημίθεοι σύντροφοί του πολεμούν ενάντια στον Άρχοντα του Χρόνου για να σώσουν τον Όλυμπο και τον κόσμο. Πρέπει να νικήσουν. Θα τα καταφέρουν;