Ένα ακόμα αριστούργημα από την εξαιρετική πένα της Λότης Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Πατάκη, πλαισιωμένο από την εικονογράφηση του Γιώργου Ναζλή. Περιλαμβάνεται, δε, στην Συλλογή Περιστέρια (βιβλία για μεγάλα παιδιά και μεγάλους).
«Ο καιρός της σοκολάτας» είναι μια συλλογή διηγημάτων από τα χρόνια της Κατοχής – Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια συλλογή συγκλονιστικών ιστοριών που έχει ζήσει -παιδί τότε- η συγγραφέας.
Η τρελή των Εξαρχείων
Η κυρά Αυγούστα είναι ο φόβος κι ο τρόμος όλων των πιτσιρικάδων που ζούσαν κοντά στην πλατεία των Εξαρχείων. Οι σκανταλιές, τα σκισίματα των ρούχων, οι μικροτραυματισμοί, η άρνηση του να φάνε το άνοστο και πολλές φορές χαλασμένο κι ελάχιστο φαγητό που βρίσκουν οι γονείς για να θρέψουν τα παιδιά τους, όλα είχαν σαν αποτέλεσμα να ακουστεί η τρομερή απειλή “θα φωνάξω την κυρά Αυγούστα”!
Πώς να μην την φοβηθείς την κυρά Αυγούστα; Έτρωγε, λέει, παιδιά! Το μάτι της άγριο, τα μαλλιά της βαμμένα φτερό κοράκου, η μύτη γαμψή, στην πλάτη καμπούρα και τα ρούχα της κουρελιασμένα και βρώμικα να σέρνονται μέχρι κάτω.
Η παιδική φαντασία οργίαζε, όμως η κυρά Αυγούστα ήταν απλά η τρελή της γειτονιάς ή πάλευε για την λευτεριά της πατρίδας;
Η ξύλινη κασετίνα
Μια ξύλινη δίπατη κασετίνα, όμοια με του αδερφού της, που βρίσκει η συγγραφέας μια Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι, είναι το έναυσμα για να θυμηθεί η συγγραφέας και να μας διηγηθεί την ιστορία του Ασπρούλη, το πολυαγαπημένο κάτασπρο κουνελάκι που αναφέρεται και στο “Ένα αγγελάκι στα Εξάρχεια”.
Οι καραμέλες
Άραγε στο λόφο του Στρέφη θα μπορούσε να φυτρώσει ένα καραμελόδεντρο; Η ηρωίδα του βιβλίου μας, θυσιάζει το πολυτιμότερο απόκτημά της ελπίζοντας πως έτσι θα φυτρώσει ένα καραμελόδεντρο που θα μπορεί να…
και τότε θα έτρωγα χούφτες-χούφτες τις καραμέλες που ποτέ δε θα τελείωναν, θα έτρωγε και ο αδερφός μου, θα έτρωγαν και οι “αθλητές” – πρώτος-πρώτος ο Μίλων, ύστερα ο Ιορδάνης, ο Λεωνίδας, οι άλλοι…
Ο αθάνατος τσαγκάρης
Ο κυρ Κώστας ο τσαγκάρης που προσπαθεί όλη μέρα να μπαλώσει ή να μεταποιήσει τα παπούτσια της γειτονιάς, να βολέψει τους πελάτες του στα χρόνια της Κατοχής, είναι ένας άνθρωπος με το άλφα κεφαλαίο. Είναι ένας άνθρωπος που νιώθεις τιμή σου που τον “γνώρισες” έστω και μέσα από αυτό το καταπληκτικό διήγημα της Λότης Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου.
Τα δάκρυα της δασκάλας
Ο αγώνας των δασκάλων και η αυταπάρνησή τους στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο σ’ αυτό το διήγημα.
Ο θείος από το φεγγάρι
Όταν είσαι 5 χρονών ζεις στην Αθήνα και δεν έχεις δει ποτέ σου τους συγγενείς σου που ζουν στις Σέρρες, μπορεί να νομίζεις ότι είναι τόσο μακριά όσο το φεγγάρι. Και τι καλύτερο για δώρο μπορεί να φέρει ο θείος από το φεγγάρι, από ένα κομμάτι δυσεύρετης τότε σοκολάτας.
Ο κατάσκοπος Παναγιώτης
Ο Παναγιώτης ήρθε στο σπίτι μας την τελευταία παραμονή Χριστουγέννων της Κατοχής, στις 24 Δεκεμβρίου του 1943. Ποιος ήταν ο Παναγιώτης;
Ένας κούκλος διαφορετικός απ’ ό,τι είχε δει ή και ονειρευτεί η μικρή Λότη. Ένας κούκλος κοκκάλινος, γαλανομάτης, που κουνούσε τα χέρια του, τα πόδια του μα και το κεφάλι.
Ένας κούκλος που έβαλε σε κίνδυνο όλη την οικογένεια μιας και οι Ναζί πίστευαν – χωρίς να τον έχουν δει – πως ήταν κατάσκοπος.
Ο μπαρμπά-Θωμάς και τα παγόνια
Ο μπαρμπά-Θωμάς, ο φύλακας στο λόφο του Στρέφη, φρόντιζε με αυταπάρνηση τα φυτά, τα δέντρα, τα ζωάκια του λόφου. Ήταν πάντα χαμογελαστός και καλοσυνάτος, είχε πάντοτε μια καλή κουβέντα, μια καλή πράξη, μια καλή συμβουλή για τα παιδιά που έπαιζαν στο λόφο.
Τα πράσινα μανίκια κι ο καιρός της σοκολάτας
Η συγγραφέας και, σ’ αυτό το βιβλίο, πρωταγωνίστρια μας μιλάει για τη γνωριμία της με την τραγουδίστρια Σοφία Βέμπω, που ήταν βαθιά ανθρώπινη και καταλάβαινε ότι τις δύσκολες μέρες της Κατοχής τα παιδιά δεν έπαυαν να είναι παιδιά. Η Σοφία Βέμπω λοιπόν, κερνάει μια πλάκα σοκολάτα υγείας τη μικρή Λότη, κι όπως την κρατούσε αγκαλιά, τα μάτια της Λότης στάθηκαν στα πράσινα μανίκια που φορούσε η τραγουδίστρια.
Μας υποδέχτηκε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο κι εμένα μου φάνηκε σαν νεράιδα – περίεργη νεράιδα ωστόσο, μελαχρινή και πολύ ανθρώπινη, όχι σαν τις ξανθές και αέρινες που έβλεπα σε βιβλία με ζωγραφιές.
Έμεινα να την κοιτάζω εκστατική. Φορούσε – το θυμόμουν ολοζώντανα – μια πράσινη μπλούζα με φαρδιά, μακριά μανίκια. Με πήρε αγκαλιά, μου έδωσε ένα ολόζεστο φιλί…
Για να διαβάσετε ένα απόσπασμα του διηγήματος “Τα πράσινα μανίκια κι ο καιρός της σοκολάτας” κάντε κλικ εδώ!
Ένα σοκολατάκι για μια μικρή τραγουδίστρια
Δυο χρόνια μετά από τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα…
“ένα τσούρμο μασκαρεμένα παιδιά ποζάρουν χαμογελαστά στην φωτογραφία που βρήκα σ’ ένα συρτάρι με πράγματα παλιά πριν από λίγο καιρό”.
Η μικρή μαχαρανή τραγουδά και μαγεύει τους συμμαθητές και τους δασκάλους της. Η μικρή Λότη ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα, της προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο είχε πάνω της: το τελευταίο της σοκολατάκι. Το κορίτσι που μάγεψε με την φωνή της το σχολείο, έγινε πανελληνίως γνωστή ως Φλέρυ Νταντωνάκη.
Το βιβλίο αυτό μ’ έκανε να συγκινηθώ, να δακρύσω, να νιώσω χαρά που έμαθα ότι υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Μπαρμπα-Θωμά και τον κυρ Κώστα και τελειώνοντας τις ιστορίες αυτές είχα πράγματι την αίσθηση πως είχα φάει μια bitter σοκολάτα έξτρα πικρή. Όλη αυτή η πίκρα, ως εκ θαύματος της συγγραφέως, εξαφανίστηκε όταν διάβασα το “Κάτι σαν επίλογος”, εκεί που η ανθρωπιά είχε νικήσει, εκεί που η ανθρωπιά δεν είχε εθνικότητα.
Το βιβλίο “Ο καιρός της σοκολάτας” είναι ένα βιβλίο που επιβάλεται να το διαβάσουν παιδιά, μεγάλοι κι ακόμη μεγαλύτεροι, να μάθουν λιτά και μέσα από πραγματικές ιστορίες που έζησε η συγγραφέας για τα χρόνια της Κατοχής, και είναι ένα βιβλίο που χαίρομαι που υπάρχει.
Ένα μεγάλο μπράβο της που το έγραψε και είναι ένα απ’ τα βιβλία που ΕΠΡΕΠΕ να γραφτούν.