Από τον Μάρτη του 1946 ως τον Αύγουστο του 1949, η Ιστορία έγραψε τις μελανότερες ίσως σελίδες της που αφορούν την πατρίδα μας. Η Ελλάδα δεν βρισκόταν απλά σε εμπόλεμη κατάσταση -αυτές θεωρώ ότι είναι οι πιο σκοτεινές ημέρες ενός έθνους- αλλά βρισκόταν στη δίνη ενός εμφυλίου πολέμου. Ενός πολέμου δηλαδή που αντίπαλός σου, και πιθανός δολοφόνος σου, μπορούσε κάλλιστα να είναι ο γείτονας, ή ακόμα και ο ίδιος σου ο αδερφός μιας και τα δύο εμπόλεμα μέρη σχηματίζονταν όχι βάσει εδαφικών διεκδικήσεων αλλά βάσει πολιτικών ιδεολογιών.
Ο Δημήτρης Μπατσιούλας βαθύς γνώστης της μαύρης αυτής περιόδου αφιέρωσε σε αυτήν ένα μέρος του προηγούμενου βιβλίου του «Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής». Το νέο του όμως ιστορικό μυθιστόρημα είναι ολόκληρο αφιερωμένο σε αυτά τα μαύρα χρόνια του ελληνισμού. Τίτλος του «Ο καπετάν Παραλής» και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2011 από τις εκδόσεις Μπατσιούλα.
Η πλοκή του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τα όσα έζησαν ο Γιώργος Ακρίτας και ο Στέργιος Αλεξανδρής τότε. Ο μεν Γιώργος μέσα από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, ο δε Στέργιος ως έφεδρος επιλοχίας του Ελληνικού Στρατού. Αδελφικοί φίλοι από τα μικράτα τους -συμμαθητές στο Γυμνάσιο- συμπάσχοντες στα Ντουρντουβάκια, οι δύο νέοι βρέθηκαν να πολεμούν ο ένας απέναντι από τον άλλον -όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες- όχι τόσο εκ πεποιθήσεως όσο εξ’ ανάγκης. Είχε κολλήσει στον ένα η ταμπέλα του αριστερού, στον άλλο του δεξιού, ενώ στην ουσία εκείνοι ήταν απλά Έλληνες που το μόνο που ήθελαν ήταν να ζήσουν ειρηνικά στον τόπο τους.
Με την αφήγηση να ρέει πότε στα γεγονότα που έζησε ο ένας και πότε στα γεγονότα που έζησε ο άλλος, ο ταλαντούχος συγγραφέας ξεδιπλώνει εμπρός μας όλη την φρίκη αυτού του πολέμου. Η μοίρα θέλησε και οι δυο ήρωες του να ενταχθούν σε ομάδες που επιχειρούσαν στη Δυτική Μακεδονία και Ήπειρο με φυσικό επόμενο κάποια στιγμή να βρεθούν κυριολεκτικά απέναντι, χωρίς βέβαια να γνωρίζουν ότι οι σφαίρες που έβγαιναν από το όπλο τους μπορεί να έβρισκαν κατάστηθα τον “αδερφό” τους.
Και μη νομίζετε ότι οι σελίδες του βιβλίου που περιγράφουν τις παραπάνω στιγμές είναι οι πιο στενόχωρες. Θα χρειαστείτε πολλά χαρτομάντιλα, από ντουζίνα και πάνω, όταν διαβάσετε για το παιδομάζωμα, την λεγόμενη «Επιχείρηση Σωτηρίας» που είχε τον ίδιο απώτερο στόχο με τις Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης. Η «Επιχείρηση Σωτηρίας» ήταν συγκέντρωση παιδιών, από τα χωριά που έλεγχαν οι αριστεροί, και προώθηση τους σε χώρες που είχαν κομουνιστικό καθεστώς. Λόγω των συνθηκών και του τρόπου εφαρμογής της, ήταν σε απίστευτο βαθμό σκληρή τόσο για τα ίδια τα παιδιά όσο και για τους γονείς τους. Τις μανάδες και τους πατεράδες που, φυσικά, ήταν αντίθετοι στο να φύγουν τα παιδιά από την οικογενειακή εστία και να μεγαλώσουν σε κάποιο άλλο κράτος μόνο και μόνο με την υπόσχεση ότι εκεί θα σπούδαζαν και δε θα πείναγαν.
Κι όσο για τις υπόλοιπες στιγμές, εκείνες που δεν θα βλέπετε θολά τα γράμματα από τα δάκρυα, θα φουντώνει μέσα σας ο θυμός καθώς θα διαβάζετε για τις πρακτικές πολέμου της κάθε πλευράς αλλά και την παρά τρίχα υλοποίηση της Μεγάλης Βουλγαρίας του Αιγαίου μέσω των αποφάσεων για δημιουργία του κράτους της ανεξάρτητης Μακεδονίας.
Το χάρισμα του Δημήτρη Μπατσιούλα να σε μεταφέρει στον τόπο και τον χρόνο δράσης των ηρώων του είναι παροιμιώδες και γνωστό ήδη από τα δύο προηγούμενα βιβλία του, «Τα ντουρντουβάκια» και «Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής». Το ότι στο «Ο καπετάν Παραλής» μας μιλά και για μια τόσο θλιβερή περίοδο της ιστορίας μας κάνει το εγχείρημά του αυτό ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!
Έχοντας περάσει εξήντα και πλέον έτη από τότε θαρρώ ότι είναι η στιγμή σιγά σιγά ιστορικοί και συγγραφείς να σταθούν πάνω από αυτή την περίοδο με κριτική και κρυστάλλινη σκέψη και να αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Κάτι τέτοιο ακριβώς κάνει ο Δημήτρης Μπατσιούλας στο εξαιρετικό αυτό ιστορικό μυθιστόρημά του. Δεν μιλά ούτε για μοναρχοφασίστες ούτε για κατσαπλιάδες. Μιλά για Έλληνες που για άλλη μια φορά υπέκυψαν στην κατάρα της φυλής και βρήκαν τον εχθρό μέσα στις ίδιες τους τις σάρκες.
…
Θυμητικό της πιο δύσκολης, μα και συνάμα της πιο καθοριστικής περιόδου του Ελληνισμού. Γιατί αντί οι Έλληνες κομμουνιστές να κάνουν τον τρίτο τους γύρο με εκλογές, κήρυξαν τον πόλεμο. Έτσι διάλεξαν, έτσι έκαναν. Όμως την ίδια εκείνη εποχή, οι Αμερικάνοι έβγαλαν ένα σχέδιο, Μάρσαλ το λέγαν, για την ανασυγκρότηση της Ευρώπης από το ποδοπάτημα των Γερμανών. Κι όταν όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, εχτός από τα κομμουνιστικά φυσικά, πάτησαν απάνω στο σχέδιο αυτό, ξεπέρασαν όσα συντρίμμια αφήκαν ξωπίσω τους οι Γερμανοί καταχτητές και πρόκοψαν, εμείς στην Ελλάδα κάναμε το σχέδιο Μάρσαλ όπλα, για να πολεμήσουμε και να σκοτωθούμε αναμεταξύ μας! Κι επειδή το σχέδιο δεν έφτασε, πήραμε για τον ίδιο σκοπό τόσα πολλά δανικά από τους Αμερικανούς, που κανένας δεν ξέρει πως και πόσες γενιές θα τα ξεπληρώσουν.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945. Ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Κι αμέσως μετά η τρομοκρατία που αρχικά εξαπέλυσαν οι παρακρατικές οργανώσεις της δεξιάς εναντίον των κομμουνιστών, για να εξελιχθεί σε επίσημη κρατική πολιτική με την ψήφιση του Γ ψηφίσματος.
Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν θέμα χρόνου. Δύο παιδικοί φίλοι, μαζί στα κάτεργα της Βουλγαρίας κατά την κατοχή, βρέθηκαν αντίπαλοι στον πόλεμο εκείνο. Ο ένας, θύμα της τρομοκρατίας της δεξιάς, αναγκάστηκε να βγει στο βουνό. Ο άλλος επιστρατεύτηκε στον ελληνικό στρατό. Ο πρώτος, τεταρτοετής φοιτητής της νομικής, επιλέχθηκε για την εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και της Προσωρινής Κυβέρνησης του Βουνού: τη λειτουργία των σχολείων στη σλαβομακεδονική γλώσσα στο κράτος της “Ελεύθερης Ελλάδας” και τη μεταφορά των μικρών παιδιών από αυτές τις περιοχές στα κομμουνιστικά κράτη. Ο δεύτερος, αγρότης και έφεδρος επιλοχίας ολμιστής του ελληνικού στρατού, να σπαράζει η καρδιά του κάθε φορά που έριχνε με τον όλμο του, φοβούμενος ότι σκότωσε αγνάδια του τον παιδικό του φίλο.
Μετά τα “Ντουρντουβάκια” και τον “Διστιχηζμένο Κομονιστή” το νέο ιστορικό μυθιστόρημα του Δημήτρη Μπατσιούλα φωτίζει “άγνωστες” πτυχές της δημιουργίας του κράτους των Σκοπίων και του παιδομαζώματος.