Εκδόσεις Κασταλία, 2008
Σελ. 190
Αν μένει κάτι αλώβητο, γνήσιο, αληθινό και αιώνιο, αν κάτι νικάει τον χρόνο, αν κάτι κερδίζει την αθανασία, αυτό είναι η γραφή, ο λόγος, η Λογοτεχνία.
Στον «Ερωτισμό του κρασιού» έχουμε την τέχνη της γραφής, της γνήσιας γραφής και της διακειμενικότητας. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στο κρασί, μέσα από κείμενα πολλών συγγραφέων και ποιητών.
Όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει και στο κρασί ένα μυστικό, ωστόσο, το κρασί δεν το κρατάει αυτό το μυστικό. Μπορούμε να το κάνουμε να μας το πει: αρκεί να το αγαπάμε, να το πίνουμε, να το ρίχνουμε μέσα μας. Τότε, μιλάει. Μιλάει, γεμάτο εμπιστοσύνη.
Το βιβλίο αυτό μιλάει για την αποχή από το κρασί, το κρασί και τα πικραμύγδαλα, τα αρώματα του κρασιού, το μπάνιο μέσα στο κρασί, τον χορό του πατητηρίου, τον φελλό του κρασιού, το μπουκάλι του κρασιού, τις φυσαλίδες της αφρώδους σαμπάνιας, το σπίτι του κρασιού, δηλαδή την κάβα, το κρασί με την έντονη προσωπικότητα, το αρχαίο παιχνίδι του κρασιού τον κότταβο, την τύφλα στο μεθύσι, την τεθλασμένη γραμμή της μέθης, τις δύο μεγάλες γιορτές του κρασιού, το πρόσωπο του οινοχόου, το κρασί και τον έρωτα, το κρύο κρασί, τη σημασία του λαρυγγιού για τον πότη, το πράσινο κρασί, τη μέθη του γάλακτος, το δικαίωμα του φιλιού, το λικέρ (ηδύποτο), τη μύτη του πότη, τον αφαλό, δηλαδή τον «κρατήρα» σχήματος μισοφέγγαρου στο Άσμα Ασμάτων, το ροδάκινο που έχει τη μεγαλύτερη οικειότητα με το κρασί, το κρασί και οι ψύλλοι, τον Διόνυσο, τους σάτυρους και τις μαινάδες, τον οινογεύστη δηλαδή τον δοκιμαστή του κρασιού και τέλος το τσούγκρισμα των ποτηριών του κρασιού.
Η πρόποση του κρασιού παλιότερα γινόταν στην υγεία κάποιου προσώπου.
Αυτός που δεν πίνει θεωρούνταν ευνουχισμένος άντρας.
Το κρασί είναι το αίμα της γης.
Το κρασί είναι ένα κράμα χυμού και ήλιου.
Η ψυχή του έρωτα και του κρασιού.
Ο ερωτισμός του κρασιού.
Το κρασί κλαίει.
Το κρασί, που γεννήθηκε από τα δάκρυα του θεού Διόνυσου.
Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν πίνανε άκρατον οίνον (ανέρωτο κρασί).
Το ροδάκινο με το κρασί θεραπεύει την ερωτική απογοήτευση.
Η κόκκινη μύτη του πότη.
Ο Αριστοφάνης αποκαλεί το κρασί γάλα της Αφροδίτης.
Τα πράσινα σταφύλια ζενγκέ.
Με το πολύ κρασί τα βλέπουμε όλα διπλά, το κεφάλι μας γυρίζει, γελάμε, χειρονομούμε, γδυνόμαστε.
Για τον ατρόμητο πότη, το λαρύγγι έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι η γλώσσα ή ο ουρανίσκος.
Το κόκκινο κρασί πίνεται ευχάριστα σε θερμοκρασία 14ων βαθμών C.
Το κρασί συγκινεί τη σάρκα.
Ο έρωτας μοιάζει με τη μέθη.
Οι δυο μεγάλες γιορτές του κρασιού είναι: 11 Νοεμβρίου του αγίου Μαρτίνου και 22 Ιανουαρίου του αγίου Βικεντίου.
Όποιος καλό κρασί πίνει, τον Θεό βλέπει.
Όσο περισσότερο ρέει το κρασί, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος στριφογυρίζει.
Το αρμονικό κρασί είναι κατά κύριο λόγο αρρενωπό κρασί.
Ένα νευρώδες κρασί εντυπωσιάζει έντονα τον ουρανίσκο, γιατί διαθέτει ταυτόχρονα οινόπνευμα και οξύτητα.
Η ιδανική μορφή του κρασιού είναι η σφαίρα.
Στο βάθος του κρασιού κρύβεται μια ψυχή.
Η κάβα του κρασιού είναι το δωμάτιο του υπογείου. Σιωπηλή, βαθιά, σκοτεινή. Εκτεθειμένη στο βορρά. Ούτε υπερβολικά δροσερή ούτε υπερβολικά υγρή. Χωρίς οσμές μήλου, ξιδιού ή χλωρού ξύλου. Το κελάρι είναι ένας τόπος λατρείας μυστηρίων. Εκεί τα μπουκάλια αναπαύονται οριζοντίως, πλαγιασμένα στις θήκες των ραφιών. Το κρασί πρέπει οπωσδήποτε να μένει σε επαφή με το φελλό, έτσι ώστε αυτός να μην ξεραθεί, χάσει την ελαστικότητα του και μαζέψει. Όταν ο φελλός μαζέψει, εισχωρεί στο μπουκάλι αέρας και το κρασί οξειδώνεται…
Οι γυναίκες εκτιμούν ιδιαίτερα αυτό το «κατσάρωμα», που προκαλεί η σαμπάνια, στη γλώσσα.
Τον Σεπτέμβριο όλος ο κόσμος ετοιμάζεται για τον τρύγο.
Τον 17ο αιώνα το κρασί τοκάϊ έγινε κρασί των βασιλιάδων και των τσάρων, ενώ εξυμνείται ακόμα και στους στίχους του ουγγρικού εθνικού ύμνου.
Αυγά μιας ώρας, ψωμί μιας μέρας, κρασί ενός χρόνου.
Το κρασί δεν υγραίνει τις ξερές καρδιές.
Οι κακοί πίνουν νερό.
Όποιος πίνει μόνοι νερό έχει μυστικά να κρύψει.
Το κρασί μας κάνει να φλυαρούμε.
Το κρασί παρηγορεί τους λυπημένους, αναζωογονεί τους γέροντες, εμπνέει τους νέους, κάνει τον κουρασμένο να ξεχνάει το μόχθο του.
Το κρασί πρώτα είναι φίλος και μετά γίνεται εχθρός.
Το άρωμα είναι πρώτη μυρωδιά του κρασιού.
Το κρασί κάνει να βγουν από μέσα μας κρυμμένες αλήθειες, ασαφείς, καμιά φορά τρομερές.
Άντε στην υγειά μας!
Cheers! (Αγγλικά)
Prost! (Γερμανικά)
Skal! (Δανέζικα)
Salute! (Ιταλικά)
Proost! (Ολλανδικά)
Ένα έξοχο δοκίμιο χτισμένο με τα υλικά και τα συστατικά του εύγεστου κρασιού. Μια θερμή, ρεαλιστική στιβαρή γραφή, μια ιδιαίτερη οξυμμένη ματιά. Διαβάστε το.
Ο Ζαν Λακ Χέννιγκ γεννήθηκε το 1945 στη Σαρειτέ-συρ-Λουάρ. Γερμανικής καταγωγής. Φιλόλογος, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και σε διάφορα γαλλικά λύκεια. Δημοσιογράφος στη “Liberation” την περίοδο 1974-1981, υπήρξε μάλιστα, διευθυντής του πολιτιστικού τμήματος. Συνεργάστηκε με πολλές άλλες εφημερίδες και ραδιόφωνα. Έχει δημοσιεύσει τριάντα έργα κυρίως δοκίμια για τον έρωτα και τον θάνατο.
Τραχανάς Κώστας