Το όνομα της; Πιλάρ! Κόρη του Γερμανού πλούσιου έμπορου Χάινριχ Βελτενπούργκερ και της Ρένας -ισπανικής καταγωγής- που εδώ και επτά χρόνια έφυγε ξαφνικά από το σπίτι τους προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς να υπάρχει κάποια προφανής αιτία. Στην κόρη της άφησε εκτός από τον Ταρίκ -το Μαυριτανό υπηρέτη/προστάτη που την είχε ακολουθήσει από την πατρίδα της- και ένα γράμμα.
Μια κόλλα χαρτί, γεμάτη από τον δυσανάγνωστο γραφικό της χαρακτήρα, που αντί να ξεδιαλύνει τους λόγους της φυγής της, προσθέτει μυστήριο σε αυτή της την πράξη. Σε αυτό το γράμμα, αναφερόμενη στην απόφαση της να εγκαταλείψει παιδί και σύζυγο, αναφέρει…
…
Ο πατέρας σου κι εγώ διακινδυνεύσαμε τα πάντα για να μπορέσουμε να σε φέρουμε στον κόσμο. Θα ήθελα να μπορούσα να σε δω να μεγαλώνεις, αλλά η απόφαση που πήρα είναι διαφορετική.
Τελικά κατάλαβα που ανήκω. Ο δρόμος που έπρεπε να ακολουθήσω ήταν μακρύς, γεμάτος δυσκολίες, εμπόδια και κινδύνους. Ακόμη και σήμερα δεν με έχει εγκαταλείψει ο φόβος, επειδή ξέρω πως δεν θα είναι ούτε απλό ούτε εύκολο. Τώρα, όμως, είμαι έτοιμη να σηκώσω τον σταυρό μου και να ολοκληρώσω εκείνο που άρχισα.
Ο Θεός να σε προστατεύει, κοριτσάκι μου.
…
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1245, στην παραδουνάβια πόλη Ρέγκενσμπουργκ (Regensburg), στην καρδιά της Βαυαρίας. Σε ένα από τα πιο σημαντικά -εκείνη την εποχή- πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Γερμανίας.
Η Ρένα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς άλλος, έχει εμπιστευθεί στον Ταρίκ ένα δερμάτινο χαρτοφύλακα γεμάτο χαρτιά, με την εντολή να τα παραδώσει στην Πιλάρ όταν εκείνη μεγαλώσει. Είναι η «διαθήκη» της στην μονάκριβη κόρη της. Όμως η Πιλάρ -μετά από μια μόλυνση στα μάτια στην οποία δεν δόθηκε η κατάλληλη προσοχή και φροντίδα- έχει μείνει τυφλή. Πως θα μπορέσει να διαβάσει αυτά που της άφησε η μητέρα της;
Αυτό βέβαια δεν θα είναι το μοναδικό πρόβλημα στο οποίο θα πρέπει να βρεθεί λύση. Μετά τον τραγικό θάνατο του πατέρα της στην τρομακτική πυρκαγιά που κατέστρεψε το αρχοντικό των Βελτενπούργκερ, η Πιλάρ αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη που γεννήθηκε και να ταξιδέψει με την βοήθεια του αφοσιωμένου σε αυτή Ταρίκ στην Ιβηρική χερσόνησο. Προορισμός της το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα. Η ισπανική πόλη -στην περιοχή της Γαλλικίας- όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Ιακώβου.
Έτσι, αφήνοντας πίσω τον αρραβωνιαστικό της και την Μίνκα τη γάτα της, παίρνει τον δρόμο ως προσκυνήτρια. Σύντροφος της ο Ταρίκ. Αυτή την φορά θα συνόδευε την κόρη στην Ισπανία ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο από τον οποίο είχε έρθει με την μητέρα της στην Γερμανία πριν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.
Κι όπως συνέβαινε εκείνα τα χρόνια, έτσι και στο «Ο δρόμος των αστεριών» της Μπριγκίτε Ρίεμπε, η Πιλάρ με τον Ταρίκ δεν είναι οι μόνοι που βαδίζουν στον δρόμο που οδηγεί στην Δύση, στην άκρη του μέχρι τότε γνωστού κόσμου. Πλήθος πιστών ακολουθεί αυτή την για πολλούς λόγους δύσκολη πορεία. Κάποιοι από αυτούς θα συμπορευθούν με τους ήρωες μας και θα ανακαλύψουν ότι η μοίρα δεν ένωσε τα βήματα τους χωρίς λόγο!
Τον λόγο αυτό αλλά και όλο το υπόλοιπο ταξίδι μπορείτε να το απολαύσετε αφού επισκεφθείτε κάποιο βιβλιοπωλείο. Από τον Μάρτη του 2006 και μέσω των εκδόσεων Κονιδάρη σε μετάφραση της Ιωάννας Λεμπέση-Μουζακίτη, το «Ο δρόμος των αστεριών» της Μπριγκίτε Ρίεμπε σας περιμένει να το συμπεριλάβετε στα αναγνώσματα σας.
Δύο τμήματα της ίδιας ιστορίας -με χρονική διαφορά δεκαεπτά ετών- διατρέχουν παράλληλα τις σελίδες του βιβλίου συναρπάζοντας τον αναγνώστη καθώς τον μεταφέρουν στην μεσαιωνική Ευρώπη του 13ου αιώνα. Την Ευρώπη των σταυροφόρων, των ιπποτών, των βασιλείων, της Ιεράς Εξέτασης, των Ναϊτών και των προσκυνητών. Οι δε χαρακτήρες των ηρώων σχηματίζουν ένα άκρως ενδιαφέρον μωσαϊκό που θα σας προσφέρει πολλά περισσότερα από κάποιες ώρες απολαυστικής ανάγνωσης.
Αν στην αρχή σας μπερδέψουν τα πολλά ονόματα μην ανησυχείτε… όλα θα πάρουν σιγά σιγά την θέση τους στον καμβά της Μπριγκίτε Ρίεμπε. Αλλά μην εστιάζετε στην κατάληξη της ιστορίας. Όπως θα καταλάβει η Πιλάρ και οι συνταξιδιώτες της, ο δρόμος πολλές φορές έχει περισσότερο ενδιαφέρον και σημασία από τον τελικό προορισμό. Κάτι ήξερε ο Καβάφης όταν έγραφε: «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις… Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν». Καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το πρωινό ήταν συννεφιασμένο και βροχερό. Ξέφτια ομίχλης κολλούσαν στο πρόσωπο της, ενώ ο μανιασμένος άνεμος εμπόδιζε τα τυφλά της βήματα…
«Άγιε μου Ιάκωβε» ψιθύρισε μια προσευχή…
Μες στο μυαλό της αναδύθηκε μια φωνή όλο κακία: «Σταμάτα να αγωνίζεσαι. Παραδόσου. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Η λύση είναι μπροστά σου. Αρκούν δυο βήματα για να βρεις την παντοτινή λύτρωση».
Η Πιλάρ έκλεισε τ’ αυτιά με τις παλάμες. Μάταια. Η φωνή εξακολουθούσε να τη βασανίζει. Ένιωσε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Τα πόδια της αρνούνταν να την υπακούσουν. Η κοπέλα έσφιξε με πείσμα τα δόντια και συνέχισε να βαδίζει στα τυφλά, κόντρα στον άνεμο.
Κάπου χαμηλά ωρυόταν η θάλασσα. Ο αέρας μύριζε ψάρι και πίσσα. Πλησίαζε. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έσκυψε μπροστά – και πάγωσε. Βάθος απροσμέτρητο και σκοτεινό. Μια κουκουβάγια. Λαρυγγισμοί και παφλασμοί. Οι ήχοι έφταναν στ’ αυτιά της σαν φωνές κολασμένων, που βογκούσαν και στέναζαν. Και παντού νερό. Μόνο νερό… Είχε φτάσει τάχα στο σύνορο του Κάτω Κόσμου;
Ένα παράξενο και θαυμαστό ταξίδι στα επικίνδυνα μονοπάτια της μεσαιωνικής Ευρώπης. Τα καραβάνια των προσκυνητών πασχίζουν αγωνιωδώς, με οδηγό την πίστη, να φτάσουν στο δυτικότερο σημείο της Ιβηρικής χερσονήσου, στον τάφο του Αγίου Ιακώβου, προσδοκώντας σ’ ένα θαύμα που θα αλλάξει τη ζωή τους. Ανάμεσα τους η τυφλή Πιλάρ και οι συνταξιδιώτες της πορεύονται σ’ έναν δρόμο με χίλιες παγίδες, ελπίζοντας πως στο τέλος του ταξιδιού κανείς τους δεν θα είναι όπως πριν…