Αύγουστος, σε κάποιο από τα πολλά ερημικά ακρωτήρια της Ελλάδας. Εκεί έχει απομονωθεί ο Περσέας για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την συγγραφή, που είναι το επάγγελμά του. Ένα μαγευτικό καλοκαιρινό δειλινό, τον βρήκε στην απόμερη ακρογιαλιά του Καρνάγιου -αυτό είναι το όνομα του “ασκηταριού” του- να αγναντεύει εκστασιασμένος την θάλασσα…
…
Ήταν οχτώ και το αιματόχρωμο είδωλο του ήλιου χάνονταν στη γραμμή του ορίζοντα. Η απανεμιά ημέρωνε τη θάλασσα και η απόλυτη σιωπή έφερνε υπερένταση στις αισθήσεις. Γαλήνη παντού, καθώς η φύση ετοιμαζόταν να τυλιχτεί στα πέπλα της νύχτας για ένα βαθύ, δίχως όνειρα κοιμητό. Τότε, λίγο προτού σβηστεί το λυκόφως η ματιά μου διέκρινε ένα λευκό αντικείμενο να παλεύει ανάμεσα στα κοφτερά βράχια της ξέρας.
Μια κρύα ανατριχίλα με διαπέρασε. Εκείνο το αντικείμενο έμοιαζε ανθρωπόμορφο κι έδειχνε να παλεύει να κρατηθεί στην επιφάνεια.
…
…και όντως τα μάτια του δεν λάθεψαν. Μια γυναίκα πάλευε με τα κύματα. Μια γυναίκα, που χάρη στην γρήγορη αντίδραση του, γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Μια γοητευτική – μυστηριώδης ύπαρξη… η Ανδρομέδα! Γεννημένη στη Νάουσα και περνώντας δύσκολες καταστάσεις, βρέθηκε στον δρόμο του Περσέα, ο οποίος εκτός από σωτήρας της, έγινε και εξομολόγος. Είναι άλλωστε πολύ πιο εύκολο να ανοίξεις την ψυχή σου σε κάποιον εντελώς άγνωστο!
Μετά την διάσωση και την εξομολόγηση, ήρθε η απόφαση να συγκατοικήσουν για κάποιο διάστημα στο φτωχικό που έμενε ο συγγραφέας-ερημίτης. Σχέδιο βέβαια δεν υπήρχε -τα άφησαν όλα στην τύχη και στον χρόνο- αλλά θα περίμενε κανείς κάποια εξέλιξη της ιστορίας μέσα στα πλαίσια της λογικής! Όμως, κάποιες φορές, όλα ανατρέπονται από ένα γεγονός που πυροδοτεί ραγδαίες εξελίξεις! Αυτό έγινε και στην περίπτωση της Ανδρομέδας και του Περσέα, όταν…
…
Στην παλάμη της πάνω στο τραπέζι ήταν -σφιχτά φυλακισμένο- ένα πήλινο αγαλματίδιο.
«Σκέφτηκα πως θα σ’ ενδιέφερε το εύρημα μου», είπε με βεβαιότητα και, προτού προλάβω να τη ρωτήσω, συνέχισε: «Το βρήκα πριν δυο μέρες μέσα σε μια σπηλιά, κοντά στον ορμίσκο που χρησιμοποιείς σαν αραξοβόλι για το πλεούμενο.
…
Όταν προσαρμόστηκα στο λιγοστό φωτισμό του χώρου, διαπίστωσα ότι βρισκόμουν μέσα σε μια μεγάλη σπηλιά, που τα τοιχώματα της ήταν λαξευμένα με τόση επιμέλεια, που αμέσως μου γεννήθηκε η βεβαιότητα πως η όλη εργασία ήταν δημιούργημα επιδέξιων ανθρώπινων χεριών.
…
Όταν, αργότερα, σταμάτησα ν’ ανασάνω, διαπίστωσα πως βαστούσα σφιχτά στην παλάμη αυτό το αγαλματίδιο».
…
Το αγαλματίδιο που παρίστανε τον Ποσειδώνα, τον αρχαίο θεό της θάλασσας, και που έδωσε μια ώθηση στην ζωή των δύο αυτών ανθρώπων πέρα από το αναμενόμενο, από το φυσιολογικό… στο φανταστικό, στο απίστευτο, στο περιπετειώδες!
Οι δύο λογοτεχνικοί ήρωες του Χριστόφορου Παυλίδη, πέρασαν την πύλη που άνοιξε η “εύρεση” αυτού του αγαλματιδίου. Εσείς; Θα τους ακολουθήσετε; Το μόνο που χρειάζεται είναι να πεταχτείτε μέχρι το κοντινότερο σας βιβλιοπωλείο. Σε κάποιο από τα ράφια του, σας περιμένει το «Μη ζωντανεύεις πεθαμένους θρύλους» από τον Απρίλιο του 2011, όπου και το κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Άγνωστο.
Το έργο αυτό του σαλονικιού συγγραφέα, ανήκει σε ένα είδος όπου δεν έχει ιδιαίτερα δουλευτεί από τις εγχώριες πένες. Αυτό της φανταστικής λογοτεχνίας. Ως λάτρης του είδους, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν έρχονται στα χέρια μου αναγνώσματα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, και φέρουν την υπογραφή κάποιου Έλληνα λογοτέχνη.
Συνδυάζοντας το φανταστικό, το περιπετειώδες, σε κάποια σημεία το τραγικό, με κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, ο Χριστόφορος Παυλίδης μας χάρισε ένα έργο όπου σε είκοσι εννέα πράξεις, οι ήρωες του -και μαζί τους και εμείς- περνάνε από το καθημερινό, το βαρετό, το άχρωμο… στο απίστευτο, το εκστατικό, το παράδοξο, το μυθικό! Ακολουθήστε την πένα του συγγραφέα στα επίγεια, θαλάσσια και υπόγεια μονοπάτια που χαράζει και… καλό σας ταξίδι!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ένας ερημίτης συγγραφέας απομονωμένος σ’ ένα ελληνικό ακρωτήρι.
Εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα από τα μανιασμένα κύματα, κουβαλώντας ένα σκοτεινό παρελθόν. Το όνομα της Ανδρομέδα.
Δίπλα τους ένα άλλο ζευγάρι που αναζητά την περιπέτεια. Η συνάντησή τους μοιραία.
Ένας λαγός οδηγεί τυχαία την Ανδρομέδα σ’ ένα μυστηριακό σπήλαιο. Είναι η Σπηλιά του Μίθρα, όπου το παράδοξο των αρχαίων μύθων εισβάλει στην πραγματικότητα. Τι υποχθόνια μυστήρια κρύβονται εκεί μέσα; Ποιοι πανάρχαιοι δαίμονες καραδοκούν στο σκοτάδι;
Δίχως να το πολυκαταλάβουν οι άνθρωποι γίνονται παιχνίδι των θεών.
Όταν ζωντανεύουν οι θρύλοι και η πραγματικότητα βυθίζεται στην πλάνη του ονείρου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ακολουθήσει…