Αύγουστος, και όλοι εγκαταλείπουν το κλεινόν άστυ με προορισμό κάποια από τις χιλιάδες μαγευτικές παραλίες της χώρας. Όλοι, εκτός από την οικογένεια Αποστόλου που μετακομίζει -ντάλα καλοκαίρι- από την Πάτρα στην Αθήνα. Αιτία, ο πατέρας της οικογένειας που έλαβε μαζί με την προαγωγή στην εργασία του και μια μετάθεση από την πρωτεύουσα της Αχαΐας, στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Συν γυναιξί (Αναστασία) και τέκνοις (Δάφνη και Γιώργος) εγκαθίστανται στην Αθήνα, λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά.
Η κυρία Αναστασία πιστεύει ότι η Δάφνη δεν θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα στο νέο περιβάλλον -στο νέο σχολείο- μιας και είναι καλή μαθήτρια, αλλά η γνώμη της Δάφνης είναι λιγουλάκι διαφορετική…
…
Εγώ βέβαια αντί για βαθμούς θα προτιμούσα να κάνω μία εμφάνιση με πράσινα μάτια και κατάμαυρα μαλλιά κομμένα σε μύτες. Και να ήμουν τόσο κοκαλιάρα όσο αυτή που είδα στο εξώφυλλο της Σούπερ, για να μπορέσω να φορέσω τέτοια φούστα-τζιν με καφέ κοτλέ μπαλώματα στο πλάι. Και μπλουζάκι που να αφήνει λίγο την κοιλιά να φαίνεται. Αν φορέσω τώρα τέτοιο μπλουζάκι, θα φαίνεται λίγο πολύ το στομάχι μου. Δυστυχώς οι καλοί βαθμοί δεν καίνε θερμίδες. Που να ‘ξερε η μαμά ότι θα ‘δινα τρία εικοσάρια για τρία κιλά λιγότερα!
…
Και παρόλο που η μαμά έχει αυτές τις πεποιθήσεις, κατά βάθος ανησυχεί για την προσαρμογή της στα νέα δεδομένα, αφού η κόρη της, παρόλο που είναι καλό παιδί, δεν είναι και το πλέον κοινωνικό πλάσμα. Άσε που είναι και στην εφηβεία, πράγμα που δυσκολεύει αρκετά την κατάσταση. Έτσι όταν γνώρισε την μαμά της Αγγελικής άδραξε την ευκαιρία να γνωρίσει τα δύο κορίτσια μεταξύ τους μιας και τόσο λόγο ηλικίας όσο και λόγω κατοικίας θα είναι από την νέα σχολική χρονιά συμμαθήτριες στην δευτέρα γυμνασίου.
Η Αγγελική! Κατά τα φαινόμενα, το ακριβώς αντίθετο της Δάφνης…
…
Άι σιχτίρ με τα 14, τα 16, τα 17 και τα 18! Αισθάνομαι λες και μου παίρνουν μέτρα συνέχεια. 15 και 2. Δυστυχώς δε φτάνεις τις προδιαγραφές. Ξαναδοκίμασε. Θέλεις δε θέλεις. Προδιαγραφές για τι πράγμα; Για να μη θεωρούμαι ηλίθια; Για να αξίζω τα ρούχα που φοράω και το φαγητό που τρώω; Για να είναι ικανοποιημένοι οι καθηγητές; Μήπως οι γονείς; Οι συγγενείς; Οι φίλοι; Όχι πάντως για να είμαι ευτυχισμένη. Αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί. Διότι εγώ είμαι ευτυχισμένη με το 15 και 2 και με τον ελεύθερο χρόνο που έχω για να σκέφτομαι και να ζωγραφίζω.
…
Σύμφωνα, όμως, με ένα νόμο της Φυσικής, τα ετερώνυμα έλκονται! Έτσι έγινε και με τα δύο κορίτσια. Το ιδιότυπο αυτό προξενιό φιλίας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Έγιναν αυτοκόλλητες! Και δεν επιβεβαίωσαν μόνο τον προηγούμενο επιστημονικό νόμο, αλλά και έναν άλλο -της Χημείας αυτή την φορά- που αναφέρεται στην ώσμωση… Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε στο εφηβικό μυθιστόρημα της Μαρίας Κοκκίνου, που κυκλοφόρησε τον Μάη του 2005 από τις εκδόσεις Κέδρος και φέρει τον τίτλο «Λίγο πριν από τα 18».
Ο τίτλος του είναι λιγάκι παραπλανητικός μιας και στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνεται η ζωή των δύο κοριτσιών κατά την διάρκεια εκείνης της σχολικής χρονιάς της δευτέρας γυμνασίου. Στις τελευταίες δέκα με δεκαπέντε σελίδες του μόνο γίνεται μια περιληπτικότατη αναφορά στα όσα τους συμβαίνουν μέχρι την εισαγωγή τους σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτό είναι όμως και το μοναδικό μελανό σημείο του αναγνώσματος, γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον, από πλευράς πλοκής και χαρακτήρων, μυθιστόρημα. Επιπρόσθετα, μέσα από τις σκέψεις και πράξεις των ηρώων του, παρουσιάζει και καυτηριάζει αρκετά από τα θέματα που απασχολούν τους εφήβους της εποχής μας και έχουν να κάνουν με το σχολείο, την φιλία, τον έρωτα και τις σχέσεις με τους γονείς. Ένα, δε, από τα θέματα που αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό είναι το πως αντιμετωπίζουν οι έφηβοι αλλά και οι ενήλικες ένα χωρισμό στην οικογένεια και πως αυτό το γεγονός επηρεάζει το κάθε μέλος της ξεχωριστά.
Με αρκετές δόσεις χιούμορ και πολύ περισσότερες δόσεις αλήθειας, το «Λίγο πριν από τα 18» της Μαρίας Κοκκίνου, είναι ένα αξιόλογο εφηβικό μυθιστόρημα που έχει να προσφέρει αρκετά στον αναγνώστη του, ανεξάρτητα από την ηλικία του τελευταίου. Διαβάστε το και γιατί όχι προτείνετέ το και στα μέλη της οικογένειας σας που διασχίζουν τον ωκεανό της εφηβείας. Μπορεί σε κάποια σημεία που εσείς ούτε καν υποψιάζεστε, να παίξει το ρόλο πυξίδας στο ταξίδι τους. Καλή ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
«Μην ανησυχείς. Έχεις τα εικοσάρια σου και τα δεκαεννιάρια σου».
Δάφνη:
Και τα κιλάκια μου έχω, ούτε γι’ αυτό να ανησυχώ; Αλλά βέβαια, για τους γονείς οι βαθμοί είναι το παν. Από την Πάτρα στην Αθήνα, αυτή η μετακόμιση μου έχει στοιχίσει αρκετά. Κάτι το καινούργιο σχολείο, κάτι οι γονείς μου που όλο τσακώνονται, κάτι ο μικρότερος αδελφός μου, ήρθε κι έδεσε το γλυκό! Και, σαν να μην μου έφταναν ολ’ αυτά, είμαι υποχρεωμένη να γνωρίσω κι αυτή την Αγγελική…
«Όχι σαν εσένα, που βγάζεις δεκατέσσερα και ας κάνεις ιδιαίτερα σε όλα τα μαθήματα…»
Αγγελική:
Δε με παρατάνε ήσυχη!… 15 και 2, τόσο βγάζω. Γούστο μου και καπέλο μου. Έχω ελεύθερο χρόνο να ζωγραφίζω και να βλέπω τους φίλους μου. Τους φίλους βέβαια που επιλέγω εγώ και όχι αυτούς που μου “προξενεύουν” οι δικοί μου. Όπως αυτήν τη Δάφνη, που θα κουβαληθεί τώρα με τη μάνα της…
Δάφνη και Αγγελική.
Η καλή μαθήτρια και η επαναστάτρια. Γνωρίζονται και γίνονται αχώριστες φίλες. Τόσο διαφορετικές, αλλά κατά βάθος ίδιες… Με τσαμπουκά και ευαισθησία, διάβασμα και κοπάνες, κόντρες με τους καθηγητές και τους γονείς, πρώτα καρδιοχτύπια και κρυφά ραντεβού, περνούν μαζί την εφηβεία.