Τρεις άνθρωποι, τρεις ζωές πλεγμένες μεταξύ τους, με βαθμούς συγγένειας και με αισθήματα κάθε άλλο παρά συνηθισμένα. Η Φανή, η μητέρα…
…
Το πρόσωπό της είχε την ευαισθησία του γυαλιού και τη λευκότητα του μαρμάρου, ενώ τα χείλη της διατηρούσαν το ροδαλό χρώμα της πρώτης νιότης. Τα μάτια της φαιόχρωμα, εξέπεμπαν μια θλιμμένη νοσταλγία για την αγάπη που της δόθηκε απλόχερα στο παρελθόν και, ταυτόχρονα, ένα βωβό παράπονο για την αγάπη που της στερείται στο παρόν.
…
… γεννημένη και μεγαλωμένη σε ένα νησί των Κυκλάδων με ευτυχισμένα παιδικά χρόνια γεμάτα όνειρα και χρώματα. Ακριβώς αντίθετα με το σήμερα που είναι ένα γκρίζο, σκοτεινό τοπίο.
Ο Βασίλης, ο πατέρας, μοναχογιός πλούσιας οικογένειας των Αθηνών, δεν κατάφερε να φύγει μακριά απ’ αυτό που λέμε «κακομαθημένο παιδί». Ένα παιδί που όταν του αρνήθηκαν να ακολουθήσει το όνειρό του, και τον υποχρέωσαν να σπουδάσει και στη συνέχεια να αναλάβει το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του, εκείνο έγινε ένας κακός και μοχθηρός ενήλικος.
Τα δύο αυτά πρόσωπα, είναι οι δύο από τους τρεις κεντρικούς ήρωες του Μανόλη Βενιέρη στο μυθιστόρημά του «Κρυμμένες αλήθειες» που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις Ιβίσκος. Η Φανή και ο Βασίλης γνωρίστηκαν στην Αθήνα όταν ήταν και οι δύο φοιτητές. Η Φανή ήταν τότε είκοσι και ο Βασίλης εικοσιδύο ετών. Ο ενθουσιασμός που οι δυο τους τον νόμισαν για έρωτα τους οδήγησε στο να κάνουν σχέση. Λίγο καιρό αργότερα η Φανή μένει έγκυος. Εκείνη αποφασίζει ότι θα γεννήσει το παιδί που κυοφορεί, ο,τι και να γίνει. Ο Βασίλης από την άλλη, φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες που έχει ένας γονέας και της προτείνει να προχωρήσει σε έκτρωση. Τελικά παρ’ όλους τους δισταγμούς του νέου, όχι μόνο γεννιέται το παιδί, αλλά παντρεύεται τελικά τη Φανή. Ένας γάμος βεβιασμένος από διάφορες πλευρές και απόψεις, που δεν προμήνυε τίποτα ευχάριστο για το μέλλον.
Το παιδί τους το ονομάζουν Φίλιππο και απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα ο μόνος άνθρωπος που του προσφέρει αγάπη και ασφάλεια είναι η μητέρα του. Ο πατέρας, έχει εξελιχθεί σε ένα αυταρχικό και ανήθικο άτομο που συχνά βιαιοπραγεί κατά της γυναίκας και του γιου του. Όταν ο Φίλιππος γίνεται δεκαέξι παθαίνει ένα τραγικό ατύχημα…
…
Ήταν μέσα στο χειρουργείο εδώ και τέσσερις ώρες και κανείς γιατρός δεν είχε βγει να της πει κάτι, οτιδήποτε. Τα δάκρυά της έχουν στερέψει και το μυαλό της κοντεύει να σπάσει. Κοιτάζει γύρω της· όλα είναι τόσο άσπρα, γιατί άραγε; Κλείνει τα μάτια και γέρνει το σώμα της προς τα πίσω ακουμπώντας το κεφάλι της στον τοίχο. Βαριανασαίνει. «Που είναι ο Βασίλης; Τι θα γίνει ο Φίλιππος; Αν πάθει κάτι θα αυτοκτονήσω. Το παιδί μου είναι η μοναδική παρηγοριά μου. Θα τρελαθώ… Έκλεισα το θερμοσίφωνο; Το σίδερο είναι ακόμα στην πρίζα; Είμαι όμορφη; Είμαι όμορφη… Παιδί μου, θα τρελαθώ…»
…
… που δεν του στοίχισε μεν τη ζωή του, αλλά του εξάντλησε όση θετική ενέργεια είχε μέσα του εξαφανίζοντας κάθε δίψα για ζωή.
Πως θα διαμορφωθεί η σχέση των τριών αυτών ανθρώπων στα αμέσως επόμενα χρόνια; Στα χρόνια που θα περάσουν μέχρι ο Φίλιππος να γίνει είκοσι ετών και να γνωρίσει ένα καλοκαίρι, στο νησί της μητέρας του, την Θάλεια. Την Θάλεια που θα ξυπνήσει μέσα του κρυμμένα αισθήματα, που θα τον ξανακάνει να θέλει να ζήσει και που άθελά της όμως θα τον οδηγήσει στην καταστροφή και όχι μόνο…
Ο Μανόλης Βενιέρης σε αυτό το μυθιστόρημα δεν σκιαγραφεί απλά τρεις χαρακτήρες αλλά εγκύπτει σε όσα τους χωρίζουν, και στα ελάχιστα εκείνα που τους ενώνουν. Η εξέλιξη της ιστορίας, όσο και η κατάληξη της είναι απρόσμενες χωρίς όμως να ξεφεύγουν από την σφαίρα του πιθανού.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το ατύχημα του έφηβου Φίλιππου αποτελεί κομβικό σημείο για τη μετέπειτα εξέλιξή του. Τα δεδομένα της νεαρής ακόμη ζωής του συμφύρονται στη συνείδησή του, με αποτέλεσμα ένα κράμα με δυσδιάκριτα όρια και οδυνηρές κρυμμένες αλήθειες.
Η Φανή, τραγική μάνα, αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με τη μοίρα της προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στις απαιτήσεις τού κυκλοθυμικού γιου της και στην εχθρότητα του άντρα της, Βασίλη, σκληρού πατέρα και αδυσώπητου συζύγου, ο οποίος την θεωρεί υπεύθυνη για τη δυστυχία του.
Τελικά, η πορεία ενός ανθρώπου προδιαγράφεται ή οιστρηλατείται από τις εκάστοτε επιλογές μας; Το όνειρο είναι η έκφραση μιας ευκταίας πραγματικότητας ή μήπως η πραγματικότητα είναι η υπόσταση ενός ονείρου;
Πόση ψυχική δύναμη απαιτείται για να εγκαταλείψεις τα όνειρά σου;
Ερωτήματα που αναζητούν βασανιστικά μιαν απάντηση, η οποία επιμένει ν’ αγνοεί και ν’ αγνοείται.