Τον Απρίλιο του 2017 κυκλοφόρησε το «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ», του Γιάννη Καλπούζου. Πρόκειται για μια αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη με νέο υλικό επανέκδοση, ενός μπουκέτου διηγημάτων -δεκαεννέα στον αριθμό, συν μία σύγχρονη παραλογή- που είχε κυκλοφορήσει υπό τον τίτλο «Μόνο να τους άγγιζα» το 2002.
Υπόθεση βιβλίου
Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε αυτά τα διηγήματα, έτσι για να πάρουμε μια γεύση… ένα άρωμα…
I. Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ
…
Ήταν έρωτας οδοστρωτήρας. Την ισοπέδωσε. Τη χάραξε. Της γάζωσε όπως η ραπτομηχανή κάθε κύτταρο. Συγκέντρωσε όλη τη ζωή σ’ ένα όνομα. Σ’ ένα σώμα. Σμίκρυνε τον κόσμο τόσο που τον έβλεπε μεγεθυσμένο μόνο μέσα από τα μάτια του. Όλα έκαναν κύκλο γύρω του. Όλα υπήρχαν γιατί υπήρχε εκείνος.
…
Όταν όμως ήρθε ο χωρισμός, εκείνη…
II. Λουνέμα
Η ψυχή ανταριασμένη. Αέρας και φωτιά συνταράσσουν τον νου του όμορφου άντρα. Θαρρεί πως όλα αυτά κρύβονται. Πως κανείς άλλος δεν μπορεί να δει όσα γίνονται μέσα του. Έτσι είναι όμως; Εκείνη πως μπορεί; Γιατί;
III. Ο κάδος
…
Θα πήγαινα να πλαγιάσω. Είναι ένας τρόπος και αυτός να πουλάς την ζωή σου στον χρόνο. Να δανείζεσαι ταχύτερα την ελπίδα απ’ το αύριο. Ούτως ή άλλως, κάθε σήμερα το υποθηκεύεις για το αύριο.
…
Όμως, μισό λεπτό, άσε τον ύπνο να περιμένει, κοίτα εκεί!
IV. Μόνο να τους άγγιζα
Μια μέρα βροχερή, ένα έρημο χωριό, κι εκείνος να τριγυρνά γυμνός. Να αναζητά τα σώματα εκείνων που ακούει, εκείνων που νιώθει. Αλλοίμονο όμως, μόνο μια βάβω θα βρει, που θα του φανερώσει την αλήθεια.
V. Χάντρα χάντρα
…
Άφησε να πέσει μια χάντρα του μακριού κεχριμπαρένιου κομπλογιού του και θαρρείς έκρουσε στο ρόπτρο του χρόνου κι άνοιξε την πόρτα του. Ο νους του φτερούγισε στο χίλια εννιακόσια εξήντα ένα. Μπαρκάριζε τότε για πρώτη φορά. Ο κόσμος ανοιγόταν μπροστά του και καρτερούσε να τον κατακτήσει.
…
Τελικά, κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο; Τι θα ανασύρουν από το συρτάρι της μνήμης οι χάντρες του κομπολογιού;
VI. Βέβηλη επιλογή
Όνειρο, παραίσθηση ή αχαλίνωτη φαντασία. Έχει καμία σημασία όμως; Όπου κι αν τοποθετείς τον εαυτό σου, εκεί είναι η πραγματικότητά σου σε ενεστώτα χρόνο.
VII. Ο Φιλ
…
Επί μέρες έκανα στον Φιλ τη σχετική κατήχηση. Τι να παρατηρεί, τι ν’ ακούει και που να δίνει μεγαλύτερη προσοχή. Να έχει τον νου του και στα διπλανά τραπέζια. Να βρίσκεται σε μόνιμη επιφυλακή. Γιατί το σημαντικό πολλές φορές κρύβεται μέσα στο ασήμαντο.
…
VIII. Απόχρωση ονείρου
Η ασφυκτική ζωή της μεγαλούπολης τον ώθησε να γίνει ναυτικός. Να ανοίγει το μάτι του στους διάπλατους ορίζοντες της θάλασσας και του ουρανού. Δε χόρταινε γαλάζιο μέχρι που μια μέρα…
IX. Αγίασμα
…
Η Θεώνη ποτέ δεν έβγαινε μέρα απ’ το σπίτι της. Καθόταν μόνο με τις ώρες στο μεγάλο παράθυρο, για να την θαυμάζουν όσοι περνούσαν. Να τη βλέπουν από τη μέση και πάνω. Εκεί την ερωτεύονταν οι άντρες και τη φθονούσαν οι γυναίκες. Δεν ήξεραν. Ούτε τους έδινε την ευκαιρία να μάθουν.
…
X. Ακινητισμός
Ένας μη αναγνωρίσιμος -ακόμα και από το κοντινό του περίγυρο- καλλιτέχνης, με μία του πράξη, γίνεται όχι απλά ευρέως γνωστός, αλλά και ο ιδρυτής ενός ακόμα “-ισμού”!
XI. Όχι άλλα λάθη
…
Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Στον ίδιο όροφο. Σε διπλανές πόρτες. Σαν σπηλιές η μία πλάι στην άλλη. Μαζί συμπληρώναμε εκατό χρόνια. Ο καθένας μόνος του από πενήντα. Αυτό ήταν και το λογοπαίγνιό μας. Παντρεμένοι και χωρισμένοι και οι δυό. Είχαμε και από τρία παιδιά ο καθένας.
…
Είχαν όμως και μια σημαντική -για την καθημερινότητά τους- διαφορά…
XII. Ο γκρεμός
Ένας άντρας καθισμένος στο χείλος ενός γκρεμού και τέσσερα βιολιά να παίζουν προσφέροντας ένα “μουσικό χαλί” στον πραγματικό -τον πιο μεγάλο από αυτόν που βρίσκεται εμπρός του- γκρεμό… εκείνον μέσα του!
XIII. Βαβυλωνία εξουσιών
…
Ούτε από που ερχόμουν ήθελα να σκέφτομαι, ούτε για που ξεκίνησα. Κι ας περπατούσα μέρες μέχρι να φτάσω σε κείνο το χωριό. Κοίταζα απάνω τον ουρανό. Ο μισός χωρίς κίνηση, γαλάζιος. Στον άλλο μισό παρέβγαιναν σε κούρσες τα σύγνεφα.
…
XIV. Το στοίχημα
Ο Ματθαίος είναι ένας άντρας που καταφέρνει να κερδίσει όποιο στοίχημα και να βάλει. Αυτό οφείλουν να του το αναγνωρίσουν οι συνάδελφοί του στη δουλειά. Όμως, το καίριο ερώτημα δεν είναι ΠΩΣ αλλά ΓΙΑΤΙ κερδίζει αυτά τα στοιχήματα.
XV. Στο τρίτο φλας
…
Βάλθηκε να πυροβολεί, να γεμίζει το όπλο και πάλι να πυροβολεί. Τ’ αστέρια το φεγγάρι. Γιόμισε σπινθήρες η νύχτα καθώς εξοστρακίζονταν τα σκάγια στις σκληρές επιφάνειες της γης, τ’ ουρανού, του νου του.
…
XVI. Κακές συνήθειες
Μια μουντή μέρα, σε μια πιο μουντή πόλη, ένας άνθρωπος με μια εντελώς μουντή διάθεση. Και να, και εκείνη η συνάντηση στο καφέ ήρθε να σκουρύνει κι άλλο τα πράγματα.
XVII. Αυξομειώσεις
…
Έγειρε πάνω μου και την έπιασα απ’ τη μέση. Όπως θα έβγαζα πνιγμένο απ’ τη θάλασσα. Αν και θα ήθελα να είμαι εγώ ο πνιγμένος κι εκείνη η θάλασσα που θα με τραβούσε στον βυθό της.
…
XVIII. Το κάστρο του παραλόγου
Ένας ταξιδευτής βρίσκεται σε ένα κάστρο. Σε έναν επιβλητικό τόπο όπου όλα γύρω του είναι απλά… παράλογα. Άραγε που συμβαίνουν αυτά; Είναι στάλα αληθινά;
IXX. Επίλογος
…
Λησμόνησες πως οι κεραυνοί έρχονται με την βροχή, σηκώνουν μέσα μου πυρετό και με στέλνουν να μαζέψω το μέλι των γκρεμών. Ξέχασες ότι έτσι γράφονται τα διηγήματα.
…
XX. Ο λύκος (μια σύγχρονη παραλογή)
Γι αυτήν δεν θα σας γράψω τίποτε. Θα την συναντήσετε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.
[grbk https://www.greekbooks.gr/kalpuzos-giannis.person%5D
Κριτική και εντυπώσεις
Μια καλογριά, μια τσιγγάνα, ενός γυμνός άντρας, μια βροχοσυλλέκτρια, δύο μοναχικοί πενηντάρηδες και κάποιος που δεν περίμενε τίποτε, είναι μερικοί από τους ήρωες που θα συναντήσετε στο «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ», του Γιάννη Καλπούζου.
Αν περιμένετε να σας πως ότι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θα μπορέσετε να ταυτιστείτε μαζί τους… θα περιμένετε αδίκως! Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι άνθρωποι που μπορεί και να μην υπάρχουν… που ζουν στα όρια του πιθανού βιώνοντας παντελώς απίθανες καταστάσεις.
Έχουν όμως όντως να σας δείξουν πράγματα. Μέσα από την υπερβολή και το γκροτέσκο, ο ταλαντούχος συγγραφέας μεταφέρει στον αναγνώστη του είκοσι μικρά αλλά πολύτιμα μηνύματα. Για να τα λάβετε -πέρα από το προφανές που είναι η ανάγνωση του βιβλίου- θα πρέπει να έχετε τα μάτια σας ορθάνοικτα και να κοιτάτε συνεχώς πίσω από τον μύθο εκεί κάπου ανάμεσα στις γραμμές.
Εύχομαι να το πράξετε… καλή σας εξερεύνηση!
Οπισθόφυλλο:
Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Απαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Να πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί.
Της ερχόταν να ουρλιάξει. Να βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Να κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Να της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ’ το βυζί για να το σφάξουν.
Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή.
[grbk https://www.greekbooks.gr/kalpuzos-giannis.person%5D
Ταυτότητα βιβλίου
Τίτλος βιβλίου
Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ
Συγγραφέας
Γιάννης Καλπούζος
Εκδοτικός οίκος
Εκδόσεις Ψυχογιός
Ημερομηνία έκδοσης
2002 (Κέδρος, με τίτλο «Μόνο να τους άγγιζα»)
Απρίλιος 2017 (Ψυχογιός)
Αριθμός σελίδων
205
ISBN
978-618-01-1949-7