Καλά, είναι μεγάλη πώρωση να έχεις ένα σχολείο να ζητωκραυγάζει για σένα.
…
Ο δεκατριάχρονος Ηλίας, μαθητής της πρώτης Γυμνασίου παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα του σχολείου του. Οι συμμαθητές του -οι οπαδοί του, όπως προτιμά να τους σκέφτεται- συχνά τον επευφημούν, τον προτρέπουν, τον επικροτούν και αυτό είναι κάτι που το βρίσκει μοναδικό, αξεπέραστο, απολαυστικό και του είναι ολοένα και πιο… απαραίτητο. Ο αδελφός του ο Μάνθος -ο (Μ)Άνθος της πόλης τους- στα δεκαεννέα του, είναι εδώ και δύο χρόνια ποδοσφαιριστής στην τοπική ομάδα τον “Αετό” και το ταλέντο του γίνεται εμφανές σε κάθε παιχνίδι, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που τα γκολ του αποδεικνύονται καθοριστικά για την έκβαση του αγώνα. Αυτό φυσικά τον έχει κάνει δημοφιλέστατο στην πόλη όπου ζουν, και όπως είναι φυσικό, λίγη από τη λάμψη του μεγάλου έχει φωτίσει και τον ήρωα του βιβλίου μας. Το φυσικό τους ταλέντο στο ποδόσφαιρο, η αγάπη που έχουν μεταξύ τους και ο απέραντος θαυμασμός του Ηλία για τον Μάνθο έχουν κάνει τη σχέση τους πολύ δυνατή και μαζί συχνά ονειρεύονται το μέλλον.
…
Και όλα τα παιδιά στην πόλη και στο νομό θα θέλουν να μας μοιάσουν. Και μετά θα πάρουμε μεταγραφή σε μια ομάδα της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, θα αγοράσουμε από ένα πανάκριβο αυτοκίνητο και θα κυκλοφορούμε στα καλύτερα μέρη. Αυτά μου τα λέει κι ο αδελφός μου και δίκιο έχει. Γιατί κι εγώ αρχίζω να ντρέπομαι όταν με βλέπουν να κυκλοφορώ με το αγροτικό για να πηγαίνω με τον πατέρα μου στα χωράφια. Ο καθένας πρέπει να ανοίγει τα φτερά του και να πετά μακριά. Και να βλέπει τους άλλους από ψηλά. Σαν αετός!
Και τότε θα τα έχω όλα δικά μου, σχεδόν όλος ο κόσμος θα είμαι εγώ!
…
Με αυτά τα όνειρα και τις σκέψεις, ο Ηλίας αφιερώνεται όλο και περισσότερο στο ποδόσφαιρο παραμελώντας τα μαθήματά του και τους φίλους του. Οι γονείς και οι καθηγητές του ανησυχούν για το παρόν αλλά και για το μέλλον του. Ο Ηλίας από την πλευρά του καμία τέτοια ανησυχία δεν έχει και χώνεται όλο και πιο βαθιά με φανατισμό στην άσχημη πλευρά του κόσμου του ποδοσφαίρου.
Ο προπονητής του “Αετού” Αυγίτσης που σαν πιστεύω του έχει το ήθος, την συνεργασία και την ομαδικότητα απολύεται από τον πρόεδρο της ομάδας. Είχε βλέπετε την ατυχή “έμπνευση” να μαλώσει με τον Μάνθο που μετά τη μεγάλη νίκη της ομάδας του χαιρέτησε ναζιστικά στο γήπεδο. Πως του φάνηκε αυτό του Ηλία; Σαν Θεία δίκη του φάνηκε, σαν να διορθώθηκε μια αδικία κι όσο για το τρακτέρ του Αυγίτση που κάηκε, ε,
…
μπορεί να ήταν και τυχαίο αυτό, μπορεί να το έκαναν και άσχετοι, μετανάστες ξερωγώ, απλά από εκείνη τη στιγμή ο Αυγίτσης εξαφανίστηκε, δηλαδή δεν υπήρχε πια για την πόλη.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα για να δείξω ότι το ταλέντο και η αξία δε σταματιέται από τίποτα, πως το δίκιο τελικά θα επικρατήσει. Και για να πω ότι μ’ αρέσει που το ποδόσφαιρο έχει τόσες εντάσεις και τόσες εναλλαγές. Άλλωστε μπάλα είναι και γυρίζει, κι όχι μόνο μέσα στο γήπεδο.
…
Και με αυτόν τον στρεβλό τρόπο αντίληψης των γεγονότων συνεχίζει να αντιμετωπίζει ο Ηλίας τα ρατσιστικά μηνύματα και πράξεις, το ξύλο που πέφτει άφθονο, και τις καταστροφές του γηπέδου που γίνονται στον επόμενο αγώνα. Κλείνει τα μάτια στην χρήση αναβολικών που κάνει ο αδερφός του επικουρούμενος από τον καινούργιο προπονητή που του τα προμηθεύει τακτικότατα. Βλέπει απλά τον Μάνθο να τρέχει πιο γρήγορα από όλους στο γήπεδο, να βάζει τα περισσότερα γκολ, άρα καταπνίγει τον φόβο του για το τι μπορούν να προκαλέσουν στην υγεία του.
…
“Ε, καλά κάνεις, να πάρεις διπλή… τι λέω;… τριπλή δόση, για να μη σε φτάσει κανείς, ούτε στ’ όνειρό του”
…
του λέει και έτσι συνεχίζει μια ζωή όπου οτιδήποτε δεν σχετίζεται με το ποδόσφαιρο είναι βαρετό, όπου ο χουλιγκανισμός είναι κάτι φυσιολογικό και τα πουλημένα παιχνίδια είναι ευκαιρίες καλών και προσοδοφόρων μετεγγραφών.
Γίνεται όμως με αυτή τη στρεβλή εικόνα να συνεχίσουν τη ζωή τους ο Ηλίας και ο Μάνθος;
Αυτό θα το μάθετε μόλις διαβάσετε το καινούργιο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου «ΉΤΑΝ ΤΟ ΊΝΔΑΛΜΑ ΜΟΥ. Μια ιστορία για τη βία στα γήπεδα» που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2015, σε μια πολύ προσεγμένη έκδοση με σκληρό εξώφυλλο, από τις εκδόσεις “Νομική Βιβλιοθήκη” της σειράς “Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη” και επιμέλεια της συγγραφέως Μαρίζας Ντεκάστρο. Η άμεση, πρωτότυπη εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου που αφηγείται την ιστορία με μια σειρά καρέ κόμικς δένει με την εξαιρετική πένα του συγγραφέα και δημιουργούν ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο. Ένα βιβλίο γεμάτο νόημα που φωτογραφίζει την άσκημη πλευρά του ποδοσφαίρου, θίγοντας μέσα από τις σελίδες του όλα τα κακώς κείμενα, με έναν τρόπο απλό αλλά ουσιαστικό και άμεσα κατανοητό έτσι ώστε τα παιδιά να λαμβάνουν μηνύματα ωφέλημα τόσο εάν στη μετέπειτα ζωή τους ασχοληθούν ενεργά με τον χώρο του ποδοσφαίρου -ή και του αθλητισμού γενικότερα- όσο και αν παραμείνουν απλά φίλαθλοι.
Το βιβλίο «ΉΤΑΝ ΤΟ ΊΝΔΑΛΜΑ ΜΟΥ. Μια ιστορία για τη βία στα γήπεδα» προλογίζεται από τον Παύλο Τσίμα (δημοσιογράφο και φίλαθλο). Στο τέλος δε του βιβλίου, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, σε μια διαλογική συζήτηση με τους αναγνώστες του και με πολύ ευχάριστο τρόπο, τους μαθαίνει τους νόμους αλλά και τους κανόνες που έχουν τα αθλήματα αλλά και για το φίλαθλο πνεύμα.
Είναι ένα βιβλίο χρήσιμο, διδακτικό, που προβληματίζει, δίνει λύσεις και φωτίζει τον δρόμο του ευ αγωνίζεσθαι. Το προτείνω ανεπιφύλακτα! Πρέπει να διαβαστεί από όλα τα παιδιά έτσι ώστε να τεθούν γερά θεμέλια σε εκείνο το κομμάτι της ζωής τους που έχει σχέση με τον αθλητισμό αλλά και γενικά με τους παντός είδους αγώνες που θα κληθούν να δώσουν στο παρόν αλλά και στο μέλλον τους.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ο Μάνθος, 19 χρονών, το καμάρι της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο Ηλίας, 13 χρονών, μαθητής Γυμνασίου κι αδερφός του Μάνθου, δυό παιδιά σε μια επαρχιακή πόλη ζουν για το ποδόσφαιρο και προσπαθούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα μέσω αυτού.
Στην πορεία θα γνωρίσουν πολλά: Τη βία στα γήπεδα, τα στημένα παιχνίδια, τα αναβολικά, το ρατσισμό. Η αθωότητά τους θα χαθεί σε έναν κόσμο που δεν ήξεραν. Μαζί της θα χαθούν φιλίες, γνωριμίες, σχέσεις.
Το «Ήταν το ίνδαλμά μου» φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή του κόσμου του ποδοσφαίρου με ειλικρίνεια. Εκείνη την πτυχή που αρχίζει με όνειρα και τελειώνει με απογοήτευση και που όλοι θέλουμε και οφείλουμε να κάνουμε κάθε προσπάθεια ώστε να εξαλειφθεί. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα ένα συναρπαστικό παιχνίδι, είναι χαρά, είναι γιορτή.
Ολυμπία Κατσένη