Κάτω, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση, γιατί προφανώς τέτοιες έννοιες δεν είναι δυνατόν ν’ αφορούν ή να ισχύουν για το διάστημα, στον πυρήνα του πλοίου οι μηχανές φαίνονται να δίνουν όλη τους την ισχύ. Ο κυβερνήτης, ένας άντρας με παρουσιαστικό μάλλον ασαφές -γιατί η εικόνα του θα παρουσιαζόταν με οτιδήποτε θα είχαμε στο μυαλό μας γι’ αυτόν, θα μπορούσε να δείχνει επομένως για άλλους γύρω στα σαράντα και για άλλους κοντά στα πενήντα- κοίταζε απλώς το χάος που απλωνόταν μπροστά του, σ’ όλο το μήκος της περιμετρικής οθόνης της γέφυρας, ένα μαύρο αδιαπέραστο πέπλο, τόσο αδιάρρηκτο που έδειχνε συμπαγές.
…
Μα που πήγε το μυαλό σας; Όχι δεν είναι η αρχή του σεναρίου για κάποιο από τα επεισόδια του Star Trek. Δεν είμαστε στο αστρόπλοιο Enterprise και ο κυβερνήτης δεν είναι ο James Tiberius Kirk. Βρισκόμαστε στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος «Εικόνες από το τίποτα», που έγραψε ο Γιάννης Πέτσας και κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις CaptainBook.gr. Θα το αναγνωρίσετε πανεύκολα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, από το εξαιρετικό του εξώφυλλο -πρόκειται για ένα έργο σε σίδερο μικτής τεχνικής, που φιλοτέχνησε ο συγγραφέας το 1994 και φέρει τον τίτλο «Παράθυρο».
Μπορεί να μην είμαστε στο Enterprise, αλλά βρισκόμαστε όντως σε ένα αστρόπλοιο που ταξιδεύει -εδώ και χιλιάδες χρόνια- στο αχανές διάστημα. Ποιος όμως ο ρόλος ενός τέτοιου ταξιδιού; Πως μπορούν έμβια όντα να αποτελούν το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου που ταξιδεύει για τόσο διάστημα μακριά από τον πλανήτη μας;
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση βρίσκεται στην εξέλιξη της γενετικής. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι βρισκόμαστε πολύ πολύ μπροστά στο μέλλον! Ο κυβερνήτης -ο οποίος είναι ο μοναδικός άνθρωπος στο διαστημόπλοιο- αντικαθίσταται πολύ εύκολα και όποτε κρίνεται αυτό απαραίτητο από τον Εγκέφαλο… τον Όλεφ, που είναι η καρδιά (μηχανική βέβαια) και το μυαλό της αποστολής. Οι εκάστοτε κυβερνήτες, έχουν απλά τον ρόλο του παρατηρητή και δεν λαμβάνουν καμία απόφαση που έχει να κάνει με την πορεία του ταξιδιού ή τις λειτουργίες του σκάφους. Όσο για τον σκοπό αυτής της προσπάθειας…
…
Πήγαιναν να συναντήσουν τις απαρχές, να λύσουν το μυστήριο της δημιουργίας. Ήταν αυτό που θα λέγαμε «ιερός σκοπός» και που συνοψιζόταν στο ακόλουθο ερώτημα: πριν υπάρξει χρόνος, πριν υπάρξει οτιδήποτε με τη μορφή που υποθέτουμε πως συνέβησαν αυτά που νομίζουμε, πριν τη μεγάλη έκρηξη, πριν την πρώτη στιγμή της δημιουργίας και πριν την έννοια του υπέρτατου όντος, τι υπήρξε;
…
Έτσι, σε μια κατάσταση που το πάνω χέρι έχει μια μηχανή και που ο άνθρωπος υπάρχει περισσότερο ως κατάλοιπο και συνήθεια του μακρού παρελθόντος, παρά ως κάτι απαραίτητο ή έστω χρήσιμο για την αποστολή, κυλούν οι σελίδες του «Εικόνες από το τίποτα» περιγράφοντας δύο παράλληλες αναζητήσεις. Αυτή του Όλεφ -στο φυσικό ταξίδι της αποστολής- και αυτή του κυβερνήτη -σε ένα νοητό ταξίδι στο “σύμπαν” των υπαρξιακών ερωτημάτων. Δύο παράλληλοι δρόμοι, όπου πλέκονται ο ένας μέσα στον άλλο, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον και γοητευτικό μυθιστόρημα! Ιδιαιτέρως οι συζητήσεις του Όλεφ με τον κυβερνήτη -στις οποίες παίζουν την γάτα με το ποντίκι, σε λεκτικό επίπεδο- είναι απολαυστικότατες και δρουν ως εφαλτήριο της σκέψεως του αναγνώστη.
Όλα τα παραπάνω βέβαια λαμβάνουν χώρα μέχρι τη μέση περίπου του βιβλίου όπου… ααα, δεν θα σας πω! Θα μάθετε τι γίνεται όταν το διαβάσετε, με το καλό. Ένα μόνο θα σας μαρτυρήσω… έρχονται τα πάνω κάτω! Όλα ανατρέπονται και αλλάζουν! Όλα, εκτός από το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον του αναγνώστη -για το τι τον περιμένει παρακάτω- και τις αφορμές για περαιτέρω σκέψη που συναντά σε κάθε σελίδα!
Συνοψίζοντας τα προηγούμενα σε μια φράση, μπορώ να σας πω ότι το «Εικόνες από το τίποτα», του Γιάννη Πέτσα, είναι ένα μυθιστόρημα που έχει να σας δώσει πολλά και αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε. Μπορεί απλά να σας ψυχαγωγήσει, μπορεί να σας προβληματίσει ή μπορεί να κάνει ταυτόχρονα και τα δύο. Η επιλογή του τρόπου και του βάθους που θα το διαβάσετε, είναι έτσι κι αλλιώς δική σας! Καλή ανάγνωση ή καλή εμβάθυνση… 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το πρώτο ραδιοσήμα που στάλθηκε ποτέ στο διάστημα αποτελείτο από 1679 bits. Ήταν ένα συνοπτικό, παλμικό μήνυμα τριών λεπτών προς ένα σφαιρωτό σμήνος άστρων, το M13, μια «εικόνα από το τίποτα» ίσως.
Αν εκείνο το απεγνωσμένο σινιάλο συνέθετε την ελεγεία του ακατανόητου, σ’ αυτές τις σελίδες, ο νόμος της αιωνιότητας, η έννοια της ανυπαρξίας και το μουρμουρητό της ζωής, συνυφαίνουν τις εικόνες από το τίποτα, μια αλληγορία που ψηλαφεί βασανιστικά ερωτήματα από κτήσεως κόσμου ‐ μια υπαρξιακή αναζήτηση στα πέρατα του διαστήματος, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα σ’ έναν κόσμο απέραντης μοναξιάς.
Ίσως το ταξίδι στο σκοτάδι, η επίγνωση της ασημαντότητάς μας κι οι απαντήσεις για την ίδια την απεραντοσύνη του σύμπαντος, να βρίσκονται τελικά μέσα μας. Ίσως αυτό το άλυτο μυστήριο που μας περιβάλλει να μην είναι παρά μια προβολή στο μυαλό μας – η μοναξιά που νοιώθουμε στρέφοντας τα μάτια μας στο διάστημα να είναι έλλειψη κατανόησης.