Εκδόσεις Σεναριογράφων Ελλάδος, 2016
Σελ. 142
Σε μια ανώνυμη χώρα, υπήρχε ένα τελετουργικό έθιμο, που συμβόλιζε το τέλος της εφηβείας. Η θητεία διαρκούσε ένα χρόνο και είχε σκοπό τη μύησή των νέων στον κόσμο των ενηλίκων. Θα μπαίνανε οι έφηβοι σε ένα καινούργιο κόσμο. Τον κόσμο της Ομοσπονδίας. Ο ρόλος της Ομοσπονδίας ήταν να διαφυλάξει την ομαλή λειτουργία αυτής της χώρας.
Έβαλαν δυο νέους, την Νέμες μαζί με τον Νόελ, σε ένα κτήριο υπεύθυνους, για το φαγητό κάποιων τροφίμων. Οι τρόφιμοι ήταν ανέκφραστοι και οι κινήσεις τους μηχανικές. Τα μάτια τους ήταν κατακόκκινα με βλέμμα άδειο. Εκατό ανθρώπινες μάσκες. Όταν δυο τρόφιμοι μαλώνανε, ο Νόελ και η Νέμες, είχανε ειδοποιηθεί, να τρέξουνε και να μπούνε στην Κρύπτη. Δεν καταλαβαίνανε γιατί συνέβαινε αυτό. Ίσως βάζανε στο φαγητό των τροφίμων, βότανα με παραισθησιογόνες ιδιότητες.
Μετά και τους δύο νέους τους οδήγησαν σε μια αίθουσα που τους περίμεναν οι Έξι. Ο αρχηγός ήταν ο Νάτλαχ και τους ανάθεσαν καινούριο πόστο: να προσέχουνε σε μια αίθουσα, με ξαπλωμένους ανθρώπους, τους ψυχασθενείς (τους είχανε κάνει επιλεκτική λήθη). Ποιος ήταν ο δικός τους ρόλος σε αυτό το παιχνίδι; Βρισκόταν στο επίκεντρο μιας αλυσίδας γεγονότων που δεν έβγαζε νόημα. Γιατί η προηγούμενη φουρνιά εφήβων δεν τους είχαν ενημερώσει τίποτα για αυτά που θα αντιμετωπίζανε; Μήπως και σε αυτούς τους εφήβους, όταν τελείωνε η θητεία τους τους κάνανε και σε αυτούς επιλεκτική λήθη, για να επιστρέφουν στην κανονική ζωή και να μην θυμούνται τίποτα;
Ήταν η Νέμες ένα κορίτσι δεκαοκτώ ετών και αντί να χαίρεται τη ζωή, βρίσκεται μέσα σε ένα κλειστό κτίριο και πάλευε με γρίφους. Δεν θέλανε την αφύπνισή τους. Ήταν όλοι κλεισμένοι, φύλακες και τρόφιμοι, μέσα σε μια γυάλινη φυλακή, σε μια αόρατη πόλη κι εξαρτημένοι από μια ουτοπία που δεν υφίσταται. Κατασκευάσανε οι εμπνευστές αυτής της ουτοπίας ένα αόρατο φράγμα -πλέγμα τεράστιας ισχύος. Ήταν αδύνατη οποιαδήποτε εισβολή του εχθρού από γη και αέρα…
Οι τρόφιμοι ασχολούνταν με το γράψιμο και τη ζωγραφική, αυτό τους βοηθούσε να βγουν από το αδιέξοδο. Εκεί έβρισκαν δημιουργική διέξοδο στη ζωγραφική και στο γράψιμο. Με μέσον τη ζωγραφική κατάφεραν να βρουν μια γλώσσα για να εκφραστούν, ανακάλυψαν έναν καινούργιο τρόπο επικοινωνίας, μια γέφυρα που οδηγούσε στην αντίπερα όχθη, εκεί που βρισκόμασταν εμείς οι «δήθεν λογικοί». Αυτοί οι άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι. Πολλοί από αυτούς είχαν εισπνεύσει νανοσωματίδια και τους είχαν προκαλέσει κυτταρικές αλλοιώσεις στον εγκέφαλο.
Σιγά σιγά αποκτήσανε οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας τον έλεγχο σε κάθε κίνησή των εφήβων. Μόνη τους ελευθερία ήταν οι σκέψεις. Κι όμως η Νέμες νόμιζε πως όλα αυτά τα χρόνια ήταν ελεύθερη. Ήταν τελικά μια μαριονέτα. Ζούσε ένα εφιάλτη. Μισούσε τους ανθρώπους της Ομοσπονδίας που τους αφαίρεσαν το δικαίωμα να επιλέγουνε ανάμεσα στο καλό και στο κακό και τους αναγκάσαν να ζούνε σε ένα τέλειο κόσμο. Πώς μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι ευτυχισμένος, αν δεν έχεις γνωρίσει τη δυστυχία; Η τέχνη είναι συνυφασμένη με την τρέλα και τις ψυχικές διαταραχές. Στον τέλειο αυτό κόσμο δεν υπήρχε χώρος για την τέχνη. Η τέχνη μπορεί να θεραπεύει την αρρώστια και την δυστυχία, αλλά τέχνη χωρίς αρρώστια και δυστυχία δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να ευδοκιμήσει σε έναν ευτυχισμένο κόσμο. Εδώ και μερικούς αιώνες απωθείτε συνεχώς η ιδέα του θανάτου, χάνει τη δύναμή της και την παρουσία της στην απανταχού κοινή συνείδηση. Ο θάνατος ήταν μεγάλη πηγή έμπνευσης για κάθε αφηγητή, για κάθε καλλιτέχνη. Η έλλειψη του θανάτου στέρεψε κάθε μορφή τέχνης. Η τέχνη κοντεύει να αφανιστεί, χωρίς την παρουσία του θανάτου…
Το μόνο που κατάφεραν οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας, ήταν να δημιουργήσουν εκατοντάδες καλοκουρδισμένα ανθρωπάκια, χωρίς συναισθήματα. Καταστρέφανε μυαλά υγειών ανθρώπων για να τους μετατρέψουν σε καλλιτεχνικές φύσεις. Το σχέδιό τους ήταν να δημιουργήσουν μια ιδανική κοινωνία, που να αποτελείται από καλλιτέχνες, μια κοινωνία από κατασκευασμένους ανθρώπους, ανθρώπους ρομπότ. Αυτοί όμως δεν ήταν καλλιτέχνες, αλλά ζωντανοί-νεκροί…Επιδιώκανε την απόκτηση της τέλειας γνώσης μέσα σε έναν τέλειο κόσμο. Μια ιδανική κοινωνία σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Φτιάχνουν έναν παράδεισο και μέσα εκεί πρέπει να χτίσουν μια κόλαση παρόμοια με αυτή που προσπαθούσαν να αποφύγουν… Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά;
Η Νέμες πρέπει να σκεφτεί ένα τρόπο να σώσει τον εαυτό της. Η μόνη ελπίδα ήταν η φυγή από αυτή τη φυλακή. Αν έφευγε, τους υπόλοιπους τρόφιμους, θα μπορούσε μετά να τους σώσει. Η Νέμες με τον Νόελ αποφασίζουν να…
Γνώση, ματαιοδοξία, αιωνιότητα, δόξα, αθανασία, ουτοπία, δυστοπία, πόλεμοι, θάνατοι για το πετρέλαιο και τα πυρηνικά, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, χρήμα, συγγραφείς, επιστήμη, τεχνολογία, ζωγραφική, τέχνη, τέλεια γνώση, νανοτεχνολογία, κ.α. είναι οι πυλώνες που στηρίζεται αυτό το βιβλίο.
Ένα ταξίδι και μια περιπλάνηση σε μια δυστοπία που θα μετατραπεί σε μια βαθμιαία κάθοδο στην καρδιά του σκότους. Ένα ταξίδι του ανθρώπου ως τα όρια αντίστασης της ίδιας του της ύπαρξης απέναντι στη φρίκη της τεχνολογικής επιστήμης. Ένας στοχασμός πάνω στην αθάνατη φύση της αγάπης.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο σκιές, ζωντανά φαντάσματα, διπλά είδωλα, ανθρώπινα ρομπότ, απατηλές μορφές, χαμένες ζωές, αέναες μάχες. Ένα κείμενο γεμάτο θραυσματικές προοπτικές, που εξελίσσεται μέσω μιας εξαιρετικά γοητευτικής, ποιητικής, λαβυρινθώδους αφήγησης. Ένα μυθιστόρημα πλούσιο, πυκνό, γεμάτο δράση, γεγονότα και ανατροπές.
Μυθιστόρημα μυστηριώδες, μυστικό, μουρμουριστό, ψιθυριστό, μπουκωμένο και μουγκό «Οι τρόφιμοι» συγκεντρώνει έτσι όλους τους νεκρούς ήχους ενός δυστοπικού μέλλοντος. Ο στόχος του βιβλίου της Ανδρεάνα Σαπρίκη είναι η κατάκτηση της ελευθερίας της σκέψης, της αγάπης και μιας ζωής πλήρους και αυθεντικής, με τα πόδια στη γη και τα μάτια ελεύθερα στραμμένα στον ουρανό…
Διαβάστε το.
Η Ανδρεάνα Σαπρίκη γεννήθηκε στο Κομπότι Άρτας και είναι πτυχιούχος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως yoga instructor στην Κοινωνική Συνεταιριστική «Δράση». Έχει ανεβάσει παραστάσεις χοροθεάτρου στο Φεστιβάλ Πέτρας. Έχει βραβευτεί δύο φορές στο London Greek Film Festival με το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 2011 για το Sleepwalker όπου συμμετείχε στο σενάριο και το 2013 με το καλύτερο σενάριο για ταινία μικρού μήκους (The promise). Έχει ασχοληθεί με μετάφραση-διασκευή ισπανόφωνων σεναρίων για σειρές και με υποτιτλισμό ταινιών και ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση.