Αναμφισβήτητα ο Μπάνβιλ γράφει καταπληκτικά. Επιχειρεί με επιτυχία μια κατάδυση στο παρελθόν και ταυτόχρονα μια ανάλυση της ύπαρξής του και της πορείας του σε αυτό που εμείς ορίζουμε σαν «χρόνο». Οι παρομοιώσεις του, οι περιγραφές του και γενικά η κάθε του ατάκα είναι αξιοσημείωτες.
Ο Μπάνβιλ χειρίζεται άνετα όλους τους περιγραφικούς τρόπους που αφορούν αναμνήσεις, εικόνες ασαφείς χλωμιασμένες από τον χρόνο κλπ. Μπορεί να μας τα μεταφέρει όλα αυτά με σχολαστική ακρίβεια. Μια κατάδυση στο παρελθόν συνήθως αποκαλύπτει ένα πλούτο νέων στοιχείων που κανείς δεν φαντάζεται ότι υπάρχουν. Σε αυτό το μυθιστόρημα αυτά τα νέα στοιχεία κρύβουν κάποιες μικροεκπλήξεις για τον ήρωα αλλά και για τον αναγνώστη.
«Το παρελθόν, εννοώ το αληθινό παρελθόν, έχει μικρότερη σημασία απ’ όση προσποιούμαστε ότι έχει.»
Σίγουρα είναι ένα από τα πιο εύστοχα κείμενα αναπολήσεων που έχω διαβάσει. Το τέλος είναι «στολισμένο» με ένα ατύχημα και με την πρόσκαιρη πτώση του αφηγητή από όλο αυτό το βάρος. Στη σύγκρουση με το παρελθόν δεν μπορεί κανένας να βγει κερδισμένος…
Όλο το φόντο του έργου είναι σε μια παραλία όπου ο ήρωας έκανε διακοπές με τους γονείς του και τώρα επιστρέφει. Αυτό κάνει το βιβλίο να είναι άμεσα συνδεδεμένο με την θάλασσα και ταυτόχρονα μια καλή καλοκαιρινή επιλογή για όσους θέλουν ένα σοβαρό βιβλίο για τις διακοπές τους.
Spirostr