Έξω μόλις είχε αρχίσει να φωτίζει. Σκέφτηκε πως αυτή θα ήταν μια δύσκολη μέρα, μια από τις μέρες που είναι καλύτερα να μένεις στο κρεβάτι, γιατί όλα πάνε στραβά. Είχε περάσει πολλές τέτοιες μέρες από τότε που αρρώστησε η μητέρα του. Μερικές φορές η ατμόσφαιρα του σπιτιού τους ήταν βαριά, σαν να βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας. Εκείνες τις μέρες μοναδική λύση ήταν να το σκάει και να τρέχει στην παραλία με τον Πόντσο μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά έβρεχε μια βδομάδα συνέχεια, πραγματικός κατακλυσμός, κι επιπλέον τον Πόντσο τον είχε δαγκώσει ένα ελάφι και δεν ήθελε να κάνει βήμα. Ο Άλεξ ήταν σίγουρος πως είχε το πιο χαζό σκυλί του κόσμου, το μόνο Λάμπραντορ σαράντα κιλών που το είχε δαγκώσει ελάφι.
…
Διαίσθηση; Δεν θα το έλεγα. Απλά, από τότε που διαγνώστηκε καρκίνος στη μητέρα του Αλεξάντερ, όλες οι μέρες της οικογένειας ήταν κακές, ψυχρές και ανάποδες. Για ποιο λόγο να διέφερε η σημερινή; Το βράδυ εκείνης της ημέρας, ο πατέρας ανακοίνωσε ότι θα χωριστούν για ένα διάστημα. Εκείνος θα συνόδευε την γυναίκα του σε ένα νοσοκομείο του Τέξας για να δοκιμάσουν μια νέα θεραπεία. Οι αδερφές του Άλεξ θα πήγαιναν να ζήσουν με τη γιαγιά από την πλευρά της μητέρας τους, ενώ ο Άλεξ θα μετακόμιζε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει με τη γιαγιά Κέιτ, τη μητέρα του πατέρα του.
Την Κέιτ που είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος του περιοδικού International Geographic. Μπορεί να μη γνωρίζει να μαγειρεύει και να κάνει όσα συνήθως κάνουν οι γιαγιάδες αλλά η ζωή κοντά της είναι βέβαιο ότι θα είναι γεμάτη προκλήσεις και εμπειρίες! Αν και ο Άλεξ -επειδή δεν συμπαθεί πολύ την Κέιτ – προβάλει σοβαρές ενστάσεις, η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη κι έτσι δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει για το Μεγάλο Μήλο έχοντας στις αποσκευές του και το διαβατήριό του. Για ποιο λόγο; Μα απλούστατα επειδή πρόκειται να συνοδέψει την Κέιτ σε μια δημοσιογραφική αποστολή στον Αμαζόνιο. Η αποστολή αυτή είναι μια προσπάθεια να διερευνήσουν την αλήθεια ή το ψέμα που κρύβεται πίσω από ένα μύθο σχετικό με ένα τρομακτικό πλάσμα που το ονομάζουν Θηρίο.
Έτσι ο 15χρονος φίλος μας πήρε μια πτήση από την Καλιφόρνια για την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ. Τόσο το ταξίδι όσο και οι πρώτες ώρες στη μεγαλούπολη ήταν άκρως επεισοδιακά. Πριν όμως προλάβει να πάρει μια γεύση από τη Νέα Υόρκη βρέθηκε μαζί με τη γιαγιά του σε ένα αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στην Βραζιλία. Ο Αμαζόνιος, το Θηρίο και η Νάντια (δε θα σας μαρτυρήσω ποια είναι αυτή) τους περιμένουν.
…
“Τούτο το βιβλίο λέει πως αυτοί οι ιθαγενείς ζουν όπως στη λίθινη εποχή. Δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τον τροχό”, παρατήρησε ο Άλεξ.
“Δεν τον χρειάζονται. Δεν εξυπηρετεί σ’ αυτό το έδαφος, δεν έχουν τίποτα να μεταφέρουν και δεν βιάζονται να πάνε πουθενά”, απάντησε η Κέιτ Κολντ, που δεν ήθελε να την διακόπτουν όταν έγραφε. Είχε περάσει μεγάλο μέρος του ταξιδιού κρατώντας σημειώσεις στα τετράδιά της με κάτι μικροσκοπικά και μπλεγμένα γράμματα, σαν μυγοφτύσματα.
“Δεν γνωρίζουν τη γραφή”, πρόσθεσε ο Άλεξ.
“Σίγουρα θα έχουν καλή μνήμη”, είπε η Κέιτ.
“Δεν υπάρχουν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ανάμεσά τους, μόνο ζωγραφίζουν το σώμα τους και στολίζονται με φτερά”, εξήγησε ο Άλεξ.
“Ελάχιστα ενδιαφέρονται για την υστεροφημία ή για να διακρίνονται ανάμεσα στους άλλους. Η πλειονότητα των δικών μας λεγόμενων “καλλιτεχνών” θα πρέπει να μιμείται το παράδειγμά τους”, απάντησε η γιαγιά του.
…
Αναμφίβολα το ταξίδι με την Κέιτ θα είναι ανεπανάληπτο. Είστε έτοιμοι να το ζήσετε κι εσείς; Είναι πολύ απλό, πεταχτείτε μέχρι το κοντινότερο βιβλιοπωλείο και ζητήστε το μυθιστόρημα “Η Πόλη των Θηρίων” της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα τον Οκτώβριο του 2002 σε μετάφραση (από τα ισπανικά) της Κλαίτης Σωτηριάδου. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας που απευθύνεται σε αναγνώστες όλων των ηλικιών. Τα δύο επόμενα βιβλία της τριλογίας είναι το “Το Βασίλειο του Χρυσού Δράκοντα” και το “Το Δάσος των Πυγμαίων”.
Η γλώσσα στο “Η Πόλη των Θηρίων” είναι ανάλαφρη και ρέουσα απολαυστικά, κάτι που δεν θυμίζει καθόλου τα υπόλοιπα έργα της Αλιέντε· με εξαίρεση βέβαια τα δύο άλλα μέλη της τριλογίας, που βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με το “Η Πόλη των Θηρίων”. Η πλοκή είναι ευφάνταστη με πολλές ανατροπές και γεμάτη ολοζώντανες εικόνες από έναν παραδεισένιο τόπο που μόνο σε φωτογραφίες μπορεί κάποιος να έχει απολαύσει.
Όπως όμως συμβαίνει σε όλα τα βιβλία της συγγραφέως οι χαρακτήρες των ηρώων της είναι άψογα σκιαγραφημένοι και κάθε ένας από αυτούς έχει και κάτι να μεταφέρει-διδάξει στον αναγνώστη. Αν αναζητάτε ένα ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα με όμορφη πλοκή που θα σας αφήσει όμως και σκέψεις και διδάγματα μετά την ανάγνωσή του, τότε το “Η Πόλη των Θηρίων” είναι ένα από τα βιβλία που θα πρέπει να επιλέξετε. Καλή ανάγνωση!
[grbk https://www.greekbooks.gr/allende-isabel-aliente-izabel.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ο Αλεξάντερ Κολντ, ένας Αμερικανός έφηβος δεκαπέντε χρονών, πηγαίνει σε μια αποστολή στον Αμαζόνιο μαζί με την εκκεντρική γιαγιά του Κέιτ Κολντ, δημοσιογράφο, που έχει αναλάβει να γράψει ένα άρθρο σχετικά μ’ ένα άγνωστο και παράξενο πλάσμα, το Θηρίο, όπως το ονομάζουν. Οι νεαροί πρωταγωνιστές, ο Αλεξάντερ και μια φίλη του που γνώρισε εκεί, η Νάντια, μαζί μ’ έναν εκατόχρονο σαμάνο εισχωρούν στην ανεξερεύνητη ζούγκλα του Αμαζονίου κρατώντας από το χέρι τον αναγνώστη σ’ ένα ατέλειωτο ταξίδι σε μια μυστηριώδη περιοχή, όπου τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου χάνονται, άνθρωποι και θεοί συγχέονται και τα πνεύματα συνοδεύουν τους ζωντανούς.
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε φιλοδοξεί να συνθέσει μια τριλογία που θα αναφέρεται σε σοβαρά ζητήματα της εποχής μας: το περιβάλλον, την πνευματικότητα και την ειρήνη. Η Πόλη των θηρίων είναι το πρώτο μέρος αυτής της τριλογίας. Η ίδια η συγγραφέας έδωσε τον καλύτερο χαρακτηρισμό αυτού του μυθιστορήματος: ένας τέλειος συνδυασμός “περιπέτειας, μαγείας, χιούμορ και φυσικού σκηνικού”.