Είναι αρχές Σεπτέμβρη και ένα όμορφο Zimmermann ετοιμάζεται -για άλλη μια φορά- για μεταφορά. Το παίρνουν από την αίθουσα συναυλιών που βρισκόταν και το φορτώνουν σε ένα φορτηγό. Είναι η τρίτη φορά που συμβαίνει αυτό. Είχε προηγηθεί το σπίτι της κυρίας Νέλλης -περίφημης σολίστ και σπουδαίας δασκάλας πιάνου- καθώς και το σπίτι της μικρής Χριστίνας, που έκανε τα πρώτα της βήματα στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Τι είναι όμως αυτό που οδήγησε σε τόσες αλλαγές ιδιοκτητών ένα όργανο που συνήθως μετά την κατασκευή του μένει για πολλά πολλά χρόνια στα χέρια του αγοραστή του;
Για κοιτάξτε λίγο προσεκτικά, εκεί κάπου στα χαμηλά… ναι ακριβώς, εκείνο το χαμηλό Μι σας έδειχνα…
…
Εκείνο που δεν μπορούσε όμως πραγματικά να αντέξει ήταν η συμπεριφορά των άλλων απέναντι του. Και πρώτα πρώτα η συμπεριφορά των συντρόφων του, των ομοίων του, των πλήκτρων. Φαλτσέτο τον ανέβαζαν, Φαλτσέτο τον κατέβαζαν. Γιατί ο ήχος του, έλεγαν, δηλαδή η φωνή του, δεν ήταν σωστή. Κι αυτό ήταν η αιτία για τις δυστυχίες που υπέφεραν. Και πάντα, ό,τι κι αν συνέβαινε, σε αυτόν έριχναν όλες τις ευθύνες.
…
Αυτή η διαφορετική φωνή, φάλτσα την λένε οι άλλοι, του Φαλτσέτου ήταν και η αιτία των συχνών μετακομίσεων. Ποιος θέλει άλλωστε ένα πιάνο που έχει μια φάλτσα νότα; Τα υπόλοιπα πλήκτρα ήταν έξαλλα, μιας και η μετακίνηση ενός τέτοιου οργάνου δεν είναι και ότι καλύτερο για την “υγεία” του! Με αρχηγό το μεσαίο Ντο -τον Ξερόλα- και υπαρχηγό το μεσαίο Λα -τον κουτσομπόλη- ο κακομοίρης ο Φαλτσέτος είχε να αντιμετωπίσει το μένος μιας στρατιάς 87 πλήκτρων!
Μα, να, το φορτηγό σταμάτησε έξω από το Δημοτικό Ωδείο μιας επαρχιακής πόλης. Αυτό θα είναι το νέο τους σπίτι. Για πόσο άραγε; Όμορφη πάντως φαίνεται η μικρή αυτή πόλη. Με μικρούς καθαρούς δρόμους, γεμάτους παιδιά! Έχουν βγει στην αγορά βλέπετε μικροί και μεγάλοι για να κάνουν τα ψώνια των σχολικών ειδών.
…
Ανάμεσα στον παιδόκοσμο που κυκλοφορούσε ήταν κι ένα κοριτσάκι η Όλγα, που είχε έρθει πριν από περίπου ένα χρόνο από τη μακρινή, παγωμένη πατρίδα της. Η Όλγα, που πήγαινε πρώτη δημοτικού, ήταν ένα κοριτσάκι ήσυχο και ντροπαλό. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν βρισκόταν στη πατρίδα της, είχε φίλους και ήταν και λιγάκι σκανταλιάρα. Μάλιστα, μια φορά με την κολλητή της, τη Λουντμίλα, είχαν εξαφανιστεί για πέντε ολόκληρες ώρες.
…
Και πόσο θα ήθελε να ήταν και η Λουντμίλα εδώ. Τα άλλα παιδιά στην τάξη της είναι μεταξύ τους φίλοι, αλλά κανένα από αυτά δεν θέλει να συμπεριλάβει στην παρέα του και την Όλγα. Την ξένη! Ευτυχώς που οι γονείς της την έγραψαν στο Ωδείο και έτσι τουλάχιστον τα απογεύματα είναι χαρούμενη κάνοντας μάθημα και εξάσκηση… σωστά μαντέψατε, στο Zimmermann που ανήκει ο Φαλτσέτος! Το χαμηλό Μι, που προτίμησε -εξαναγκάστηκε για την ακρίβεια- σε αφωνία μιας και το φάλτσο του ήταν η αιτία που δεν στέριωναν πουθενά. Ποιος ξέρει; μπορεί αν δεν άκουγαν την φωνούλα του να μην τους ξαναέδιωχναν.
Το ότι κάτι συνέβαινε με το συγκεκριμένο πλήκτρο, το διαπίστωσαν πολύ γρήγορα τρεις άνθρωποι. Η κυρία Παπαπέτρου -η δασκάλα μουσικής-, ο κύριος Ορέστης -ο χορδιστής που περιποιόταν τα πιάνα- και η μικρή Όλγα. Για καλή τύχη όμως του Φαλτσέτου, αλλά και των υπολοίπων συντρόφων του, δεν το μαρτύρησαν στην ξινή διευθύντρια του ωδείου, η οποία χωρίς αμφιβολία θα το ξαπόστελνε την ίδια κιόλας στιγμή. Πρέπει όμως, οπωσδήποτε να βρεθεί μια λύση… και μάλιστα πριν το πάρουν είδηση όλοι οι άλλοι που έρχονται σε επαφή με το συγκεκριμένο πιάνο. Μετά από αρκετές περιπέτειες, τον ρόλο του από μηχανής θεού θα τον παίξει η μικρή Όλγα…
Πως; Αυτό, και πολλά πολλά άλλα θα τα μάθετε όταν διαβάσετε το «Η Όλγα, ο Φαλτσέτος και οι άλλοι», της Τζένης Θεοφανοπούλου. Το πρωτότυπο παιδικό αυτό μυθιστόρημα κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2012 από τις εκδόσεις Ψυχογιός με μια θεσπέσια -αντίστοιχη του κειμένου- έγχρωμη εικονογράφηση της Χριστίνας Ζέκκου. Είναι ένα από τα βιβλία της σειράς Λωτός των εκδόσεων, και απευθύνεται σε παιδιά 9-11 ετών. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν θα το απολαύσουν και παιδιά μεγαλύτερης ή πολύ πολύ μεγαλύτερης ηλικίας! Θα σας συναρπάσει και θα σας κερδίσει από τις πρώτες κιόλας γραμμές του!
Η αναμφίβολα ταλαντούχα συγγραφέας, μέσω των ηρώων της -ανθρώπων και πλήκτρων- μας ψυχαγωγεί και την ίδια στιγμή μας βάζει να σκεφτούμε γύρω από το θέμα της διαφορετικότητας και της ισότητας. Η Όλγα είναι διαφορετική γιατί γεννήθηκε σε άλλη χώρα και ο Φαλτσέτος είναι διαφορετικός γιατί δεν βγάζει τον αναμενόμενο ήχο. Εκεί όμως, στο μη όμοιο, βρίσκεται η ομορφιά αυτού του κόσμου. Στις ψηφίδες που αν και δεν μοιάζουν η μία με την άλλη, όλες μαζί δημιουργούν μια υπέροχη εικόνα. Συνδετικοί κρίκοι; Φυσικά και υπάρχουν, με έναν από τους πιο ισχυρούς να είναι η μουσική!
Μην αφήσετε να σας παρασύρουν τα αυθάδικα Ρε ή τα αρρωστοφοβιτσιάρικα Φα. Βρείτε το θάρρος όπως το λεπτεπίλεπτο Λα -που συμπαθούσε και συμπονούσε τον Φαλτσέτο αλλά δεν έπαιρνε στην αρχή φανερά το μέρος του- και διώξτε μακρυά τον φόβο, τη σιωπή και την ατολμία. Έτσι θα γίνει ο κόσμος μας ομορφότερος και πιο μελωδικός… 🙂
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Αμίλητος ο Φαλτσέτος υπέμενε όλες τις ταλαιπωρίες. Κι αυτός πονούσε. Κι αυτός κρύωνε. Κι αυτός φοβόταν. Μα πάνω απ’ όλα ντρεπόταν. Όχι γιατί ήταν γυμνός, αλλά γιατί ήξερε ότι όλοι σε αυτόν έριχναν το φταίξιμο. Έτσι θα μείνει λοιπόν, αμίλητος, τελείως βουβός, μήπως και τον ξεχάσουν για λίγο λέγοντας τα δικά τους. Μετά που ξέρεις;
Γιατί άραγε ο Φαλτσέτος θέλει να μείνει βουβός; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που τον κατηγορούν; Γιατί τους φοβάται; Ποια είναι η σχέση του με τον Ξερόλα και τον Κουτσομπόλη; Τι ρόλο θα παίξει στη ζωή του η Όλγα; Και, τελικά, τι θα ανακαλύψουν όλοι στη Χώρα του Φαλτσέτου;