Επτά χρόνια μετά το πρώτο («Έραγκον» – Μάιος 2005), έξι χρόνια μετά το δεύτερο («Ο πρωτότοκος», Ιούνιος 2006) και τρία μετά το τρίτο («Μπρίσινγκρ», Μάιος 2009) έφτασε στα χέρια των ανά την επικράτεια βιβλιοφάγων, το τέταρτο και τελευταίο μέλος της τετραλογίας του Κρίστοφερ Παολίνι με τίτλο «Η κληρονομιά». Ιούνιο του 2012 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, φυσικά από τις εκδόσεις Πατάκη, και σε μετάφραση της Φωτεινής Μεγαλούδη. Όπως και στα τρία πρώτα βιβλία, ο συγγραφέας ξεκινά με μια σύντομη ανασκόπηση των προηγουμένων ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης εύκολα να πιάσει το νήμα της ιστορίας από εκεί που το είχε αφήσει. Δεν λέω για εσάς… ξέρω ότι η Σαφίρα και ο Έραγκον έχουν καταλάβει μια θέση στην καρδιά και το μυαλό σας… λέω για τους άλλους τους ξεχασιάρηδες… 🙂 Αφού λοιπόν “πιστοί” και μη, θυμηθήκαμε, πάμε να δούμε τι γίνεται στο περί ου ο λόγος ανάγνωσμα! Έτοιμοι; Φύγαμε…
Οι στρατιωτικές δυνάμεις των ελευθέρων λαών της Αλαγαισίας, έχουν συγκεντρωθεί, και ετοιμάζονται να προελάσουν προς την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας του τυράννου Γκαλμπατόριξ, την Ουρουμπέιν. Πριν όμως φτάσουν εκεί όπου θα δοθεί η τελική και καθοριστική μάχη, πρέπει να καταλάβουν άλλες μικρότερες πόλεις, ώστε να μην βρεθούν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο μέτωπα. Πρώτη στη σειρά βρίσκεται η Μπελατόνα. Είναι αυτονόητο βέβαια ότι οι υποτελείς του Αυτοκράτορα δεν παραδίδουν απλά τα κλειδιά της πόλης στους επαναστάτες. Η Μπελατόνα πέφτει τελικά, αλλά μετά από σκληρή μάχη, στην οποία η αγαπημένη μας Σαφίρα πληγώνεται από ένα πανάρχαιο όπλο. Το Νίρνεν – Ντάουθντερτ.
…
«Τα Ντάουθντερτ» εξήγησε η Άρυα «είναι καρπός του φόβου και του μίσους που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια του πολέμου μας με τους Δράκους. Οι πιο έμπειροι σιδηρουργοί και μάγοι μας τα κατασκεύασαν από υλικά που πλέον δεν γνωρίζουμε, τα επένδυσαν με μαγικούς ψαλμούς που δε θυμόμαστε πια τα λόγια τους, κι έδωσαν και στα δώδεκα τα ονόματα των πιο όμορφων λουλουδιών -όσο αταίριαστο κι αν ήταν-, επειδή τα φτιάξαμε με ένα και μόνο σκοπό: να σκοτώσουμε Δράκους».
…
«Νομίζαμε ότι όλα τα Ντάουθντερτ είχαν καταστραφεί ή χαθεί για πάντα» είπε ο Μπλόντγκαρμ. «Προφανώς, κάναμε λάθος. Το Νίρνεν πρέπει να πρέπει να πέρασε στα χέρια της οικογένειας Γουαλντγκρέιβ και αυτοί μάλλον το φύλαξαν κρυμμένο εδώ, στη Μπελατόνα. Υποθέτω ότι, όταν είδε πως καταφέραμε να τρυπήσουμε τα τείχη της πόλης, ο λόρδος Μπράντμπερν έχασε το κουράγιο του και διέταξε να βγάλουν το Νίρνεν από το οπλοστάσιο του, σε μια προσπάθεια να σταματήσει εσένα και τη Σαφίρα».
…
Μπορεί με την βοήθεια των ξωτικών η Σαφίρα να γιατρεύτηκε και να ξεπέρασε τον κίνδυνο, αλλά οι νέες περιπέτειες του Έραγκον και εκείνης μόλις έχουν ξεκινήσει. Άραγε θα μπορέσει αυτό το τρομερό όπλο, το Νίρνεν, να γύρει την ζυγαριά υπέρ τους στην αναμέτρηση με τον Γκαλμπατόριξ; Μέχρι να μπορέσουν να το διαπιστώσουν όμως αυτό, έχουν πολλές πολλές δυσκολίες να ξεπεράσουν.
Κάτω από την Ναζουάντα, την ηγέτιδα των επαναστατών Βάρτνεν, έχουν θέσει εαυτόν Άνθρωποι, Νάνοι, Ξωτικά και Ούργκαλ. Υπάρχει όμως ένα ακόμα αξιόμαχο και ιδιαιτέρως έξυπνο γένος οι Λυκόγατοι. Θα σταθούν οι τελευταίοι στο πλευρό των ελευθέρων λαών και αν ναι, με τι αντάλλαγμα; Η παραθαλάσσια Άροους και η παραλίμνια Ντρας-Λιόνα θα ακολουθήσουν την τύχη της Μπελατόνα ή θα αποτελέσουν το ανάχωμα που θα σταματήσει δια παντός την επανάσταση; Ποιο ρόλο θα παίξει ο Μέρταγκ -ο ετεροθαλής αδερφός του Έραγκον- και ο δράκος του Θορν στην έκβαση της ιστορίας μας, μιας και αργά ή γρήγορα τα δύο αδέρφια θα κληθούν να αναμετρηθούν ξανά; Τι εννοεί ο λυκόγατος Σόλεμπουμ όταν λέει στον Έραγκον…
…
Στην Αλαγαισία υπάρχουν πολλές παράξενες δυνάμεις, Ισκιομακελάρη. Έχω δει πράγματα απίστευτα: φωτεινούς ανεμοστρόβιλους που περιστρέφονται μέσα σε κοιλότητες βαθιά κάτω από το έδαφος. Ανθρώπους που γερνάνε ανάποδα, πέτρες που μιλάνε και ίσκιους που καιροφυλακτούν. Αίθουσες που είναι μεγαλύτερες μέσα απ’ ότι έξω… Ο Γκαλμπατόριξ δεν είναι η μοναδική δύναμη στον κόσμο με την οποία πρέπει να αναμετρηθεί κανείς, μπορεί να μην είναι καν ο πιο ισχυρός. Αποφάσισε προσεκτικά, Ισκιομακελάρη, κι αν αποφασίσεις να πας, να ελαφροπερπατάς.
…
Που καλείται να πάει ο Έραγκον; Τι θα συναντήσει εκεί; Έχει αυτό να κάνει με την επικείμενη τελική αναμέτρηση; Πολλά ερωτηματικά που κρύβουν πίσω τους αγωνία και περιπέτεια! Θα απαντηθούν, όμως, ένα ένα κατά την ανάγνωση του «Η κληρονομιά». Γι αυτό μην το αργείτε! Η ύπαρξη του τέταρτου βιβλίου της σειράς είναι γεγονός! Και τι γεγονός… 1.098 ολόκληρες σελίδες για ξεκοκάλισμα. Σε σχέση με τα προηγούμενα; Θαρρώ πως είναι καλύτερο! Χορταστικότατο, με ολοζώντανες περιγραφές των μαχών, με σκληρές αλλά και τρυφερές στιγμές και με μια αγωνία αμείωτη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα! Με δυο λόγια; Μια αξιοθαύμαστη αυλαία σε ένα αξιολάτρευτο έργο!
Ο συγγραφέας όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Κι… αυτό ήταν. Δεν έχω τίποτ’ άλλο να προσθέσω σ’ ετούτη τη σειρά. Όσα έπρεπε να πω, τα είπα. Στη συνέχεια, σιωπή». Έτσι είναι. Όλα τα όμορφα πράγματα κάποια στιγμή έχουν ένα τέλος. Αυτό είναι όμως που τα κάνει να διατηρούν την ομορφιά τους αναλλοίωτη μέσα στις αναμνήσεις μας. Και από αυτή την σειρά μόνο υπέροχες και δυνατές αναμνήσεις έχω. 🙂 Καλή σας ανάγνωση!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ξεκίνησε με τον Έραγκον…
Τελειώνει με την Κληρονομιά.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Έραγκον -ο σημερινός Ισκιομακελάρης, Δρακοκαβαλάρης- δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα φτωχό χωριατόπαιδο, και ο δράκος του, η Σαφίρα, μια γαλάζια πέτρα μέσα σ’ ένα δάσος. Σήμερα, σηκώνουν στους ώμους τους το πεπρωμένο ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Ατέλειωτοι μήνες εκπαίδευσης και μάχης έφεραν νίκες και ελπίδα, αλλά και θλιβερές απώλειες. Η μεγάλη μάχη δεν έχει γίνει όμως ακόμα: μένει να αντιμετωπίσουν τον Γκαλμπατόριξ. Όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, θα πρέπει να είναι αρκετά δυνατοί για να τον νικήσουν. Κι αν δεν τα καταφέρουν αυτοί, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Δε θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία.
Ο Δρακοκαβαλάρης και ο δράκος του έχουν φτάσει πολύ πιο πέρα από ό,τι θα τολμούσε έστω και να φανταστεί κανείς. Μπορούν όμως να ανατρέψουν τον διεφθαρμένο βασιλιά και να ξαναφέρουν τη δικαιοσύνη στην Αλαγαισία; Και αν ναι, με ποιο κόστος;
Το τέταρτο και τελευταίο μέρος της Κληρονομιάς του Κρίστοφερ Παολίνι.