«Πάνο, ξύπνα επιτέλους! Πήγε οκτώ η ώρα!»
«Αυτή τη φωνή κάπου την ξέρω…» είπα μέσα μου.
Α, ναι… Ήταν η μαμά μου.
Άνοιξα τα μάτια μου.
«Άσε τα κόλπα, μαμά», μουρμούρισα καθώς γυρνούσα πλευρό. «Ξέρω ότι είναι ακόμα βράδυ και ότι τώρα βλέπω όνειρο».
Δυστυχώς η μαμά μου δεν είχε την ίδια άποψη. Έτσι, τράβηξε το πάπλωμα από πάνω μου και άρχισε να με ταρακουνάει σαν να ήμουνα σέικερ.
«Τι όνειρο, παιδάκι μου; Σήκω σου λέω! Θα χτυπήσει το κουδούνι και εσύ ακόμα θα είσαι εδώ».
Έτριψα τα μάτια μου. Τελικά, σαν να είχε δίκιο… Δεν έβλεπα όνειρο. Ήταν πράγματι πρωί. Ένα από εκείνα τα πρωινά που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά η μαμά σου σε τραβολογάει και σε ξεσκεπάζει και σου παίρνει τα αυτιά με τις αγριοφωνάρες της.
«Κανονικά τα σχολεία θα έπρεπε να αρχίζουν μετά τις έντεκα», της είπα.
«Θα στείλω μέιλ στο Υπουργείο Παιδείας. Σήκω τώρα».
…
Ο Πάνος αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το κρεβάτι του και να ετοιμαστεί για το σχολείο. Είναι νύστα η αιτία; Τεμπελιά; ή μήπως το γεγονός ότι η κυρία Μαργαρίτα -η δασκάλα του- έχει ενημερώσει όλη τη τάξη ότι σήμερα θα γράψουν διαγώνισμα στα μαθηματικά; Αν και προειδοποιημένο το διαγώνισμα, ο φόβος του πλανάται πάνω από όλους τους μαθητές, διαβασμένους ή αδιάβαστους. Και όταν ένα διαγώνισμα μαθηματικών συνδυάζεται με μια ημερομηνία που τίποτα καλό δεν υπόσχεται, όπως αυτή της Τρίτης και 13, όταν οι ισχυρισμοί του Πάνου για πυρετό και αρρώστια πέφτουν ασυζητητί στο κενό, μπορεί να υπάρξει ελπίδα;
Τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά της τάξης της κυρίας Μαργαρίτας για να αποφύγουν το βάναυσο διαγώνισμα; Ο πανικός βασιλεύει! Ακόμη και η Λουζλέτα και ο Σοφοκλής, τα δύο αστέρια της τάξης, έχουν πέσει μέχρι τελευταίας στιγμής με τα μούτρα στο βιβλίο των μαθηματικών έντρομοι και ανασφαλείς. Κι αν δεν μπορούν να το αποφύγουν εντελώς… μήπως τουλάχιστον να γίνει ένα θαύμα και να αναβληθεί; Ο Πάνος και οι συμμαθητές του, γνωστοί μας ήδη (Η στοιχειωμένη αίθουσα, Να τοι οι πρωταθλητές, Η πριγκίπισσα των εφτά θαλασσών), παίρνουν μια ανάσα ελπίδας όταν μετά την πρωινή προσευχή ο κύριος Ανδρόνικος τους ανακοινώνει πως η κυρία Μαργαρίτα λείπει!
Τι κι αν η μέρα κυλά ανέλπιστα ευχάριστα; Κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως το διαγώνισμα, ίδιο με δαμόκλειο σπάθη, εξακολουθεί να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τους. Μα τι να κάνουν για να το αποφύγουν; Τι; Το επόμενο πρωινό φτάνει και την ώρα της προσευχής οι ήρωες του βιβλίου κάνουν ενδόμυχα τη δική τους προσευχή…
…
«Κάνε, Θεούλη μου, να είναι άρρωστη», είπε σιγανά ο Νώντας. «Και δε θα ξαναπαίξω βιντεοπαιχνίδι – μετά τις έντεκα το βράδυ!»
«Αχ, ας λείπει η κυρία Μαργαρίτα», ψιθύρισε η Πάτι. «Και δε θα βάψω τα νύχια μου – για μια εβδομάδα!»
«Να μην έχει έρθει και σήμερα», μουρμούρισε ο Μάρκος. «Και δε θα ξανακοιμηθώ στο μάθημα – πριν το μεσημέρι!»
…
Και… το θαύμα επαναλαμβάνεται! Η κυρία Μαργαρίτα είναι και σήμερα απούσα! Χαράς Ευαγγέλια! Η χαρά των παιδιών δεν περιγράφεται. Η μόνη τους έγνοια τώρα είναι να εδραιωθεί αυτή η απουσία. Και γι αυτό ακριβώς έχει μια ιδέα η Άννα: πρέπει να προσευχηθούν όλοι μαζί και μάλιστα ακριβώς τα μεσάνυχτα. Έτσι κι έγινε. Στο σχολείο η κυρία Μαργαρίτα εξακολουθεί να είναι άφαντη. Αντιθέτως στο προαύλιο εμφανίζεται μια ξερακιανή γυναίκα με μια τεράστια κατάμαυρη ομπρέλα. Ψηλή και ευθυτενής, σφιγμένη και ντυμένη ιδιαιτέρως συντηρητικά, τράβηξε τα μάτια των παιδιών μιας και φαινόταν να έχει έρθει από μια περασμένη εποχή.
Τι δουλειά είχε η φράου Λίτσα -το φράου λόγω ιδιοσυγκρασίας και το Λίτσα επειδή αυτό ήταν το όνομά της- στην τάξη του Πάνου; Γιατί ακόμα και ο κύριος Ανδρόνικος μπροστά της δείχνει φοβισμένος; Μήπως… Κι όμως ναι!
Στο τέταρτο βιβλίο της σειράς «Αταξίες στην τάξη» ο Γιώργος Παναγιωτάκης συνεχίζει, μέσα από τα κατορθώματα του Πάνου και των συμμαθητών του, να μας μεταφέρει χρήσιμα σε όλους μηνύματα δοσμένα με χιούμορ και φαντασία. Σε αυτό το ανάγνωσμα, το κεντρικό μήνυμα είναι ότι πρέπει πάντα να εκτιμούμε αυτό που έχουμε και να μην περιμένουμε να το χάσουμε για να καταλάβουμε την αξία του. Στην ζωή μας θα συναντήσουμε πολλά εμπόδια που κάποιες φορές θα φαίνονται ανυπέρβλητα. Η ορθή πρακτική είναι να τα αντιμετωπίσουμε και να δούμε χωρίς πανικό και με σύμμαχο την λογική μας το πραγματικό τους μέγεθος. Όπως και να έχει πάντως, πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε γιατί μπορεί να… συμβεί!
Στιγμές που όλοι μας έχουμε ζήσει, στην αρχή σαν παιδιά και στη συνέχεια σαν γονείς ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες του «Η κατάρα της φράου Λίτσας». Οι ήρωες όπως πάντα σε μαγνητίζουν, η ιστορία σε διασκεδάζει, η αγωνία σε συνοδεύει, τα μηνύματα σου αφήνουν τροφή για σκέψη και όλα αυτά με πολλές δόσεις γέλιου που κάνουν την ανάγνωση εθιστική. Ένα άρτιο ανάγνωσμα -όπως και όλα τα προηγούμενα της σειράς- κατάλληλο για παιδιά από 9 έως 109 ετών. Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2013 από τις εκδόσεις Κέδρος πλαισιωμένο από την εξαιρετική εικονογράφηση του Χρήστου Δήμου. Χιούμορ, σχολική ζωή, αγωνίες, αταξίες, τρυφερές στιγμές και εκπλήξεις γεμίζουν τις σελίδες του «Η κατάρα της φράου Λίτσας». Διαβάστε το, δωρίστε το, απολαύστε το!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το σχέδιό μας ήταν απλό. Τα μεσάνυχτα ακριβώς, θα σηκωνόμασταν όλοι από τα κρεβάτια μας και θα λέγαμε ταυτόχρονα μέσα στο σκοτάδι την ίδια προσευχή, την ίδια κατάρα. Τα λόγια μας θα ενώνονταν πάνω από την κοιμισμένη πόλη και θα γίνονταν μια μεγάλη, ανίκητη δύναμη που θα μας βοηθούσε να αποφύγουμε το διαγώνισμα των μαθηματικών. Καταραμένη η ώρα και η στιγμή που το κάναμε…
Στο τέταρτο βιβλίο της σειράς ΑΤΑΞΙΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ο Πάνος και οι συμμαθητές του ζουν μια περιπέτεια που μοιάζει βγαλμένη από ταινία τρόμου: Η δασκάλα τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς και στο σχολείο καταφθάνει μια τρομακτική αντικαταστάτρια! Τι προκάλεσε την εξαφάνιση της κυρίας Μαργαρίτας; Γιατί η καινούρια δασκάλα χρησιμοποιεί τόσο παράξενες παιδαγωγικές μεθόδους; Θα καταφέρουν άραγε τα παιδιά να την ξεφορτωθούν και να διορθώσουν την κατάσταση; Και, τελικά, τι είναι καλύτερο: Να φοβάται κανείς το σχολείο ή να το αγαπά;
Ολυμπία Κατσένη