Επί έξι συνεχείς ώρες, οι εκατόν είκοσι αργυρόχροοι γλάροι του Σμήνους του Φάρου της Κόκκινης Άμμου πετούσαν με τελικό προορισμό τη Βισκάια. Θα λάμβαναν μέρος στο μεγάλο συνέδριο των γλάρων της Βόρειας Θάλασσας, της Βαλτικής και του Ατλαντικού. Εκεί θα ξεκουράζονταν, θα άκουγαν ωραίες ιστορίες -από τα πολυταξιδεμένα μέλη της φυλής τους- θα έτρωγαν άφθονα καλαμάρια και σαρδέλες μα πάνω απ’ όλα θα έχτιζαν τις φωλιές όπου θα εκκολάπτονταν τα αυγά τους για να διαιωνιστεί το είδος.
Είχαν μπόλικες ώρες πτήσης ακόμα μπροστά τους, γι’ αυτό όταν -στο σημείο που εκβάλει ο ποταμός Έλβας στην Βόρεια Θάλασσα- εντόπισαν ένα κοπάδι με ρέγκες έκαναν μια σύντομη στάση για ξεκούραση και κολατσιό. Μέλος του κοπαδιού ήταν και μια όμορφη γλαρίνα, η Κενγκά, η οποία είχε επιδοθεί μετά μανίας στο τσιμπολόγημα της ρέγκας. Τόσης μανίας που αλίμονο δεν άκουσε το κρώξιμο συναγερμού. Ένα μαύρο κύμα την τύλιξε και από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με μάτια και πούπουλα καλυμμένα με παχύρευστο, δύσοσμο και δηλητηριώδες πετρέλαιο. Κάποιοι ανεγκέφαλοι άνθρωποι είχαν κάνει πάλι το θαύμα τους. Η κατάσταση της, στον κόσμο των πουλιών, ισοδυναμούσε με βέβαιο και επώδυνο θάνατο! Όταν μετά από ηράκλειες προσπάθειες κατάφερε να βρεθεί εκτός των ορίων της πετρελαιοκηλίδας, το υπόλοιπο σμήνος είχε εξαφανιστεί. Μόνη της πλέον ένα πράγμα μπορούσε να κάνει. Να παλέψει με νύχια και με δόντια για να βρεθεί στον αέρα… να πετάξει!
Κάμποσα χιλιόμετρα από το σημείο εκείνο προς τα ανατολικά, σε ένα σπίτι του Αμβούργου, ο γάτος Ζορμπάς λάμβανε τα αποχαιρετιστήρια χάδια των αφεντικών του που έφευγαν για διακοπές τριών εβδομάδων. Ένας φίλος της οικογένειας θα ερχόταν κάθε μέρα να φροντίσει τις ανάγκες του σε τροφή, αλλά όλες τις υπόλοιπες ώρες θα ήταν ο απόλυτος άρχοντας της οικίας. Πόσο του πήγαινε αυτός ο ρόλος! Είχε βλέπετε το ανάλογο παρουσιαστικό…
…
Ο γάτος που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός, λιαζόταν στο μπαλκόνι, ρονρονίζοντας, και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί, ξαπλωμένος ανάσκελα, με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην κοιλιά, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη.
Τη στιγμή ακριβώς που έστριβε τεμπέλικα το κορμί για να λιάσει και τη ράχη του, άκουσε το βόμβο κάποιου πετούμενου που δεν μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν, και που ζύγωνε με μεγάλη ταχύτητα. Τινάχτηκε πάνω, στήθηκε γερά στα τέσσερα ποδάρια του, κι ίσα που πρόλαβε να χωθεί σε μια γωνιά, αποφεύγοντας το γλάρο που έπεσε στο μπαλκόνι του.
Πιο βρόμικο πουλί δεν είχε ξαναδεί! Όλο του το κορμί ήταν ποτισμένο με μια μαύρη ουσία που έζεχνε.
…
Η Κενγκά είχε καταφέρει να πετάξει στην ενδοχώρα και να βρεθεί ξέπνοη στο μπαλκόνι του Ζορμπά. Η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε, δεν της επέτρεπε να έχει αυταπάτες. Η τελευταία ανάσα πλησίαζε. Έχοντας το νου της στο αυγό που βρίσκονταν στα σπλάχνα της, και διακρίνοντας ένα ευγενικό χαρακτήρα στο γάτο, του ζήτησε τρεις χάρες: Να μην φάει το αυγό, Να το φροντίσει μέχρι να βγει το γλαρόνι και Να το μάθει να πετάει! Ο πονόψυχος Ζορμπάς της έδωσε την γατήσια υπόσχεση του και έτρεξε να φέρει βοήθεια. Ο χρόνος όμως της όμορφης γλαρίνας είχε τελειώσει. Καθώς ξεψυχούσε, ένα άσπρο αυγουλάκι με γαλάζια στίγματα κύλησε έξω από το σώμα της.
Μια ζωή χάθηκε, μια νέα επρόκειτο να γεννηθεί και ένας ρωμαλέος γάτος έγινε θετός πατέρας ενός μικρού γλάρου που ήταν ακόμα μέσα στο αυγό του! Και δεν λέω, ο λόγος είναι λόγος και πρέπει να τον κρατάμε. Αυτό οι γάτες το ξέρουν καλύτερα από τους ανθρώπους. Δεν είναι όμως και το πιο εύκολο πράγμα να εκκολάψεις ένα αυγό, να φροντίσεις ένα νεοσσό και να τον μάθεις να πετάει! Έχοντας την βοήθεια τεσσάρων άλλων γάτων -του Γραμματικού, του σοφού Κολονέλο, του Ξερόλα και του Σταβέντο-, ο Ζορμπάς θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να μην φανεί ασυνεπής… αρκεί όμως αυτό;
Την συνέχεια και την κατάληξη της πανέμορφης αυτής ιστορίας θα την μάθετε όταν διαβάσετε το «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει», του Λουίς Σεπουλβέδα. Ένα εξαίσιο μυθιστόρημα που χάρη στις εκδόσεις Opera και στον εξαίρετο μεταφραστή Αχιλλέα Κυριακίδη, σας περιμένει από το 2008 στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Ο Χιλιανός συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος δεν έγραψε μόνο μια τρυφερή ιστορία που πρωταγωνιστές είναι τα ζώα, αλλά ένα μοναδικής αξίας κείμενο που βρίθει μηνυμάτων για μικρούς και μεγάλους. Η οικολογική συνείδηση, η συνέχιση ενός αγώνα χωρίς να εγκαταλείπεις την προσπάθεια με την πρώτη δυσκολία, η συμπόνια, το καθήκον, η ιερότητα της υπόσχεσης και του να κρατάς το λόγο σου, καθώς και η διαφορετικότητα είναι μερικά από τα σημαντικά θέματα που μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο του.
Με άρμα το εκπληκτικό του χιούμορ και τον εξαίσιο τρόπο γραφής του, ο Λουίς Σεπουλβέδα έδωσε στο ανά την υφήλιο αναγνωστικό κοινό, ένα ακόμα λόγο να αφιερώσει στο διάβασμα μερικές ακόμα από τις ώρες του ελεύθερου χρόνου του. Και μάλιστα, να λάβει ως αντίδωρο όχι μόνο την απόλαυση της ανάγνωσης αλλά και όλα όσα με μοναδικό τρόπο έχει συμπεριλάβει ο ταλαντούχος συγγραφέας στο κείμενο του! Διαβάστε το και προτείνετε το και στους φίλους σας ανεξαρτήτου ηλικίας. Αυτό το βιβλίο μπορεί να μιλήσει στην καρδιά και το μυαλό όλων! Καλή ανάγνωση! 🙂