Εκδόσεις Ψυχογιός, 2017
Σελ. 465
Τρία ζευγάρια, τρείς γενιές:
Δαμιανός και Βέρα, 1841
Δομήνικος και Φραντζέσκα, 1853
Λορέντζος και Μαρκέλλα, 1861
Η Μαρκέλλα ανέφερε στον παπα-Γιώργη ότι θα πάει μέσα στη νύχτα να συναντήσει τον δόκιμο καθολικό μοναχό Λορέντζο, ο οποίος είχε επιστρέψει στο νησί και ήθελε να της πει εμπιστευτικά ποιος ξεσήκωσε όλο αυτό το κακό, αυτή την τραγωδία που είχε χτυπήσει το σπιτικό του Βονοσέρα και είχε συνταράξει ολόκληρο το νησί της Σύρου. Ο Λορέντζος ίσως είχε καταφέρει να σκίσει τα σκοτεινά πέπλα που έκρυβαν τη μαύρη σκιά που είχε σκορπίσει τον θάνατο. Ίσως είχε ανακαλύψει την αλήθεια…
Ο παπα-Γιώργης φοβάται να πάει μόνη της η Μαρκέλλα μέσα στην νύχτα, αλλά δεν μπορεί να πάει μαζί της, διότι πρέπει να φυλάξει τα παιδιά του ορφανοτροφείου. Η Μαρκέλλα φθάνει στον τόπο του ραντεβού στο …Νεκροταφείο. Πόσο φρόνιμο ήταν να ανταμώσει με τον Λορέντζο στα λημέρια των νεκρών, που τέτοιες ώρες έβγαιναν μυστικά από τους τάφους τους; Σκέφτηκε ότι δεν όρισε τυχαία συνάντηση στο νεκροταφείο ο Λορέντζο. Ξέρει τι κάνει! Στη μνήμη της ήρθαν για μια ακόμη φορά τα στερνά λόγια της μητέρας του Λορέντζο, της σιόρας Φραντζέσκας:
«- Πρέπει να ξεκινήσει από τους νεκρούς. Οι νεκροί Βονασέρα είναι η αρχή. Ο σταυρό είναι το κλειδί…»
Η Μαρκέλλα και ο Λορέντζος σύμφωνα με αυτά τα λόγια της Φραντζέσκας προσπαθούσαν και οι δυο να λύσουν τον γρίφο, αυτό το αίνιγμα χωρίς αποτέλεσμα.
[grbk https://www.greekbooks.gr/dimitra-ioannou.person%5D
Τώρα μέσα στο νεκροταφείο πλησίασε στον σπασμένο τάφο της Μαρίας Βονασέρα, που δίπλα του είχε μια εξώκοσμη μπρούτζινη μορφή με το ράσο και την κουκούλα, η οποία φύλαγε την τελευταία κατοικία της νεκρής. Ήταν μια ακλόνητη φιγούρα του αγάλματος απόκοσμη, απειλητική, αλλά αυτός ο Φύλακας της νεκρής δεν είχε πρόσωπο… Η Μαρκέλλα δεν άντεχε άλλο να περιμένει τον Λορέντζο σε αυτό το τρομερό μέρος, μέσα στα σκοτάδια, που της πάγωνε το αίμα. Όταν ξαφνικά φάνηκε και δεύτερος φύλακας. Κι ενώ ο πρώτος ήταν άψυχος, ακίνητος κι αιώνιος, ο άλλος είχε σάρκα και οστά και εκείνη τη στιγμή την πλησίαζε αποφασισμένος να κάνει μόνο το κακό. Η κοπέλα, αποσβολωμένη, άκουσε το άηχο γέλιο του και ζαλίστηκε από τη σάπια ανάσα του. Η δυσωδία της ψυχής του! σκέφτηκε πανικόβλητη και πισωπάτησε σπασμωδικά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει. Όμως το πλάσμα, πιο γρήγορο, κινήθηκε προς το μέρος της σηκώνοντας τα χέρια. Τα φαρδιά μανίκια του ράσου που φορούσε σχημάτισαν στη στιγμή δυο μελανές φτερούγες, που τις έκρουσε απειλητικά πλησιάζοντάς την. Ο Μαύρος Άγγελος του Θανάτου!! ούρλιαξε στο μυαλό της, ενώ τα μάτια της ορθάνοιξαν από φρίκη. Την επόμενη στιγμή βίωνε το πένθιμο αγκάλιασμά του. «Λορέντζο! Βοήθεια!» κραύγασε δυνατά με τη στερνή παγωμένη της ανάσα. Μετά ένας οξύς πόνος στον δεξιό κρόταφο. Και μετά σιωπή…
Ο Λορέντζος έφτασε μαύρα μεσάνυχτα και χτύπησε την πόρτα στο ορφανοτροφείο και η βιβλική μορφή του παπα-Γιώργη βγήκε έξω ανήσυχη. Βλέποντάς τον ο ιερέας ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει στο ισχνό του στήθος. Κατάλαβε αμέσως πως το σημείωμα που είχε παρασύρει τη Μαρκέλλα στο νεκροταφείο δεν το είχε γράψει ο Λορέντζος! Η κοπέλα κινδύνευε! «Φεύγα τώρα! Τρέχα γιε μου! Να προλάβεις τη Μαρκέλλα» του φώναξε. «Άγιε Λαυρέντιε κάνε το θαύμα σου» είπε μόνο ο Λορέντζος και άρχισε να τρέχει προς το νεκροταφείο, όπως του είπε ο παπα-Γιώργης. Κατευθύνθηκε αποφασιστικά στον τάφο της καταραμένης, φωνάζοντας «Μαρκέλλα!». «Λορέντζο βοήθεια!» ακούστηκε. Η εικόνα που αντίκρισε έκανε την καρδιά του να βροντοχτυπήσει. Η Μαρκέλλα κειτόταν σαν άψυχη κούκλα στο χορταριασμένο χώμα, ενώ ο ίδιος ο μαύρος διάβολος που είχε εισβάλλει την προηγούμενη νύχτα και στο δικό του δωμάτιο, ήταν σκυμμένος από πάνω της κι άπλωνε τα χέρια του στον λαιμό της, εκεί που ήταν το πολύτιμο φυλακτό.
Στο λαιμό της υπήρχε το πολύτιμο κομψοτέχνημα, που της είχε δώσει ο Λορέντζο, εκείνο το ιερό σύμβολο, που θα έδινε λύση σε όλα τα αινίγματα… Με έναν βρυχηθμό που βγήκε από τα έγκατα της ψυχής του όρμησε ο Λορέντζο απάνω στη μαύρη σκιά σαν λυσσασμένος λέοντας. Ο διαβολικός εκείνος άνθρωπος ήθελε να κάνει κακό στην γυναίκα που αγαπούσε… Ο άγνωστος μόλις τον είδε γλίστρησε σαν χέλι, παράτησε την Μαρκέλλα και το έσκασε. Το μόνο που είδε μέσα στην φωτεινή νύχτα ο Λορέντζος ήταν ότι αυτός ο μοναχός φορούσε κόκκινα παπούτσια!!!
Ποιο ήταν το φοβερό αμάρτημα που είχε διαπράξει ο Λορέντζος;
Ποιος θα έσπαγε την αλυσίδα και θα αποκάλυπτε το μεγάλο μυστικό της οικογένειας Βονασέρα;
Τι παράλογα πράγματα έκανε η Λουκρητία Βονασέρα;
Ποιοι δαίμονες είχαν θολώσει κάποια μυαλά;
Ποιος δαίμονας διψούσε για αίμα;
Ποια ήταν η φοβερή σκιά;
Ποιος ήταν ο μαύρος σατανάς, αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας;
Ποιος είχε σπρώξει στον γκρεμό τον Δομήνικο Βονασέρα και είχε δολοφονήσει δύο μοναχούς στο Φραγκομονάστηρο;
Ποιο ήταν το μαρμάρινο οικόσημα της οικογένειας Βονασέρα;
Ποιον πενθούσε αιώνια ο νεαρός άγγελος;
Τι είχε συμβεί στην πειρατική γαλέρα –το πλοίο φάντασμα, πριν 600 χρόνια;
Ποιος είχε κρύψει ένα μεγάλο θησαυρό;
Ποιο ήταν το κλειδί για να βρει κανείς το θησαυρό;
Ποιος ήταν ο τελευταίο φύλακας του θησαυρού;
Ποιο ήταν το φάντασμα του νεκροταφείου;
Ποιος είχε προειδοποιήσει: «Siyah olum! Veba! Veba! Veba!» (Μαύρος θάνατος! Πανούκλα! Πανούκλα! Πανούκλα!);
Οι αριθμοί 8,10,12 ήταν σύμβολα άνευ σημασίας ή ήταν η αρχή για κάτι;
Τι σήμαινε και τι υποδείκνυε το ρητό PARCE TEMPORI (Χρόνου φείδου);
Τι σήμαινε το Π 177;
Τι σχέση έχει η Βιβλιοθήκη στο αίνιγμα (το κυνήγι του θησαυρού), που θέλουν να λύσουν η Μαρκέλλα και ο Λορέντζος;
Γιατί κάποιοι μοναχοί φορούσαν κόκκινα υποδήματα;
Πως βοηθήσανε τους ήρωες στη λύση του μυστηρίου οι φράσεις: «Βλέπω στον καθρέφτη και βλέπω γνώση -Βλέπω στον καθρέφτη και βλέπω τη λύση»;
Ποια έγινε συνειδητά σπορέας του θανάτου, που έσπερνε δίπλα της την κακιά αρρώστια, τη Σύφιλη και γιατί;
Τι σχέση έχουν με όλα αυτά, τα Προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και ειδικά το βιβλίο του Ιεζεκιήλ;
Ποιοι ήταν οι δίδυμοι καθολικοί καλόγεροι;
Από ποιον Άδη είχε ανέβει αυτός ο Σατανάς, που δεν είχε ούτε ιερό ούτε όσιο;
Γιατί υπήρχε ένας αλύτρωτος έρωτας;
Ποια ήταν η Γαλανή Κυρά και αρχόντισσα των Κυκλάδων;
Θα νικήσει τελικά το Καλό ή το Κακό, το φως ή το σκοτάδι;
Δήμητρα Ιωάννου, η ελληνίδα Νταν Μπράουν και συνάμα ο θηλυκός Ουμπέρτο Έκο!!!
Το βιβλίο «Οι γιοί της Γαλανής Κυράς» δίνει την ευκαιρία στον προσεκτικό αναγνώστη να εντοπίσει συμμετρίες και αντισυμμετρίες, κρυφά περάσματα και συναιρέσεις, κλειδιά και αινίγματα, συγγένειες και αναλογίες, έρωτες και αιμομιξίες, καλά και κακά, δολοφονίες και αρρώστιες, τακτικές και άτακτες κινήσεις που μπορεί να έμειναν αφανείς στην πρώτη, απλαισίωτη ανάγνωση. Οι ιστορίες του βιβλίου που διαδραματίζονται το 1841, το 1853, το 1861 και το 1881 στην Σύρο, ακούγονται από ένα οικείο ηχείο και αναμεταδίδουν όνειρα και εφιάλτες, λαχτάρες και πόνους, ανεκπλήρωτους έρωτες και εγκλήματα, σκιές και καλόγηρους, κλειδιά και μυστήρια, μνήμες και ελπίδες κοινές και αναγνωρίσιμες. Μακάρι να μείνει ανοιχτή η ακρόαση…
Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΙΩΑΝΝΟΥ σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της. Άλλα έργα της είναι: ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ – ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΝΝΕΤΑΣ, ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ και Η ΓΗΤΕΥΤΡΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ.
[grbk https://www.greekbooks.gr/dimitra-ioannou.person%5D