Εκδόσεις Κριτική, 2015
Σελ. 121
Στη Λουάντα της Αγκόλα στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, σε μια κεντρική της πλατεία έχουμε μυστηριώδεις καταρρεύσεις κτιρίων, εκεί που κάποτε ήταν λίμνη και μπαζώθηκε για να κτιστούν πολυκατοικίες.
Ένα θρηνητικό άσμα ακουγόταν από την Κιάντα…
Παραπονιόταν γιατί, ενώ είχε επί αιώνες ζήσει ευτυχισμένη στη μικρή της λίμνη, κάποια μέρα οι άνθρωποι είχαν αποφασίσει να την επιχωματώσουν, να ρίξουν τσιμέντο, χώμα και πίσσα στον πυθμένα της και να διαμορφώσουν την πλατεία χτίζοντας τριγύρω όλα εκείνα τα κτίρια. Από τότε η Κιάντα ένιωθε να ασφυκτιά, με όλο εκείνο το βάρος πάνω της, ούτε να κολυμπήσει δεν μπορούσε. Έτσι, κάποια μέρα επαναστάτησε και τραγούδησε, τραγούδησε, μέχρι που έριξε όλες τις πολυκατοικίες, μία μία, σιγά σιγά.
Αυτή ήταν η επιθυμία της Κιάντα…
Τα στοιχεία της φύσης εκδικούνται για την καταπάτηση των φυσικών και ανθρώπινων νόμων.
Ο Πεπετέλα είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς της Αγκόλας. Για το βιβλίο του αυτό κέρδισε το Βραβείο Καμόες, το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο για βιβλία γραμμένα στην πορτογαλική γλώσσα.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Με άμεση αναφορά στις παραδόσεις περί μαγείας και πνευμάτων, βασικά στοιχεία της κουλτούρας των λαών της Αφρικής, γίνεται παραλληλισμός ανάμεσα στη φθίνουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση και στις μυστηριώδεις καταρρεύσεις κτιρίων σε μια κεντρική πλατεία της πόλης -πρώην λίμνη που μπαζώθηκε για να χτιστούν πολυκατοικίες. Σαν τα στοιχεία της φύσης να εκδικούνται για την καταπάτηση των φυσικών και ανθρώπινων νόμων.