Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα με ένα ακόμα βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μπαλντάτσι έτοιμο προς ανάγνωση (είναι τοποθετημένα σε μια στοίβα στο γραφείο, προσμένοντας το ξεκοκάλισμα από τον γράφοντα). Έχοντας διαβάσει το «Κλάσμα δευτερολέπτου» πριν από αρκετό καιρό, το οποίο μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις, άρχισα την ανάγνωση του «Η ενέδρα» γνωρίζοντας πάνω κάτω τι θα συναντήσω: περιπετειώδης πλοκή, δράση και μια γραφή να θυμίζει έντονα κινηματογραφική ταινία. Και όντως έτσι ήταν! Το «Η ενέδρα», που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Λιβάνη σε μετάφραση της Ρένας Λέκκου – Δάντου, είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα για να περάσετε ευχάριστα αρκετές ώρες του ελεύθερου χρόνου σας, δεδομένου ότι ξεδιπλώνεται σε 500 πυκνογραμμένες σελίδες.
Στο βιβλίο του αυτό, ο Μπαλντάτσι, μας μεταφέρει στην Ουάσινγκτον. Εκεί ζει και εργάζεται ο Όλιβερ Στόουν. Όχι ο διάσημος σκηνοθέτης, αλλά ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί αυτό το όνομα εδώ και καιρό έχοντας παροπλίσει ολοκληρωτικά το δικό του. Η ημέρα του μυστηριώδους αυτού τύπου μοιράζεται ανάμεσα στο Κοιμητήριο Όρος Σιών -στα βορειοδυτικά της πόλης- όπου ασκεί καθήκοντα φύλακα και στην σκηνή που έχει στήσει απέναντι από τον Λευκό Οίκο, σε ένα χώρο όπου και άλλοι στήνουν αντίσκηνα μαζί με πανό προσπαθώντας να τραβήξουν το μάτι του προέδρου και της εξουσίας στα αιτήματα τους.
Θα ‘λεγε κανείς, βλέποντας τον Όλιβερ σε εκείνο το μέρος με τις σκηνές, ότι είναι ένας γραφικός ρομαντικός αγωνιστής που έχει αφιερώσει την ζωή του στην πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για ένα καθαρό πράσινο πλανήτη ή ίσως ακόμα για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία των λαών. Όμως ο λόγος που οδηγεί τον Στόουν να περνά κάποιες ώρες καθημερινά στην σκηνή του, είναι η παρατήρηση, ο έλεγχος, η έρευνα. Τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να ήταν και μυστικός πράκτορας με αποστολή να έχει το νου του σε όλους αυτούς τους διαμαρτυρόμενους του Λευκού Οίκου, που είχαν τοποθετήσει πλακάτ, αιτήματα και ελπίδες γύρω του… ήταν όμως ακριβώς το αντίθετο. Ως ιδρυτής και μέλος της τετραμελούς ομάδας Κάμελ Κλαμπ ερευνούσε θεωρίες συνωμοσίας πίσω από τις οποίες πιθανότατα κρύβονταν μία ή και περισσότερες μυστικές υπηρεσίες και γιατί όχι και η ίδια η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
…
«Η τακτική συνάντηση του Κάμελ Κλαμπ αρχίζει. Απουσία επίσημης ατζέντας, προτείνω να συζητήσουμε τα όσα παρατηρήσαμε μετά την τελευταία μας συνεδρίαση και εν συνέχεια να προγραμματίσουμε τις επόμενες δράσεις μας. Συμφωνεί κανείς μαζί μου;»
«Εγώ», είπε αυτομάτως ο Ρούμπεν.
«Όσοι συμφωνούν, να πουν ναι», πρόσθεσε ο Στόουν.
Τα «ναι» ειπώθηκαν και ο Στόουν άνοιξε το σημειωματάριο που έβγαλε από το σακίδιο του. Ο Ρούμπεν έβγαλε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά από την τσέπη του και ο Μίλτον έπιασε το φορητό υπολογιστή του, ύστερα έβγαλε ένα μπουκαλάκι με αντισηπτικό και καθάρισε προσεκτικά τα χέρια του. Ο Στόουν χρησιμοποίησε ένα φακό τσέπης για να διαβάσει τις σημειώσεις του, ενώ ο Ρούμπεν χρησιμοποίησε για φως τη φλόγα του αναπτήρα του.
…
Ο παραπάνω διάλογος, έλαβε χώρα στο ξεκίνημα μιας βραδινής μυστικής συνάντησης των μελών της λέσχης στο Θίοντορ Ρούσβελτ Άιλαντ. Κατά την διάρκεια της συγκεκριμένης συνεδρίας, οι τέσσερις σύντροφοι του Κλαμπ, έγιναν μάρτυρες μιας στυγνής δολοφονίας. Μιας δολοφονίας που τους έφερε κοντά, πολύ κοντά για την ακρίβεια, σε μία από τις πιο απίστευτες συνωμοσιολογικές υποθέσεις όλων των εποχών.
Στο «Η ενέδρα», ο Ντέιβιντ Μπαλντάτσι παίζει με αυτό που καλούμε Εσωτερική και Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ. Έχει χτίσει ένα καλοδουλεμένο μύθο γύρω από αυτόν τον σκελετό, κρατώντας την αγωνία του αναγνώστη σε ψηλά επίπεδα προσφέροντας του έτσι αρκετές ώρες ψυχαγωγίας. Σαν να βλέπεις μια καλή αστυνομική – κατασκοπευτική ταινία με περισσότερες λεπτομέρειες και πολλές ώρες προβολής – ανάγνωσης.
Στο μυθιστόρημα του, ο Μπαλντάτσι, έχει προσθέσει πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις -γύρω από διάφορα θέματα- χωμένες άλλες φορές εντέχνως και άλλες όχι στο κείμενο. Κάποιοι θα το εκλάβουν ως επίδειξη γνώσεων του συγγραφέα και άλλοι ως δωράκι σε ένα βιβλίο περιπέτειας και ελαφριάς λογοτεχνίας. Προτιμώ να το βλέπω ως δωράκι και ως ένας τρόπος να μάθεις κάποια πράγματα περνώντας απλά ευχάριστα την ώρα σου, αν και κάποιες στιγμές ένοιωσα ότι το είχε παρακάνει.
Εν κατακλείδι να σας πω ότι το «Η ενέδρα» είναι ένα καθαρά αμερικάνικου τύπου μυθιστόρημα περιπέτειας. Αν αναζητάτε να διαβάσετε κάτι τέτοιο θα το απολαύσετε από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη. Ο συγγραφέας άλλωστε είναι μάστερ του είδους. Ετοιμάστε ποπ κορν, αναψυκτικό και πάμε… α, δεν έχει και διαφημίσεις να κόβουν την ροή της ιστορίας, τι καλά!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Το Κάμελ Κλαμπ είναι μια λέσχη που αν και εδρεύει στην Ουάσινγκτον δε διαθέτει ισχύ. Αποτελείται μόνο από τέσσερα μέλη, αλλά είναι πολύ επιλεκτική και κλειστή. Ο επικεφαλής της είναι ένας μυστηριώδης άντρας με άγνωστο παρελθόν, ανυπόληπτος σήμερα, αλλά εξαιρετικά ικανός και σημαντικός άλλοτε. Μέρα νύχτα το Κάμελ Κλαμπ εξετάζει θεωρίες συνωμοσίας, πληροφορείται σε βάθος την επικαιρότητα και ελπίζει ότι θα αποκαλύψει τις κυβερνητικές μηχανορραφίες. Όταν τα μέλη της λέσχης γίνονται μάρτυρες μιας περίεργης δολοφονίας, το Κλαμπ μπλέκεται σε μια υπόθεση που απειλεί την εθνική ασφάλεια. Στρέφονται για βοήθεια σε ένα βετεράνο μυστικό πράκτορα και προσπαθούν να ξεμπλέξουν ένα κουβάρι γεγονότων ικανών να φέρουν από στιγμή σε στιγμή την από καιρό επαπειλούμενη σύγκρουση δύο διαφορετικών πολιτισμών…