Υπόθεση βιβλίου
Τα καλοκαίρια τα διαμερίσματα της πόλης αδειάζουν. Η οικογένεια της Ρίας, καθώς και τα ξαδέρφια της Ρίας μαζί με τους γονείς τους, φεύγουν για την εξοχή! Μένουν όλοι μαζί σε ένα ευρύχωρο, μεγάλο, φιλόξενο σπίτι…
…
Και τα μοιραζόμαστε όλα.
Την αυλή, τα παιχνίδια, τα βιβλία, τις ιστορίες και τις Κυριακές. Τότε που τρώμε όλοι μαζί στο μεγάλο τραπέζι της αυλής ένα φαγητό που το λένε κελαηδί. Μικροί και μεγάλοι.
…
Και όταν όλοι χορτάσουν και τα πιάτα αδειάσουν, τότε αρχίζουν οι διηγήσεις και οι ιστορίες, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες μα πάντα άφθονες και καλοδεχούμενες.
Το κελαηδί λοιπόν που λέτε, είναι ένα φαγητό που όλες οι μαμάδες βοηθούν να ετοιμαστεί. Από το πρωί στην κουζίνα άλλη πλένει τα ζαρζαβατικά, άλλη τα κόβει, άλλη τσιγαρίζει το κρέας, και όλες μαζί φτιάχνουν το φαγητό με το παράξενο αυτό όνομα: Το κελαηδί!
…
Και γιατί παρακαλώ το λέμε κελαηδί;
Γιατί όποιος το τρώει κελαηδεί!
…
Και φυσικά, αρχηγός στην κουζίνα, επιβλέπων και πρωτοστάτης είναι η γιαγιά. Είναι η πιο μεγάλη! Είναι αυτή που γνωρίζει καλύτερα από όλους τι και πότε πρέπει να μπει στη χύτρα το κάθε τι. Είναι αυτή που ξέρει καλύτερα τη συνταγή.
Και όταν όλα τα υλικά συγκεντρωθούν καθώς πρέπει στην χύτρα και ανάψει η φωτιά, και αρχίσει το κελαηδί να μαγειρεύεται και να αχνίζει, τότε όλοι τους πηγαίνουν για μπάνιο στη θάλασσα και μένει η γιαγιά να το προσέχει να σιγοβράζει και να νοστιμεύει.
Όμως να σας πω κάτι; η Ρία είναι σχεδόν σίγουρη πως αυτό το κελαηδί δεν είναι απλά ένα φαγητό. Πιστεύει πως έχει κάτι μαγικό, κάτι που τους κάνει όλους να κελαηδάνε ιστορίες και να χαίρονται. Μήπως είναι μάγισσα τη γιαγιά της; Μήπως είναι μαγική η χύτρα; Χμ, μπα, όχι, αυτή η χύτρα, η ίδια ντε, γεμίζει καθημερινά με χίλια δυο καλά φαγάκια, μα κανένα τους δεν κάνει τους πάντες να κελαηδάνε!
Έτσι, η Ρία αποφασίζει να κατασκοπεύει τις Κυριακές μήπως και δει, μήπως και βρει το μυστικό μαγικό συστατικό που η γιαγιά ρίχνει στο κελαηδί της! Σχέδιο πονηρό και συνάμα ευφυές καταστρώνεται στο μυαλουδάκι της φίλης μας. Ωχ! Μαμά! Πονάω εδώ, εκεί, αλλού, και εδώ πιο κάτω, και λίγο παραπάνω, και δεν νιώθω καλά να έρθω μαζί σας για μπάνιο!
Έτσι μένει η Ρία στο σπίτι της παρέα με τη γιαγιά Βικτωρία που μαγειρεύει στην κουζίνα. Για να δούμε, είναι στην κουζίνα;
…
Στην κουζίνα ακούγεται η χύτρα που βράζει και η γιαγιά που ροχαλίζει.
…
Μα να! Η γιαγιά σηκώνεται, ξεσκεπάζει την κατσαρόλα, ανακατεύει με την κουτάλα κανά δυό φορές, δοκιμάζει λίγο τη σάλτσα από το φαγητό, βγάζει κάτι από την τσέπη της, το κοιτάζει, το φιλάει, χαμογελάει και μουρμουράει. Μάλιστα! Λέει ένα ποιηματάκι στο φαγητό.
Αχ, θα μπορέσει να μάθει η Ρία τι έχει η γιαγιά στην τσέπη της;
Αγοράστε το «Η χύτρα που κελαηδούσε ιστορίες», της Μαρίας Παπαγιάννη, κάνοντας κλικ εδώ!
Κριτική και εντυπώσεις
Το «Η χύτρα που κελαηδούσε ιστορίες», της Μαρίας Παπαγιάννη, είναι ένα βιβλίο που ζεσταίνει τις καρδιές των αναγνωστών του, μεταφέροντάς τους τον ήλιο του καλοκαιριού και την θαλπωρή της οικογενειακής ευτυχίας, γύρω από ένα κυριακάτικο στρωμένο τραπέζι.
Η ιστορία μας, ξετυλίγεται σε ένα μεγάλο σπίτι στο χωριό. Εκεί ζουν ο παππούς και η γιαγιά, που καλοδέχονται και φιλοξενούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και έτσι όπως είναι όλοι μαζεμένοι και μονιασμένοι, κάθε Κυριακή απολαμβάνουν το μοναδικό κελαηδί· το φαγητό που φτιάχνεται με αγάπη και φροντίδα από τις μαμάδες, που το προικίζει με αγάπη και έγνοια η γιαγιά και που τρώγοντάς το, όλοι γύρω από το τραπέζι, λένε ιστορίες και δένονται ακόμη περισσότερο σαν οικογένεια.
Την υπέροχη αυτή διδακτική ιστορία, με όλες της τις λεπτομέρειες, τη βρίσκουμε στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, η συγγραφέας μας καλεί… να παίξουμε και να διασκεδάσουμε! Πως;
Μπορούμε να γράψουμε τη συνταγή για το δικό μας οικογενειακό “κελαηδί”. Ποιά είναι η συνταγή, της δικής μας οικογένειας, που όταν την σερβίρουν στα πιάτα όλοι είναι χαρούμενοι και κελαηδούν μιλώντας; Μπορούμε ακόμα να γράψουμε μια ιστορία της δικής μας οικογένειας. Μια ιστορία που ακούσαμε σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι και μας έκανε εντύπωση.
Επίσης, μπορούμε παίζοντας να βρούμε τις διαφορές σε ένα όμορφα στρωμένο τραπέζι, ή, μπορούμε ακόμα και να ζωγραφίσουμε την δική μας οικογένεια! Σίγουρο πάντως είναι πως θα μπορέσουμε να πάρουμε το Δίπλωμα του δεινού αναγνώστη που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου!
Είναι τρυφερό, ζεστό σαν ηλιαχτίδα, και ευχάριστο σαν… κελαηδί, προεφηβικό ανάγνωσμα, που θα σας συνεπάρει τόσο με το κείμενο της Μαρίας Παπαγιάννη, όσο και με την εξαιρετική εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά!
Χαρείτε το!
Οπισθόφυλλο:
Υπάρχει φαγητό που κάνει μια κανονική οικογένεια να κελαηδάει ιστορίες;
Σίγουρα όχι, πιστεύει η Ρία, και γι’ αυτό αποφασίζει να κατασκοπεύσει τη γιαγιά τη Βικτωρία.
Θα κάνει τα πάντα για να μάθει τη μαγική συνταγή.
Αγοράστε το «Η χύτρα που κελαηδούσε ιστορίες», της Μαρίας Παπαγιάννη, κάνοντας κλικ εδώ!
Ταυτότητα βιβλίου
Τίτλος βιβλίου
Η χύτρα που κελαηδούσε ιστορίες
Συγγραφέας
Μαρία Παπαγιάννη
Εικονογράφος
Μυρτώ Δεληβοριά
Εκδοτικός οίκος
Εκδόσεις Πατάκη
Ημερομηνία έκδοσης
Οκτώβριος 2020
Αριθμός σελίδων
40
ISBN
978-960-16-8608-0
Συντάκτης άρθρου
Ολυμπία Κατσένη