Εκδόσεις Τσουκάτος, 2019
Σελ. 177
Ο Στέλιος Αντωνιάδης σε αυτά τα διηγήματά του έχει στόχο να πιάσει τον παλμό, το πάθος και το δράμα μιας απλής και κοινής γυναίκας, τις καθημερινές γυναίκες της διπλανής πόρτας, αλλά και διαφορετικών γυναικών και κόσμων. Αποτυπώνει μια αναλυτική και πειστική εικόνα της σύγχρονης νέας γυναίκας, που απέκτησε ελευθερία και ανεξαρτησία, αλλά είναι επιτυχημένη μόνο στην εργασία. Διερευνά τις βαθύτερες ρίζες του σύγχρονου κοινωνικού κακού, που αποκλείει την γυναίκα από τη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα, την οικογένεια, την εύρεση του σωστού συντρόφου.
Γυναίκες απίστευτα γοητευτικές, χαρούμενες, γελαστές, καλλιεργημένες αισθητικά, σπουδαγμένες, πλούσιες, πετυχημένες, ανανεωμένες, ταλαντούχες δεν επιτυγχάνουν στις ερωτικές τους επιθυμίες, στον γάμο, στην οικογένεια, στη μητρότητα, στο να αγαπηθούν από έναν άνδρα. Πληρώνουν το βαρύ τίμημα της σημερινής θέσης της γυναίκας στην οικογένεια και το ρόλο της στην σύγχρονη φεμινιστική κοινωνία.
Μια γυναίκα που αντιμετωπίζει την αίσθηση της αποτυχίας στον ερωτικό και συζυγικό τομέα, στις επιθυμίες, στις ηδονές, στην ερωτική απαξίωση, αν δεν εκτελέσει αυτό για το οποίο είναι προορισμένη, όλους τους διαφορετικούς ρόλους που παίζουν στη ζωή (κόρη, νεαρή έφηβη, μητέρα, σύζυγο) συχνά την βρίσκει η αφόρητη μοναξιά, η κατάθλιψη, η μελαγχολία, η απόγνωση, η πίκρα, η στενοχώρια, η απομόνωση, η ανημπόρια, η απελπισία, το αδιέξοδο, η επιθετικότητα, ο θυμός, η οργή, η παραίτηση της ζωής.
Γυναίκες σε απόγνωση. Μια ζωή άχρωμη, ανέραστη, χαμένη, άδικα σπαταλημένη. Η ασχήμια και οι ρυτίδες που θα φέρει το γήρας. Πένθιμα ναυάγια, σέρνουν σε θλιβερές λιτανείες τα κουρέλια τους και μαζί της ψυχής τα ράκη…
Όμορφα, ευχάριστα, ξέγνοιαστα, χαμογελαστά κορίτσια, εξελίσσονται σε μελαγχολικές γυναίκες, δεσποινισκυρίες και ρυτιδιασμένες γεροντοκόρες. Τα σπίτια οιονεί μετέωρα. Σπίτια βουβά. Γυναίκες που περιφέρονται μέσα στην απόλυτη σιωπή. Κασέλες με κρυμμένα μυστικά, να τα σκαλίζουν απογοητευμένες μοναχικές γυναίκες. Νεύματα και σκιές να θησαυρίζονται. Αναμνήσεις πολλές. Αναμνήσεις-καταφύγια. Η φοβερή μοναξιά. Οι δύσκολοι περίοδοι των γιορτών. Οι φίλοι, οι εραστές, οι άνδρες μακριά κι η μοναξιά εγκυμονεί τους στίχους και τις λέξεις που κάποτε θάρθουν…
«Φθινοπώριασε
για τα καλά
τα φύλλα μου
έπεσαν όλα».
Οι άνδρες έχουν τον πρώτο λόγο, οι γυναίκες δεν μπορούν, ζουν σαν παρείσακτες, γιατί κυριαρχούν οι παραδόσεις, τα στερεότυπα, η ηθική τάξη, οι ηθικοί κανόνες, οι εθιμικοί κανόνες ζωής, ο κοινωνικός αντίκτυπος, η επικοινωνία σωμάτων και ψυχών, οι νευρώσεις, η ανωριμότητα, ο εφιαλτικός κλειστός μικρόκοσμος, το λογοδόσιμο -τα προξενιά- η προίκα (παλιότερα).
Κάποιες γυναίκες που τίποτε δεν έχουν να περιμένουν…
Η κάθε εμμονή, η κάθε αλλαγή, που δεν τις αφήνουν να προχωρήσουν στη ζωή τους. Το πώς μοιράζονται τα συναισθήματά τους κι αν μπορούνε να το κάνουνε.
Τα βασιλόπουλα του παραμυθιού και οι πνευματικά αδελφές ψυχές δεν υπάρχουν πια και δεν θα έρθουν ποτέ.
Η τύχη, το πεπρωμένο, η θλίψη, η ηθική παράδοση, η σκληρότητα της κοινωνίας, ο κοινωνικός αντίκτυπος, τα ξόρκια, η επιστήμη που δυσκολεύει τις επιλογές, η πνευματική καλλιέργεια του ενός, η διαφορά χαρακτήρων, κινήσεις της ψυχής που συγκλονίζουν τους ανθρώπους. Παρά την απεγνωσμένη απόπειρα των γυναικών των διηγημάτων να υπάρξουν ως αυτόβουλα πλάσματα και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να αποφασίζουν ελεύθερα για τη ζωή τους και τους έρωτές τους, τα πρόσωπα αυτά κάμπτονται και συνθλίβονται, θύματα των γηρατειών, της κληρονομικότητας, της καταγωγής, της απώλειας, της τύχης, του φόβου, του δέους, του περάσματος του χρόνου και της μοίρας. Μόνη τους λύτρωση συνήθως ο αργός θάνατος.
Ο συγγραφέας έγραψε 14 διηγήματα – μικροιστορίες γυναικών που αποπνέουν μια γλυκιά, σχεδόν μεθυστική μυρουδιά και που συνδυάζουν νοσταλγία, μοναξιά, εξομολόγηση, επίμονες μνήμες, ανάμνηση, συγκίνηση, προσμονή, ακρίβεια, κατά βάθος, όμως, μεταμφιεσμένη ταραχή για το ανηλεές πέρασμα του χρόνου…
Όλα τούτα δίνονται με μια ρητορική επαναληπτικότητα και με σύντομες φράσεις που θυμίζουν λιτανεία. Λιτή καλλιέπεια με πολύ διακριτικό λογοτεχνικό άρωμα.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης σκιαγραφεί τον ιθαγενή δυναμισμό της σύγχρονης Ελληνίδας γυναίκας.
Η σύγχρονη γυναικεία κατάσταση όπως είναι, χωρίς περιτύλιγμα…
Ένα κοινωνικό σχόλιο, από τον συγγραφέα, βαθύ και διεισδυτικό, που στρίβει το μαχαίρι στην πληγή και το φτάνει μέχρι το κόκαλο…
Οι δεκατέσσερις παράλληλες αφηγήσεις και περιγραφές των διηγημάτων θα συγκλίνουν σαν παραπόταμοι στην κοίτη του μεγάλου ποταμού, όπου βρίσκεται η αλήθεια της σύγχρονης γυναίκας, της πετυχημένης επαγγελματικά αλλά όμως ανέραστης.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης μας παραδίδει ένα περιβόλι με λουλούδια – γυναίκες. Μαζεύουμε εμείς οι αναγνώστες με ευλάβεια τις λέξεις των λουλουδιών μη και χάσουν το άρωμά τους…
Ένα σπαρακτικό, θλιβερό, συμπονετικό και συγκινητικό βιβλίο. Θα πρέπει σαν αναγνώστες και αναγνώστριες να του αποδώσουμε τον σεβασμό που του αξίζει.
Ο Στέλιος Αντωνιάδης, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην Παιδιατρική και εκπόνησε τη Διδακτορική του Διατριβή (Άριστα) στην Α΄Παιδιατρική Κλινική του Παν/μίου Αθηνών. Εξειδικεύτηκε στην Παιδιατρική Καρδιολογία στο Παν/μιακό Νοσ/μείο Παίδων Great Ormond Street του Λονδίνου, καθώς και στα Children’s Hospital του Παν/μίου Harvard και Columbia Presbyterian Hospital του Παν/μίου Columbia ΗΠΑ. Στην Ελλάδα εργάστηκε ως Επιμελητής στην Παιδοκαρδιολογική Κλινική του Νοσ/μείου Παίδων «Η Αγία Σοφία», στο Νοσ/μείο «Υγεία» και συνεργάστηκε με όλα τα Μαιευτήρια της Αθήνας, ως Σύμβουλος Παιδοκαρδιολογίας. Είναι Καθηγητής στην Ανώτατη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, Διευθυντής Παιδοκαρδιολογικού Τμήματος, τ.Πρόεδρος Επιστημονικού Συμβουλίου, τ.Αντιπρόεδρος, μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Εταιρείας Παιδιατρικής Καρδιολογίας, μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών. Έγραψε το πρώτο και μοναδικό βιβλίο «Παιδιατρικής Καρδιολογίας» που γράφτηκε από Έλληνα γιατρό στην Ελλάδα. Έγραψε 15 βιβλία και 10 κεφάλαια σε βιβλία. Τρία από τα βιβλία του διδάσκονται τα τελευταία 25 χρόνια στην ανώτατη εκπαίδευση. Το ερευνητικό-επιστημονικό έργο του αποτελείται από περισσότερες των 350 επιστημονικές εργασίες και άρθρα που δημοσιεύτηκαν στα πλέον έγκυρα επιστημονικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού και ανακοινώθηκαν στα πιο σημαντικά διεθνή και ελληνικά συνέδρια. Είναι Διευθυντής Σύνταξης του επιστημονικού περιοδικού «Παιδιατρική» καθώς και του Ιατρολογοτεχνικού περιοδικού «Κασταλία». Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές «Στιγμογραφήματα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ», το δοκίμιο «Στιγμοσκέψεις», τη λογοτεχνία «Κωνσταντινούπολη-η πόλη που με ακολουθεί», τη φιλοσοφία «Δοξογράφημα» και «Κριτική». Γράφει κριτική θεάτρου στο “mytheatro.gr” και σε ειδική στήλη στην εφημερίδα «Ο Πολίτης». Επίσης γράφει κριτική κινηματογράφου, βιβλίων, εικαστικών εκθέσεων. Έχει τιμηθεί με βραβεία, διπλώματα και δύο χρυσά μετάλλια.
Τραχανάς Κώστας