Δύο χρόνια και κάτι, πέρασαν από τότε που είχα ταξιδέψει με τον Σμηναγό Γουίλ Λόρενς και τον Ουράνιο δράκο του Τεμεραίρ ως την Κίνα στο «Ο πόλεμος του μπαρουτιού», το τρίτο βιβλίο του έπους της Ναόμι Νόβικ. Μέσα σε αυτό το διάστημα διάβασα πάρα πολλά βιβλία με αποτέλεσμα να ξεχάσω πόσο είχα λατρέψει την γραφή της ταλαντούχας Αμερικανίδας συγγραφέως. Ευτυχώς, για όλους εμάς τους λάτρεις της φανταστικής λογοτεχνίας, έφτασε -το Μάιο του 2011- το τέταρτο μέλος της σειράς με τίτλο «Η αυτοκρατορία του ελεφαντόδοντου», φυσικά από τις Εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση της Αργυρώς Πιπίνη.
Θα θυμάστε ίσως ότι στο τέλος του «Ο πόλεμος του μπαρουτιού», είχαμε αφήσει το λατρεμένο μας δίδυμο να μεταφέρει -με την βοήθεια του κοπαδιού τον άγριων δράκων που είχαν στρατολογήσει- Πρώσους στρατιώτες στα παράλια της Σκωτίας μετά την επεισοδιακή απόδραση από το Ντάντσιχ. Δίνοντας δύσκολες εναέριες μάχες με τους γαλλικούς δράκους που τους καταδίωκαν κατάφεραν επιτέλους να φτάσουν στο Ντάνμπορ σώζοντας εκατοντάδες ζωές των συμμάχων τους. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην περίοδο των Ναπολέοντιων Πολέμων όπου οι Άγγλοι έχουν συνάψει συμμαχία με τους Πρώσους κάτω από την πίεση που ασκεί η γαλλική απειλή.
Η υποδοχή όμως που τους γίνεται καθώς και οι εντολές που φτάνουν από τον Εδιμβούργο, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος…
…
«Δε με πειράζει να κοιμηθώ στο δρόμο, αλήθεια, Λόρενς. Είναι στεγνά και είμαι βέβαιος ότι το πρωί θα είναι και πολύ ενδιαφέρουσα η περιοχή» είπε ο Τεμεραίρ για να τον παρηγορήσει, αν και το κεφάλι του ήταν σφηνωμένο σε ένα δρομάκι και η ουρά του σε ένα άλλο.
Αλλά πείραζε το Λόρενς. Δεν ήταν αυτή η υποδοχή που ένιωθε ότι δικαιωματικά τους άξιζε μετά από ένα δύσκολο χρόνο μακριά από την πατρίδα και έχοντας διασχίσει πάνω απ’ το μισό κόσμο πριν γυρίσουν και πάλι πίσω. Ήταν άλλο πράγμα να αντιμετωπίζουν άσχημες συνθήκες ενώ βρίσκονταν σε κάποια εκστρατεία, όπου δε θα μπορούσε κανείς να ελπίζει σε τίποτα καλύτερο και θα ήταν ευγνώμων και μ’ ένα στάβλο για αγελάδες ως κατάλυμα. Αλλά να τους πετάξουν σαν να ‘ταν μπαγκάζια πάνω στις κρύες πέτρες που ήταν λερωμένες και μαύρες από τη βρομιά ολόκληρων ετών, αυτό ήταν άλλο. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να παραχωρήσουν στους δράκους τη χρήση των βοσκότοπων έξω από την πόλη.
…
Βέβαια όλοι εμείς που έχουμε διαβάσει τα προηγούμενα τρία βιβλία [Ο δράκος της αυτού μεγαλειότητας (Ιούλιος 2008), Ουράνιος θρόνος (Σεπτέμβριος 2008) και «Ο πόλεμος του μπαρουτιού» (Φεβρουάριος 2009)] γνωρίζουμε ήδη τις σκληρές συνθήκες κάτω από τις οποίες κάνει το καθήκον του το στρατιωτικό εναέριο σώμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αλλά αυτό παραπάει…
Μήπως, όμως, αυτή την φορά δεν πρόκειται για κάποιες εντολές ενός ηλιθίου στην διοίκηση και υπάρχει όντως κάποιος σοβαρός λόγος που δεν επέτρεψαν στον Τεμεραίρ και τους άγριους δράκους να προσγειωθούν στο άνετο στρατόπεδο, αναγκάζοντας τους να περάσουν το βράδυ στους δρόμους γύρω από το κάστρο;
…
«Είναι κάποιο είδος φυματίωσης» είπε ο Λέντον, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, στο προαύλιο του στρατοπέδου. Ο Βικτοριάτους και άλλοι δώδεκα μεγάλοι δράκοι κείτονται απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον, με διαχωριστικά ανάμεσα τους, φτιαγμένα από τους παλιούς ανεμοφράχτες, σωριασμένα κλαδιά και πέτρες πράσινες από τον κισσό.
«Πόσο εξαπλωμένη…» ρώτησε ο Λόρενς.
«Παντού» είπε ο Λέντον. «Παντού. Ντόβερ, Πόρτσμουθ, Μίντλσμπορο. Στα εκκολαπτήρια στην Ουαλία και στο Χάλιφαξ. Στο Γιβραλτάρ. Όπου πήγαιναν αγγελιαφόροι».
…
Μάλιστα. Έτσι εξηγείται! Η ύπαρξη αυτών των υπέροχων πλασμάτων βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Η χώρα χάνει την εναέρια ασπίδα της και οι σμηναγοί έχουν πέσει σε κατάθλιψη εξαιτίας της απελπιστικής θέσης των δράκων τους. Η κατάσταση δε, φτάνει στο ναδίρ όταν ο Τεμεραίρ έρχεται -χωρίς την θέληση του- σε επαφή με κάποια από τα άρρωστα μέλη του είδους του. Όμως, εκεί στο πυκνό σκοτάδι της στενοχώριας ξεπροβάλει μια λαμπερή ακτίνα… ο φίλος μας παρουσιάζει ανοσία στην ασθένεια. Μετά από ενδελεχή ανάλυση και σκέψη οι αξιωματικοί της Αυτού Μεγαλειότητας καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ανοσία αποκτήθηκε όταν κατά την διάρκεια του ταξιδιού προς την Κίνα, και ενώ βρίσκονταν στην Νότιο Αφρική, είχε ασθενήσει ελαφρά και κάτι που έφαγε στο Κέιπ Τάουν τον θεράπευσε.
Οι αποφάσεις παίρνονται άμεσα. Δεν υπάρχει ούτε λεπτό για καθυστέρηση. Οι απαραίτητες εντολές εκ των άνωθεν δίνονται και έξι άρρωστοι δράκοι μαζί με τον Τεμεραίρ επιβιβάζονται στο μεταγωγικό Αλλίτζιανς το οποίο στρέφει την πλώρη του προς το νότιο άκρο της Μαύρης Ηπείρου. Η ανεύρεση της θαυματουργής τροφής είναι από μόνη της ένας τεράστιος άθλος. Σε αυτόν όμως, η Ναόμι Νόβικ, έχει προσθέσει και πολλούς άλλους μπελάδες που θα κληθεί ο ατρόμητος Τεμεραίρ και ο σμηναγός Λόρενς να αντιμετωπίσουν, με την βοήθεια βέβαια των συμπολεμιστών τους αλλά και μερικών νέων συμμάχων. Αναλυτικά, φυσικά, επί των σελίδων του «Η αυτοκρατορία του ελεφαντόδοντου».
Μετά από την ανάγνωση του τέταρτου βιβλίου αυτού του μαγευτικού έπους, ευπειθώς δηλώνω μαγεμένος με το έργο της κυρίας Νόβικ. Έχει καταφέρει να συνδυάσει τόσο καλά το ιστορικό μυθιστόρημα με το μυθιστόρημα φαντασίας, δημιουργώντας ένα υβρίδιο που κλέβει καρδιές! Η πλοκή της όπως και στα προηγούμενα εκτός από ευφάνταστη είναι και δουλεμένη μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια. Οι ήρωές της που έχουμε γνωρίσει από τα προηγούμενα βιβλία ωριμάζουν και εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου -στο έπος- ενώ οι νέοι που εμφανίζονται κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και αποκτούν φανατικούς υπερασπιστές ή δεινούς πολέμιους μέσα στους λάτρεις των βιβλίων της συγγραφέως.
Η μυστηριώδης Αφρική αποτελεί το σκηνικό του τέταρτου αυτού βιβλίου! Το τι θα περάσουν σε αυτήν οι ήρωες μας ούτε που μπορείτε να το φανταστείτε. Με το ταλέντο δε της Νόβικ να δημιουργεί εικόνες που ξεπηδούν από τις σελίδες, έχετε να ζήσετε πολλά… πάρα, μα πάρα πολλά! Λοιπόν… μην καθυστερείτε… το «Η αυτοκρατορία του ελεφαντόδοντου» είναι η τέταρτη πύλη στον συγκλονιστικό κόσμο του έπους. Ανεβείτε στην πλάτη του Τεμεραίρ, δεθείτε δίπλα στον σμηναγό Λόρενς και… καλό σας ταξίδι! Εμείς θα ξανασυναντηθούμε όταν με το καλό κυκλοφορήσει το πέμπτο βιβλίο (ελπίζω όχι σε δύο χρόνια)… πάντως στην Αφρική μην με ψάξετε… είναι πολύ άγρια τα πράγματα εκεί για την ιδιοσυγκρασία μου! Για την δική σας;
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Μια φριχτή τραγωδία έχει χτυπήσει το εναέριο σώμα της Αυτού Μεγαλειότητας, του οποίου οι μεγαλοπρεπείς μοίρες πολεμικών δράκων και οι σμηναγοί τους υπερασπίζονται με ανδρεία τις ακτές της Αγγλίας από την επελαύνουσα στρατιά του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Λόγω μιας επιδημίας, χωρίς γνωστή προέλευση και χωρίς γνωστή θεραπεία, οι γενναίοι δράκοι έχουν αποδεκατιστεί ή περιοριστεί σε καραντίνα. Μόνο ο Τεμεραίρ και μια ομάδα πρόσφατα στρατολογημένων δράκων έχουν μείνει απρόσβλητοι – και αποτελούν τη μόνη εναέρια άμυνα εναντίον μιας όλο και πιο τολμηρής Γαλλίας.
Οι δράκοι του Βοναπάρτη ήδη επιτίθενται στα πλοία της Βρετανίας. Υπάρχει μόνο μία λύση: ο Τεμεραίρ και ο σμηναγός του, ο Γουίλ Λόρενς, πρέπει να φύγουν για την Αφρική, στις ακτές της οποίας μπορεί να κρύβεται η θεραπεία για τη μυστηριώδη και θανατηφόρα αυτή επιδημία. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο σ’ αυτή την αποστολή και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι τους περιμένει εκεί. Όπως κανείς δε γνωρίζει τι περιμένει αυτούς που μένουν πίσω, ελπίζοντας και φυλάγοντας την πατρίδα.