Αττική, 501π.Χ.
Ο αριστοκράτης Ιππόνικος επιστρέφει από την Λακεδαιμόνα με τον γιο του, Κλεομήδη, ο οποίος ως Τρόφιμος μόλις είχε ολοκληρώσει την Σπαρτιατική Αγωγή. Από την πατρογονική εστία έλειπε δώδεκα ολόκληρα έτη. Έφυγε στα επτά του και επέστρεφε πια ένας δεκαεννιάχρονος λακωνοθρεμμένος νέος Αθηναίος, με ολόκληρη την ζωή μπροστά του.
…
«Θέλω να σου πω κάποια πράγματα, Κλεομήδη…” του είπε με κάπως αυστηρό τόνο ο Ιππόνικος. Ο νέος τον κοίταξε με απορία, χωρίς να απαντήσει.
«…Όπως θα αντιλαμβάνεσαι και ο ίδιος, με την είσοδό σου σε αυτήν την Πόλη ξεκινάς μια άλλη, τελείως διαφορετική ζωή απ’ αυτήν που συνήθισες μέχρι τώρα.» είπε και έκανε μια παύση, μήπως και ο γιος του είχε σκοπό να διατυπώσει κάποια απορία. Ο έφηβος όμως, μαθημένος στη λακωνική συμπεριφορά, προτιμούσε περισσότερο να ακούει παρά να μιλάει…
«Λοιπόν, όπως σου έλεγα, εδώ θα βιώσεις κάποιες καταστάσεις οι οποίες αρχικά μπορεί να σου φανούν παράλογες, αλλά στο εγγύς μέλλον θα διαπιστώσεις ότι όχι μόνο είναι σωστές αλλά και απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση της Πόλης μας!»
…
Το πόσο αληθινά ήταν τα λόγια αυτά του πατέρα του, ο Κλεομήδης θα το ανακάλυπτε λίαν συντόμως. Οι δαιδαλώδεις κανόνες συμπεριφοράς που έπρεπε στο εξής να υιοθετήσει, θα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τον απλό τρόπο που είχε μάθει να ζει και να φέρεται στην Αγωγή.
Η ισονομία του Αθηναϊκού πολιτεύματος, γρήγορα θα ανακάλυπτε ότι ήταν απλά Έπεα Πτερόεντα – Λόγια του Αέρα. Ότι η Δικαιοσύνη στην Πατρίδα του, νοσούσε βαριά. Όσο για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία της Αθήνας; Τον φώτισαν τα λόγια του πρώτου φίλου που απόκτησε στην νέα του ζωή, του Αριστοναύτη…
…
«Δεν σε καταλαβαίνω… πουθενά και για τίποτα δεν έχουν άποψη οι γυναίκες, σε όλο τον κόσμο! Αυτές υπάρχουν μόνο για να γεννάνε παιδιά και για να ευχαριστούν και να υπηρετούν τους άντρες…» είπε εκφράζοντας απύθμενη απορία και συνέχισε: «…Γιατί εσύ τι νόμιζες;».
Ο Κλεομήδης όμως δεν νόμιζε τίποτα… Απλώς ήταν, εσφαλμένα, σίγουρος. Και τώρα έβλεπε ότι είχε κάνει λάθος. Η γυναίκα της υπόλοιπης Ελλάδας δεν είχε καμιά σχέση με την αυτόνομη, αυτεξούσια και ίσως με ηγετικές θέσεις και ενέργειες Σπαρτιάτισσα.
…
Σκοπός του Ιππόνικου ήταν ο γιος του να αναρριχηθεί στην κορυφή της ιεραρχίας της εξουσίας των Αθηνών. Άραγε τι θα αποδειχθεί πιο δύσκολο για τον Κλεομήδη; Τα δώδεκα χρόνια στην Σπάρτη ή η υπόλοιπη ζωή του στην Αθήνα, έτσι τουλάχιστον όπως την έχει σχεδιάσει ο Πατέρας του; Και να ήταν μόνο αυτά; Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι ο νεαρός Αθηναίος είχε ξεμπερδέψει με την στρατιωτική εκπαίδευση, έχοντας αριστεύσει στην Αγωγή της Σπάρτης. Ο πατέρας του όμως θα του “πρόσφερε” μια επιπλέον διετή μαθητεία για λίγους… στην Εταιρεία της Αθήνας…
…
Εκεί, στα βουνά της Αττικής όπου θα διαβιώσετε τα επόμενα δύο χρόνια, θα μάθεις να μάχεσαι αυτόνομα, σαν άτομο, δηλαδή μόνος σου! Θα μάθεις να πολεμάς μέσα στα στενά δρομάκια μιας πόλης, επάνω στα βουνά, στα ποτάμια, στις θάλασσες και τις λίμνες. Θα μάθεις να εισβάλεις ή και να αποδράς από κάθε οίκημα, στρατόπεδο ή περιβάλλον. Και, εντέλει, θα μάθεις να αγωνίζεσαι με όλους τους τρόπους για το καλό της Πατρίδος… να νικάς ή να πεθαίνεις για κείνην, και όλα αυτά να τα κάνεις μόνος ή μετά πολλών!
…
Η αυλαία της σκληρότατης αυτής διετούς προκλήσεως -η οποία έβριθε γνώσεων και εμπειριών- έκλεισε με έναν πολεμικό χορό, με έναν Πυρρίχη. Ο Κλεομήδης πλέον ήταν ένας από τους λίγους εκλεκτούς καταδρομείς της πόλης των Αθηνών! Στα εικοσιένα έτη του ξεκινούσε πια την ζωή του ως πολίτης. Θα τα καταφέρει άραγε στη νέα αυτή “παλαίστρα” το ίδια καλά όπως έπραττε μέχρι τώρα;
Ο μόνος τρόπος για να το μάθετε, είναι να διαβάσετε το «Εμαυτόν και μετά απάντων», του Χαρίτωνα Γιωτάκη, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2016 από τις εκδόσεις Εκών.
Επιγραμματικά μόνο να σας πω ότι ο ήρωας μας… Έλαβε μέρος στο εκστρατευτικό σώμα στην Ιωνία. Συνέχισε να ασκείται αδιαλείπτως σε σωματικό αλλά και σε πνευματικό επίπεδο. Ανέλαβε ενεργό ρόλο στα “πράγματα” της πόλης. Ερωτεύθηκε παράφορα με κάθε ίνα της ύπαρξης του, και όλα αυτά -αλλά και άλλα πολλά- με την Περσική απειλή, όλο και να πλησιάζει τον Ελλαδικό χώρο.
Είπαμε όμως… επί των σελίδων του βιβλίου τα καλύτερα!
Το «Εμαυτόν και μετά απάντων», του Χαρίτωνα Γιωτάκη, είναι ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα που -αν μη τι άλλο- προσφέροντας σας πολλές ώρες αναγνωστικής απόλαυσης, θα σας ανοίξει ένα πελώριο παράθυρο στην Αθήνα εκείνης της εποχής (500-480π.Χ.). Θα ανατρέψει λανθασμένες αντιλήψεις (που πιθανόν έχετε όπως ο γράφοντας) και θα φωτίσει γωνιές εκείνου του κόσμου που άλλες θα σας κάνουν περήφανους και άλλες σκεπτικούς!
Η έκταση της έρευνας που έχει κάνει ο κος. Γιωτάκης φαίνεται σε κάθε παράγραφο του βιβλίου. Το κείμενο συνοδεύουν και επεξηγήσεις που δεν αφήνουν απορίες, με ιδιαιτέρως χρήσιμες εκείνες τις σχετικές με όρους της εποχής που δεν υπάρχουν σήμερα ή που έχουν άλλη έννοια. Ξεχωριστής αξίας σημείο του βιβλίου θαρρώ πως είναι οι περιγραφές των συρράξεων… Η μάχη του Μαραθώνα και οι δύο ναυμαχίες -αυτή στο Αρτεμίσιο και η άλλη στη Σαλαμίνα- θα ζωντανέψουν μπροστά σας με συγκλονιστικό τρόπο!
Άξιος, εν κατακλείδι, ο συγγραφέας! Απόγονος εκείνων που μάχονταν «Εμαυτόν και μετά απάντων – Και μόνος και μετά πολλών!» έδωσε την δική του νικητήρια μάχη στην λογοτεχνική αρένα και πρόσφερε σε όλους εμάς ένα αξιόλογο ανάγνωσμα που σας προτείνω να αναζητήσετε και να διαβάσετε οπωσδήποτε! Έτσι που είναι χορταστικό -845 σελίδες- θα το χαρείτε αφάνταστα και μετά το πέρας της ανάγνωσης θα είστε και πολύ καλύτεροι γνώστες αυτών των σελίδων της Ιστορίας του Λαού μας! Εύγε κύριε Γιωτάκη! 🙂
[grbk https://www.greekbooks.gr/hariton-giotakis.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Αθήνα, 501π.Χ.
Ο Κλεομήδης, ο γιος του ισχυρού Αθηναίου αριστοκράτη Ιππονίκου, επιστρέφει στην Αθήνα μετά την ολοκλήρωση της δωδεκαετούς σκληρότατης μαθητείας του στο φρικιαστικό σύστημα εκπαιδεύσεως παίδων, τη Σπαρτιατική Αγωγή. Θεωρώντας ότι το τρομακτικότερο μέρος του βίου του έχει παρέλθει, ενσωματώνεται στην πολιτικοστρατιωτική κοινωνική δομή των Αθηνών αντιλαμβανόμενος ότι η ζωή στην Πόλη αυτή τού επιφυλάσσει αναπάντεχα βίαιες εξελίξεις.
Ακολουθεί η εκπαίδευσή του στην «Εταιρεία», το διετές στρατιωτικό πρόγραμμα των εφήβων, όπου λαμβάνει τη σκληρότατη εκπαίδευση του Αθηναίου οπλίτου. Κατόπιν αυτού, εντάσσεται στην κοινωνία της Πόλεώς του, ελισσόμενος γύρω από καταστάσεις βίας, υπόγειων ενεργειών και δολιότητος και μετέχοντας στη μαχητική αντιμετώπιση κάθε εχθροπραξίας που επιχειρούν εναντίον των Αθηνών οι έξωθεν αλλά και οι εκ των ένδον εχθροί της Πατρίδος του.
Η φιλία, η συντροφικότητα αλλά, κυρίως, η αγάπη επεμβαίνουν με σφοδρότητα στη ζωή του, κατευθύνοντας την πορεία της. Στην πεδιάδα του Μαραθώνος δοξάζεται, αλλά στο πεδίο της μάχης του έρωτα συντρίβεται ολοκληρωτικά!
Αναρριχάται στην ηγεσία της Πόλεως, κινούμενος ανάμεσα στις αμφίρροπες καταστάσεις και τις εσωτερικές έριδες που επιβάλλουν οι ισχυρότεροι πολιτικοί άνδρες της εποχής του. Σύντομα, ο περσικός κίνδυνος κάνει ξανά τη φρικαλέα εμφάνισή του∙ όμως, τώρα πλέον η ορμητική φάλαγγα οπλιτών αντικαθίσταται από το φονικό έμβολο της Τριήρους. Οι Αθηναίοι, «Ελλήνων Προμαχούντες», όπως πάντα, δεν υπολογίζουν κανέναν κίνδυνο και χωρίς δεύτερη σκέψη διατάσσουν άμεση έφοδο, αυτή τη φορά όχι από το σταθερό πεδίο του Μαραθώνος, αλλά πάνω από τα «Ξύλινα Τείχη»…