Με τα μαυριδερά μικροσκοπικά πόδια του ξυπόλυτα και γυμνά πατούσε τώρα σε μια καινούρια γη…, σε ένα διαφορετικό τόπο, ξένο. Έναν τόπο πλημμυρισμένο από όνειρα, ξεχειλισμένο από ελπίδες.
Πόσες φορές δεν το άκουσε από τα χείλη της μητέρας του…! “Θα πάμε στην Ελλάδα”, έλεγε. “Θα δουλέψουμε σκληρά… να φάμε γλυκό ψωμί!”
Ο μικρός Τζαπάρ από το φτωχικό Μπαγκλαντές ονειρευότανε κάθε βράδυ ετούτη τη στιγμή που τα λάγια της μητέρας του θα βγαίνανε αληθινά… Και θα στεγνώνανε τα δάκρυα που χαράζανε ολημερίς τα μάγουλά της… Και θα τρώγανε γλυκό ψωμί…!
…
Ο εννιάχρονος Τζαπάρ, στερημένος από τη φτώχεια και μεγαλωμένος μέσα στη μιζέρια φτάνει με την μητέρα και τον μεγαλύτερο αδερφό του στην Ελλάδα. Αν και στα μάτια του ο καινούργιος τόπος φαίνεται παράδεισος, στην πραγματικότητα αυτό που τον ομορφαίνει τόσο είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως θα βρει “γλυκό ψωμί”, αφού πρώτα βέβαια δουλέψει πολύ. Γεμάτος όνειρα ξεκινάει την πρώτη του μέρα στη δουλειά. Θα πλύνει, θα καθαρίσει και θα γυαλίσει όλα τα τζάμια των σταματημένων στο φανάρι αυτοκινήτων, ή τουλάχιστον σε όσα προλάβει.
Ο ήλιος της χαράς του δεν θα αργήσει να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα της αδικαιολόγητης βίας που αντιμετωπίζει. Το ψωμί βγαίνει δύσκολα σε αυτή τη δουλειά και είναι ποτισμένο με τον πόνο της ψυχής του. Αποφασισμένος να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις ο μικρός Τζαπάρ δουλεύει και τα απογεύματα. Μαζί με τον αδερφό του μπαινοβγαίνουν στα βαγόνια των τρένων και παίζοντας ακορντεόν συγκεντρώνουν λίγα χρήματα παραπάνω. η κούρασή του είναι μεγάλη μα ο σκοπός του είναι ιερός.
Ο Τζαπάρ θέλει να πάει σχολείο, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, να μάθει γράμματα και να αποκτήσει βιβλία σαν κι αυτά της βιτρίνας του βιβλιοπωλείου της γειτονιάς του, που κάθεται και τα κοιτάζει στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του. Θέλει τόσο πολύ να αποκτήσει ένα βιβλίο! Αποφασίζει κάθε μέρα να κρατά 5 λεπτά από τα χρήματα που συγκεντρώνει με τόσο κόπο, έτσι ώστε κάποτε να αποκτήσει ένα μεγάλο, χρωματιστό, αλλά κυρίως ολόδικό του βιβλίο.
Με αυτό το όνειρο ο χρόνος κυλά, και τα Χριστούγεννα φτάνουν! Μουσικές, πολύχρωμα φωτάκια, στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα παντού γύρω του! και στην κεντρική πλατεία… αχ, στην κεντρική πλατεία στήνεται ένα παγοδρόμιο. Μικρά παιδιά φορώντας παγοπέδιλα γλιστρούν πάνω του και ο Τζαπάρ τα κοιτάζει μαγεμένος. Γελάει και χαίρεται κοιτάζοντάς τα, μέχρι που τρεις μαυροφορεμένοι νεαροί έξαλλοι από τη χαρά που αποτυπώνεται στο πρόσωπό του, του επιτίθενται, τον χτυπούν και τον αφήνουν μισολιπόθυμο από το ξύλο στο κέντρο της πλατείας, με ένα πελώριο “γιατί” να είναι η τελευταία σκέψη του μέσα στην σιωπή που τον τύλιξε.
Ευτυχώς η μικρή Αλέξια που μόλις είχε τελειώσει το πατινάζ, τον βλέπει και του απλώνει το μικρό χεράκι της για να τον βοηθήσει. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Τζαπάρ νιώθει πως υπάρχει ελπίδα να αποκτήσει έναν φίλο σε αυτή τη χώρα. Άραγε θα τα καταφέρει; Θα αγοράσει το βιβλίο που τόσο επιθυμεί, θα μάθει γράμματα; Θα μπορέσει να πραγματοποιήσει το καινούργιο του όνειρο να γλυστράει κι αυτός σαν τα άλλα παιδιά, με τα παγοπέδιλα πάνω στον πάγο; Θα φάει “γλυκό ψωμί”;
Αυτά και άλλα πολλά θα διαβάσετε για την ζωή του μικρού Τζαπάρ στο βιβλίο «Έλα να πετάξουμε μαζί» της Κάτιας Πινό που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Βεργίνα, με εικονογράφηση του Μάνου Συγγελάκη.
Το «Έλα να πετάξουμε μαζί» είναι ένα βιβλίο ξεχωριστό. Κεντρικό θέμα του είναι οι συνθήκες της ζωής των οικονομικών μεταναστών που έχουν έρθει στην Ελλάδα. Οι συνθήκες της ζωής τους -όχι όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς- αλλά μέσα από τα αθώα μάτια του μικρού Τζαπάρ. Βλέπουμε πως ένα μικρό παιδί αντικρίζει στο ξεκίνημα της ζωής του τις δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται οικονομική μετανάστευση. Από την μία τον ρατσισμό και από την άλλη την δυνατότητα για ένα καλύτερο αύριο.
Γραμμένο με την πλούσια γλώσσα της συγγραφέως και με μια αμεσότητα καταπληκτική, κάνει τον μικρό αναγνώστη να κατανοήσει πλήρως την κενότητα του ρατσισμού. Ας διαβάσουμε το «Έλα να πετάξουμε μαζί» και ας δούμε την ζωή και μέσα από τα μάτια του μικρού Τζαπάρ.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Με λόγια που ζωγραφίζουν εικόνες και σκέψεις που υφαίνουνε ελπίδες… ο Τζαπάρ, ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά από κάποια γειτονιά του κόσμου, θα σκαρφαλώσει το δρόμο του δικού του ονείρου…!
Ολυμπία Κατσένη