Αγαπάτε τις γάτες; Έχετε ανακαλύψει ότι χαϊδεύοντας την πλάτη του τετράποδου φίλου σας και ακούγοντας το γουργουρητό του, νιώθετε κι εσείς πιο όμορφα; Θαυμάζετε τα κολπάκια τους, κρατάτε -για πόσο άραγε- χαρακτήρα στα καλοπιάσματά τους και παριστάνετε -καθαρά για εκπαιδευτικούς λόγους- ότι είστε πολύ θυμωμένοι όταν κάνουν κάποια σκανταλιά; Λίγο αργότερα κρυφογελάτε με αυτό που σκαρφίστηκε το ζωηρό γατάκι για να πετύχει το δικό του; Ε, λοιπόν, η Λένα Διβάνη δεν φαινόταν να είναι έτσι, πριν γνωριστεί με τον Ζάχο Ζάχαρη! Μα ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Ο Ζάχος Ζάχαρης είναι ένας ολόλευκος γάτος. Ολόλευκος με εξαίρεση μια μικρή κηλίδα πάνω από το αριστερό του μάτι. Γεννήθηκε στην αυλή της Μαντάμ Γλύκας και την ομορφιά του την όφειλε όλη στον πατέρα του…
…
Ο πατέρας μου, δυστυχώς άγνωστος και ευτυχώς σέξι, πρέπει να ήταν ευγενής, τούρκος εξ Αγκύρας καθαρόαιμος και πετιγκράτος.
…
Πολυταξιδεμένος ο τετράποδος φίλος μας, είχε γυρίσει όλο τον κόσμο στις προηγούμενες έξι ζωές του -Βενετία, Νέα Ορλεάνη, Μάλαγα, Λονδίνο- και είχε κατασταλάξει ότι τώρα πια, στην έβδομη και καλύτερη, οφείλει να βρει κάποιον συγγραφέα για να του υπαγορεύσει τα απομνημονεύματά του. Και φαίνεται ότι είναι πολύ τυχερός επειδή σε “μια αυγουστιάτικη βραδιά παραδοσιακού οικογενειακού μπάρμπεκιου”, η μαντάμ Γλύκα και ο άντρας της ο μίστερ Τζίνης έχουν μια καλεσμένη που τυχαίνει να είναι συγγραφέας. Η Δεσποσύνη μπαίνει στο στόχαστρο του γατούλη.
…
Λίγο τα ερωτευμένα μάτια, λίγο η ακαταμάχητη ομορφιά μου, λίγο η επιμονή της δικηγόρου μου μαντάμ Γλύκας με την καρδιά αγκινάρα, κέρδισα τη μάχη! Το θράσος μου να σπεύσω να αυτο-υιοθετηθώ με τόση επιμονή από θηλυκό, μου έδωσε το όνομά μου: Ζάχο με βάφτισαν γιατί ήμουν φτυστός ο Ζάχος Χατζηφωτίου, παλαιός bon vivant της Αθήνας: γυναικάς, σαλονάτος και socialité. Λίγους μήνες αργότερα είχα κερδίσει με το σπαθί μου και επώνυμο: Ζάχαρης – νομίζω δεν χρειάζεται να αναλύσω γιατί. Απλούστατα ήμουν γλύκας.
…
Κάπως έτσι ξεκινάει η κοινή ζωή του Ζάχου Ζάχαρη με τη Λένα Διβάνη. Βέβαια τα πράγματα δεν θα ήταν απλά, αλλά ο Ζάχος ήταν οπλισμένος με επιμονή και υπομονή, και είχε βάλει σκοπό να εκπαιδεύσει τη Δεσποσύνη.
…
Αν την υιοθετήσω τελικά, πρέπει να αρχίσω εκ του μηδενός: “Άνοιξε τα χέρια. Μπραβίσιμο, Δεσποσύνη. Αυτό είναι αγκαλιά” … (ΜΙΑΟ Νο 667: Η Δεσποσύνη, όπως όλα τα κατώτερα θηλαστικά, λειτουργεί με την επιβράβευση)
…
Στο «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης», θα παρακολουθήσετε όλες τις υπέροχες στιγμές αυτής της συμβίωσης. Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο! Καταρχήν επειδή μας δείχνει από την οπτική γωνία ενός κατοικίδιου τη ζωή των ανθρώπων, τη διεισδυτική ματιά του πανέξυπνου γάτου στη ζωή και στη ψυχή της συγγραφέως. Από την άλλη έχουμε τη γατίσια ζωή, που η Λένα Διβάνη μπορεί και την περιγράφει ΑΨΟΓΑ, με όλα τα κατορθώματα και τις αταξίες που έχουν δει με τα μάτια τους οι γατόφιλοι. Εγώ, για παράδειγμα, θα διστάζω λιγότερο να αναφέρω ότι ήξερα κάποιον γάτο που άνοιγε τις πόρτες πηδώντας πάνω στο πόμολο, τώρα που ξέρω ότι το έκανε και ο Ζάχος.
Είτε αγαπάτε τις γάτες, είτε δεν τις ξέρετε καθόλου, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης». Παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον Απρίλιο του 2012, με μια όμορφη εικονογράφηση που υπογράφει ο Αλέκος Παπαδάτος. Πρέπει λοιπόν να το διαβάσετε, όχι απλά επειδή θα αγαπήσετε τις γάτες περισσότερο, ούτε μόνο επειδή θα γνωρίσετε τα πανέξυπνα τετράποδα μέσα από την πένα της Λένας Διβάνη, που τα ξέρει χαρτί και καλαμάρι. Πρέπει να το διαβάσετε γιατί είναι ένα καλογραμμένο και απολαυστικό βιβλίο, που θα λατρέψετε κάθε σελίδα, κάθε παράγραφο του, κάθε μικρή του πρόταση και σίγουρα θα το συστήσετε και στους φίλους σας. Νιάου!
Από το αυτί του βιβλίου μεταφέρουμε:
Μην αυταπατάσθε, φίλτατοι. Αυτό εδώ ΔΕΝ είναι ένα παιδικό βιβλίο κι εγώ ΔΕΝ είμαι ένας οποιοσδήποτε γάτος. Εγώ τυγχάνω πανέξυπνος, κούκλος και απίστευτα ταλαντούχος. Κάτι Χέμινγουεϊ, κάτι Σάλιντζερ, κάτι Λούις Κάρολ έκαναν όνομα γιατί εγώ δεν είχα βγει ακόμα στο λογοτεχνικό κουρμπέτι. Μου πήρε έξι ζωές και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για να καταφέρω να τρυπώσω πρώτα στο σπίτι και μετά στο κεφάλι ενός γραφιά ώστε να δακτυλογραφήσει τις σκέψεις μου. Τα κατάφερα όμως! Ιδού λοιπόν τα απομνημονεύματά μου (και ολίγον από τα απομνημονεύματά της, αφού οι ζωές μας διαπλέχτηκαν αγρίως). Ιδού τα ζόρια που υφίσταται οποιοδήποτε νοήμον ζώον στο σπίτι οποιουδήποτε συγγραφέα. Ιδού τα βάσανα που υφίστανται οι ευαίσθητοι και ευφυείς συνάδελφοι στο σπίτι οποιουδήποτε ανθρώπου. Ιδού το νόημα του ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι αλλά να μην το βάζεις κάτω. Διότι θα με αγαπήσετε θέλετε δεν θέλετε, φίλτατοι. Θα με αγαπήσετε και θα πείτε κι ένα τραγούδι (κατά προτίμησιν το “J’attendrai” – αλλά επ’ αυτού δεν θα σας πιέσω).
Α.Α.