Αντώνης Αργύρης
Εκδόσεις Τάλως Φ
Χρονολογία Α’ Έκδοσης: 2010
ISBN 978-960-6879-07-4
Σήμερα, λόγω της έφεσης του κοινού για καθετί το «Αρχαίο», γίνεται μια ενθουσιώδης προσπάθεια συγγραφής δοκιμίων-κειμένων με διάθεση αρωγής στην κατανόηση/αναβίωση της Αρχαίας χρυσής εποχής. Η αλλοίωση που έχει υποστεί η συνείδησή μας, όμως, την καθιστά ανίκανη να βιώσει αυτό τον κόσμο. Για τη μετάβαση αυτή, καθότι φαίνεται, δεν αρκούν η εκπαιδευτική και η συναισθηματική προετοιμασία. Η μετάβαση στην αναγνώριση του “Ζώου” που κρύβεται στα εσώψυχα μας, αυτού του ζώου-Δαίμονα που γνωρίζει τα πάντα και μας μεταφέρει στα Θεία, μετά την λογική συνειδητοποίηση της πνευματικής μας κατάντιας, συνεπάγεται τη λειτουργία των ενστίκτων. Τα ζωώδη ένστικτα, αυτά που έχουν μείνει ανέγγιχτα, μόνο ο Διόνυσος δύναται να τα τιθασεύσει. Στην ικανότητα του συγγραφέα να συνδέσει τους δύο αυτούς κόσμους μέσα μας, μέσα από ένα πραγματικό “γεγονός-σημάδι”, αναγνωρίζουμε αδιαμφισβήτητα μια νέα Αρχή, ίσως τη γένεση μιας Τραγωδίας.
Είναι η αναγέννηση της παλαιάς “επιστήμης”, της καθαρτικής Τέχνης που θα λέγανε οι Γνώστες. Αυτής της τέχνης που μετά από μια αφύσικη γέννα μετατράπηκε από μαρμάρινη σοφία σε ορθή δόξα + αληθινή γνώση, τα οποία όπως ήταν φυσιολογικό μεταλλάχτηκαν σε εύπιστο δόγμα-θεολογία και άψυχη ερευνητική ικανότητα – επιστήμη. Τα τέρατα αυτά, αφού διέλυσαν την ιερή γνώση, χώρισαν και τον άνθρωπο στα δύο, προσπαθώντας το καθένα να εξυπηρετήσει το μισό της ύπαρξης που του αντιστοιχεί, χωρίς να νοιάζονται αν υπάρχει αρμονία μεταξύ γνώσης και πνεύματος, μεταξύ ψυχής και σώματος. Μοναδικό τους μέλημα ήταν να κρατάνε τα βλέμματα των πιστών και των ερευνητών μακριά από την πηγή τους, το “Ελληνικό Δαιμόνιο”. Νιώθουν ότι η ΠΑΙΔΕΙΑ αυτή είναι ικανή ως δια μαγείας, με ένα Ελληνικό μάντεμα, ένα Δελφικό βλέμμα, να αντικρίσει καθαρά το μπρος και το πίσω, να μηδενίσει την προσπάθεια αιώνων των άστοχων ασκητών και των άψυχων ερευνητών.
Ο συγγραφέας μας λέει: «Τα στηρίγματα της ζωής βλέπει η αιρετικότητα μας με το τρίτο μάτι και απορεί: Γιατί η επιστήμη στέγνωσε την πνευματική τροφή; Γιατί η θρησκεία φυλάκισε την πίστη στην γνώση; Γιατί η Τέχνη μετατράπηκε από αφέντρα σε δούλα; Πού πήγε η μαγεία του θεάτρου; Που πήγε η γνώση που έθρεφε την ζωή; Πώς να δω την Αρχαιότητα; Πώς να μάθω το ζώο μου να βλέπει πέρα από τα οράματα των επιστημών και το πέπλο των πιστών, πέρα από το χρόνο;
Δυστυχώς χάλασε ανύποπτα η υγεία του είδους μας, αλλά ευτυχώς λίγους από μας μας διακατέχει ακόμα ο γνωστικός έρωτας και θέλουμε να ερωτευόμαστε όχι με την επιστήμη αλλά με την ζωή. Θέλουμε το ένστικτο της ζωής να υπερέχει αυτού της επιστημονικής έρευνας, για να θέσει η ίδια η ζωή την έρευνα προς όφελος της ομορφιάς μιας ανώτερης αντίληψης.
Θέλουμε τους εργάτες της τέχνης να επιδιώκουν αντί-επιστημονικές αρετές για να αποκτήσουν το γνωστικό θάρρος να ειρωνευτούν το πατριαρχείο της επιστήμης και όχι μόνο. Τους θέλουμε να εξυπηρετούν το βασικό τους καθήκον: την κάθαρση από την αβεβαιότητα της σημερινής έρευνας και από το ζυγό του δογματικού περιορισμού.
Είμαστε πια Ελληνικοί και κάνουμε διά – λόγο με τον Διόνυσο, γιατί μάθαμε να σκεπτόμαστε γνωστικά. Θρέφουμε την γνώση με την παλιά πίστη και την ζωή με ανώτερη γνώση. Θέλουμε την σκέψη που επεκτείνει τις αισθήσεις, γιατί ποθούμε την ανάπτυξη της διαίσθησης. Ζητάμε από την έρευνα να θρέψει τον γνωστικό μας οργασμό γι’ αυτό κυνηγάμε με λύσσα το πνεύμα που ευχαριστιέται από το ένστικτο που έμαθε να λειτουργεί.
Έχουμε ένα ελάττωμα: ξέρουμε τι λέμε. Κι ένα άλλο: δεν τα λέμε όλα. Όταν λέμε Αρχαιότητα, Παιδεία, γνώση, λογική, συνείδηση, νου, πνεύμα, χώρο, χρόνο αναδιπλώνουμε τον εαυτόν μας για να γευτούμε την αληθινή τους έννοια. Όταν λέμε ψυχή, εννοούμε κάτι «χειροπιαστό», αποκλειστικά δικό μας, που με τις διαταγές του Είναι, επεκτείνεται στους κήπους της γνώσης, στο άπειρο σύμπαν. Όταν λέμε σοφία λύνουμε ένα ακόμα αίνιγμα που μας θέτει η ζωή, γι’ αυτό έχουμε πιο πολιτισμένη άποψη όσον αφορά την γνώση από τους «παντογνώστες» της πληροφορίας και τις κινούμενες βιβλιοθήκες.»