Τρίτη απόγευμα, πίνω τον καφέ μου, μισάωρο χαλάρωσης με απαλή μουσική. Μόνο ορχηστρικά, οι στίχοι των τραγουδιών με πληγώνουν σχεδόν όλοι ανυπόφορα. Διαβάζω ένα λογοτεχνικό περιοδικό, είναι κάθε απόγευμα η μικρή μου ιεροτελεστία, από τις ελάχιστες απολαύσεις που μου απέμειναν, μα κι αυτήν ακόμη βάλθηκε η μικρή να μου την καταστρέψει. Όταν ανοίγει η πόρτα και τη βλέπω μπροστά μου ξαφνικά, με τα τόσο έντονα βαμμένα μάτια, στραβοκαταπίνω από την ταραχή μου, πνίγομαι με τον καφέ μου. Αρχίζω να βήχω, κοντεύουν να μου πεταχτούν κι εμένα τα μάτια, «Χριστούλης», μου λέει ειρωνικά η Άντρια και κατευθύνεται προς το δωμάτιό της. Από πίσω της η φίλη της, η Μυρτώ, ίδια μακελεμένη κι αυτή.
…
Και να ήταν μόνο τα μάτια! Λίγα λεπτά αργότερα, η Ηρώ, ανακάλυψε ότι το δεκαπεντάχρονο κορίτσι της, έχει κοτσάρει ένα τριπλό σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί και ένα μικρό χαλκά στη μύτη! Σε ποιο ρουθούνι ακριβώς, δεν γνωρίζω… θα σας γελάσω, και δεν το θέλω.
Ας πάμε όμως λίγο και στην ενήλικη του σπιτιού. Η Ηρώ, απόφοιτη της Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Κέρκυρα. Τώρα πια κοντά στα πενήντα, εκπαιδευτικός σε λύκειο της Κόρης του Θερμαϊκού, χήρα με βαθιές λαβωματιές στην καρδιά και στην ψυχή!
Σε ένα τροχαίο ατύχημα έχασε -εν ριπή οφθαλμού- σύζυγο και κόρη! Βουνό όσα ακολούθησαν το τραγικό γεγονός. Ευτυχώς για εκείνη που υπάρχει και η Νίκη· η κολλητή της φίλη από τα χρόνια των σπουδών. Η φωνή της λογικής, το στήριγμα σε κάθε δυσκολία. Η πάντα ανοικτή αγκαλιά και τα πάντα πρόθυμα αυτιά να ακούσουν τις ανησυχίες, τους πόνους, τα παράπονα, τις απογοητεύσεις… όλα τέλος πάντων εκείνα τα στενόχωρα που τριγυρίζουν τους ανθρώπους από την στιγμή που θα ξυπνήσουν το πρωί μέχρι την στιγμή που θα τους πάρει ο Μορφέας στα χέρια του το βραδάκι.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα βέβαια είναι η Άντρια. Η επικοινωνία με την Άντρια ή πιο σωστά η απόλυτη έλλειψη επικοινωνίας. Μετά το μοιραίο ατύχημα και οι δυο τους ακολούθησαν σχεδόν ξεχωριστές πορείες στην προσπάθεια να διαχειριστούν την νεοδημιουργηθείσα κατάσταση. Ήρθε κατόπιν και η εφηβεία της μικρής καπάκι και… έδεσε το γλυκό!
Οι ζωές της Ηρούς και της Άντρια -απ’ την αρχή μέχρι να βρουν μια κοινή περπατησιά και να δεθούν η μια με την άλλη με τα αδιάρρηκτα δεσμά της αγάπης, που συνδέουν μια μάνα με το παιδί της- είναι ξεδιπλωμένες στις 334 σελίδες ενός εξαίσιου μυθιστορήματος. Τίτλος του: «Δεκατρείς νύχτες πριν το ξημέρωμα», και συγγραφέας του η Λιάνα Τσιρίδου. Κυκλοφόρησε, δε, το Νοέμβριο του 2015 από τις εκδόσεις Ιβίσκος.
Η ιστορία -εκπληκτική με μια μεγαλειώδη ανατροπή- αδράχνει τον αναγνώστη από τις πρώτες γραμμές και τον συνοδεύει μέχρι το τέλος της χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον για την συνέχεια ούτε μια στιγμή. Ο τρόπος γραφής; Σαν να κεντά, η Λιάνα Τσιρίδου, ρίχνει πότε εδώ μια βελονιά, πότε παραπέρα -κινούμενη χορευτικά ανάμεσα στο τώρα και στο τότε- σχηματίζοντας σταδιακά την πολύχρωμη εικόνα της πλοκής του έργου της. Με ένα όμορφο τρόπο περνά τον αναγνώστη της από το μερικό στο συνολικό και τούμπαλιν! Αποτέλεσμα; Η ανάγνωση κυλά αβίαστα, προκαλώντας έντονα συναισθήματα και ένα συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για το τι θα συμβεί στην σελίδα που έπεται. Εξαιρετικό!
Όσο για μηνύματα και τροφή για σκέψη; όρεξη να έχετε να διαβάζετε, να αναλύετε, να προβληματίζεστε και εν τέλει να διαμορφώσετε την άποψη σας πάνω σε πολλά σύγχρονα καθημερινά θέματα, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα.
Το «Δεκατρείς νύχτες πριν το ξημέρωμα», της Λιάνας Τσιρίδου, είναι ένα καθόλα ολοκληρωμένο λογοτεχνικό έργο που κοσμεί τον χώρο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας. Το να το διαβάσετε και να υπάρχει στη βιβλιοθήκη σας είναι κάτι για το οποίο σας παροτρύνω ανεπιφύλακτα.
Είναι από τα βιβλία που μετά το πέρας της ανάγνωσής τους, αφήνουν στην καρδιά και το μυαλό μας ένα ανεξίτηλο ξεχωριστό σημάδι. Απλά, Διαβάστε το!
[grbk https://www.greekbooks.gr/liana-tsiridou.person%5DΑπό το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Πώς μπορεί μια γυναίκα, μια μάνα, να φέρεται έτσι σε ένα παιδί; Πώς μπορεί να είναι τόσο αδιάφορη, τόσο περίκλειστη, τόσο εχθρική όταν εκείνο εκλιπαρεί για προσοχή και αγάπη, που κάθε παιδί δικαιούται; Και ποιος μπορεί να την κατηγορήσει όταν η δική της ανάγκη για προσοχή και αγάπη ακυρώθηκε τόσο βίαια; Ποιος μπορεί να την παρηγορήσει για τα ερείπια της δικής της ζωής, γι’ αυτό που ήταν άλλοτε και ποτέ δεν θα ξαναγίνει;
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια το καλό και το σκοτεινό κομμάτι της ηρωίδας μάχονται μέσα της σε σύγκρουση εξουθενωτική και την οδηγούν σ’ ένα ατέλειωτο κι οδυνηρό εκκρεμές αντιφάσεων. Η συμφιλίωση, οι παραδοχές, η συγχώρεση συγκρούονται διαρκώς με τον θυμό, τη διάψευση, την προδοσία, σ’ έναν αγώνα με άδηλη έκβαση.
Εκτός κι αν ανοίξει η χαραμάδα για τη ροή της αγάπης. Ξανά.