Εκδόσεις Δίαυλος, 2017
Σελ. 114
Περάσανε εβδομήντα χρόνια από τότε. Ο συγγραφέας ήταν μικρό παιδί με τη φαντασία αγέρινη, αλλά τους ορίζοντες κλεισμένους στο χωριό και στην πόλη τη γειτονική, τη μεγάλη. Πρόσθεσε στην παιδική φαντασία εβδομήντα χρόνια, πρόσθεσε κι αυτό που ήθελες να πεις, αλλά δεν ήξερες τις λέξεις που έμαθες αργότερα, πρόσθεσε και μυρωδικά που ρίχνεις χωρίς να το θέλεις και φτιάχνεις την εικόνα που επιθυμείς να είναι ζωγραφισμένη με ακρίβεια, αλλοιωμένη μέσα στα φτιασίδια του καιρού, που βάζει στο χέρι σου πινελιές, χωρίς να το βλέπεις.
Στο βιβλίο «Από τα Λιόσια στον Κολωνό» δείχνει εδώ και 70 χρόνια πώς έβλεπε ο συγγραφέας Στέφανος Γεωργακόπουλος τους άλλους τότε και πώς τους βλέπει τώρα, μέσα από τα μάτια του παιδιού. Επίσης δείχνει όλη του τη ζωή και του κόσμου του ανάμεσα στα δύο σπίτια της οικογενείας, δηλαδή στον Κολωνό και στα Λιόσια.
Τα σημαντικά γεγονότα του βιβλίου είναι από τα «πέτρινα χρόνια» της δεκαετία του ‘40 και του ‘50, είναι αληθινές ιστορίες, μικρά επεισόδια που συνθέτουν μια ζωή χαμένη στη μικρότητά της, είναι μικρά και ασήμαντα περιστατικά μιας ζωής χαμένης και άγνωστης μέσα στις άλλες τις πολλές, τις αμέτρητες ζωές τις χαμένες και άγνωστες, που τη συμβολή τους όλοι αγνοούν, όλοι παρακάμπτουν: είναι η ιστορία του Στέφανου, οι ιστορίες της νενές του συγγραφέα, του Αγαμέμνονα Θων του εκπρόσωπου μια λαμπρής οικογενείας, των Λιοσαίων, της Σκυλού, του Νέρωνα του κλεφτοκοτά, του Αρμένη Καραμπέτ, της Ρένας, την αιμόπτυση της Ρένας, της πνευμονίας, της φυματίωσης, της ιλαράς, τη Ρένα που αγάπησε τον Στέφανο και ο πατέρας του συγγραφέα αγάπησε την Ρένα, της μικρής Δανάης που χάθηκε ξαφνικά από τα όνειρά του, της ασχημούλας κι άχαρης Κορίθρα, τα επεισόδια του πετροπόλεμου, του πλιάτσικου στην Κατοχή, τα γλέντια της Κατοχής, το σπίτι στα Λιόσια με την αυλή, το πηγάδι, την συκιά, την γάτα, την αποθήκη, το κοτέτσι, τις παιδικές συμμορίες που κλέβανε λάμπες στα πράσινα τραμ, σαμπρέλες και ρεζέρβες αυτοκινήτων, την Ποδοσφαιρική ομάδα «Βροντή Νέων Λιοσίων», τα κορίτσια που φτιάχνανε βάτες, τις μοιρολογίστρες, της ζεστής γαϊδουροκεφαλής και του ξινού κρέατος του σκύλου που τρώγανε την Κατοχή, τις τσουκνίδες, τα αζούματα, της νερόβραστης ρόκα, τα ραδίκια, τα βλίτα τα άνοστα, της άλαδης φασολάδας, της μπομπότας, των μεταλλαγών της «μάντρας», της τέχνης του Καραγκιόζη, της μπουγάδας, της σκάφη, του ναυάγιου στην Ψυτάλλεια, του καπνεργοστάσιου στη Λένορμαν, του ποτανιού της Κολοκυνθούς, τις εκκλησίες του Αγίου Κωνσταντίνου, του Αγίου Αντωνίου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της Βαγγελίστρας, του κομπολόι των ρεμπέτηδων, τις χαλκομανίες, τα χαϊμαλιά, τα γλειφιτζούρια, τους βώλοι, τις γκαζές, τα ρουλεμάν, τα πατίνια το πιο λαϊκό παιχνίδι της εποχής, του παιχνιδιού του έρωτα και του θανάτου, των ατέλειωτων πέρα –δώθε ανάμεσα στους δύο πόλους του ομφάλιου ρόλου της παιδικής ηλικίας του συγγραφέα, στην οδό Άργους στον Κολωνό και στα Λιόσια, το χωριό, στην παραθεριστική κατοικία, τον μητρικό πόλο.
Γραφή πλημμυρισμένη από εικόνες, χρώματα και μυρωδιές. Επιδέξιοι αφηγηματικοί χειρισμοί, γερές δόσεις σαρκασμού και χιούμορ, σχεδόν ηθογραφικές στην αφετηρία του ιστορίες μεταμορφώνονται σε συγκλονιστικά κείμενα μεγάλης εσωτερικής έντασης. Διαβάστε το.
O Στέφανος Γεωργακόπουλος είναι Μηχανολόγος Ηλεκτρολόγος του ΕΜΠ και ομότιμο μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος. Χρημάτισε ανώτατο στέλεχος επιχειρήσεων και μέλος του Γενικού Συμβουλίου του ΣΕΒ, τον οποίο εκπροσώπησε σε πολλές επιτροπές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας δημοσίευσε πολλά άρθρα, σε εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως, για θέματα οικονομικής και επιχειρηματικής ηθικής. Από το 1975 και μετά, ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τη φιλοσοφία των φυσικών επιστημών και την άρρηκτη σχέση τους με την εξέλιξη της κοινωνικής συμπεριφοράς. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές ενώ το βιβλίο του με τίτλο «Θέλοντα και Αθέλοντα» (Εκδόσεις Δίαυλος, 2014), αποτελεί προϊόν μακράς και επίμονης αναζήτησης των παραμέτρων που χαρακτηρίζουν και διαμορφώνουν τις σύγχρονες κοινωνίες εν τω μέσω της φρενίτιδας της εξέλιξης της επιστήμης και, κυρίως, της τεχνολογίας.
Τραχανάς Κώστας