Ο ποιητής σε ένα ανοιχτό διάλογο με τον αναγνώστη, για μια ακόμα φορά καινοτομεί. Τον κάνει μύστη μιας μεταβατικής πραγματικότητας και τον οδηγεί να προβληματιστεί μαζί του, να νιώσει τις αναζητήσεις και τις αγωνίες του, προσπαθώντας να βρουν μαζί λύση στα θέματα που προκύπτουν στη ροή της ζωής.
Κινούμενος στο μεταίχμιο ποίησης και πεζολογίας και έχοντας ως μέσο του τον ελεύθερο στίχο, απαλλαγμένο από κάθε μορφής στιχουργική σύμβαση ριζοσπαστικοποιεί τη σκέψη και την έκφραση μεταπλάθοντας λέξεις, νοήματα και καταστάσεις. Οι σκέψεις διυλίζονται στο πνεύμα και την ψυχή, πριν την αποτύπωσή του σε λόγο, σε σχήμα γραφής, στο χαρτί. Ο σμιλεμένος λόγος, σε συνάρτηση με την ηθελημένη συχνά αστιξία και τη χρήση αντιποιητικών λέξεων, τονίζει την επικοινωνιακή σύνδεση του ποιητή με τον αναγνώστη.
Η σύζευξη παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος τονίζουν τη συνέχεια στο χώρο και το χρόνο, όπου η ζωή κυλά σε ένα προορισμό αβέβαιο, δίνοντας νόημα στη στιγμή, την παύση, για την ευδαιμονία, την απόλαυση. Εκεί που το «είναι» αποκτά περιεχόμενο. Γνώστης της ιστορίας της λογοτεχνίας από την αρχαιότητα ως και σήμερα, συνταιριάζει αρμονικά ήρωες και τους συμβολοποιεί, συνθέτοντας ένα κλίμα συνέχειας και αλληλοσύζευξης, που είναι έκδηλο και αποτελεί το στόχο της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Τα θέματα του είναι εικόνες, φωτογραφικές μνήμες του απλού, αγνού ανθρώπου. Επιτυγχάνει να μετουσιώνει το καθημερινό σε ποίηση, τις μικρές απολαύσεις σε κέντρο της ποιητικής του δημιουργίας. Η αγάπη και ο έρωτας κατέχουν έναν ιδιότυπο, ρυθμιστικό ρόλο, στην απόδοση των συλλογισμών και των προσωπικών του ερμηνειών, καθώς η αγάπη, ως ανώτερο συναίσθημα υμνείται στο πλαίσιο της ηθικής και πνευματικής τελείωσης. Τα ηθικά μηνύματα, ως διδαχές, έχουν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αποτελούν πρότυπο για τους νέους, σε μια κοινωνία, όπου οι προκλήσεις είναι πολλαπλές και καθημερινές. Στην κοινωνία αυτή το αντίδοτο είναι η ποίηση, όπου τα μάτια της αλήθειας και η δύναμη του έρωτα δίνουν ελπίδα για το αύριο, αφήνοντας τον αναγνώστη να διαλογιστεί, να αναμορφώσει τη στάση ζωής του.
Ο ποιητής ταξιδεύοντας στα άδυτα μονοπάτια της ποίησης, εμπνέεται από το περιπλανώμενο πλήθος των καθημερινών καταστάσεων της αναμορφωμένης πραγματικότητας. Το ποίημα γίνεται σύμβολο, όχι μόνο φθοράς -αλλά μέσω της αγάπης- και σύμβολο αναδημιουργίας…
Η ποίηση, ως κάτι ζωντανό κι ελεύθερο δεν έχει όρια. Η θρησκεία, η εθνικότητα, οι συνθήκες, το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο δεν αποτελούν φραγμούς για την ποίηση, αλλά περιβάλλον αναζητήσεων. Ο ποιητής, λοιπόν, ελεύθερος, απαγκιστρωμένος από κοινωνικές συμβάσεις, δημιουργεί και αναζητά ποιήματα όχι, με μόνο στόχο να τέρψει τον πιθανό αναγνώστη, αλλά και για την προσωπική του ικανοποίηση, καθώς μέσα στα ποιήματα διαφαίνεται ο ίδιος, οι επιλογές του, η ψυχοσύνθεση του. Πρόκειται για την αυτοϊκανοποίηση της εξωτερίκευσης του εαυτού, που λειτουργεί ως κάθαρση για τον ποιητή τραγωδό. Δίνει στον αναγνώστη ένα κομμάτι της ζωής του, μην περιμένοντας αναγκαία αποδοχής, αλλά αναζητώντας την αλήθεια στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, νηνεμίας κι εσωτερικής αναμέτρησης.
Ο ποιητής απευθύνεται επίμονα στην ποίηση, τη μεγάλη του και αστείρευτη αγάπη. Προσπαθεί, σε ένα διάλογο μαζί της, να αποκαλύψει τα χαρακτηριστικά της και να εκφράσει τις ανησυχίες του. Η ποίηση είναι κάτι το ανεξήγητο, που ο ποιητής επιχειρεί με κάθε τρόπο να εξηγήσει. Καταφέρνει και πορεύεται μαζί της στο λαβύρινθο της σκέψης. Η ποίηση ξεκινά από κάτι τόσο απλό, από υλικά (μολύβι και χαρτί) και σκέψεις, για να φτάσει σε κάτι σύνθετο, είτε πρόκειται για ύμνους, είτε για προσευχή, είτε για ποίημα.
«Και όντας αναλφάβητο μολύβι μπορεί και γράφει λέξεις,
Που εκφράζουν καθάριους ύμνους προσευχής και μετανοίας
Που το βελούδινο άγγιγμά τους, βωμούς του έρωτα χτίζουν
Που το αινιγματικό ύφος τους τη σκέψη «λαβυρινθίζει»»
(Της ποίησης, Άλαλες λέξεις – Βουβές νότες. 2012)
Με θέρμη αναρωτιέται για τις αντοχές και τα όρια της ποίησης. Υπάρχουν εκατομμύρια εραστές της ποίησης που τη δοκιμάζουν καθημερινά. Άλλοι την αγγίζουν και άλλοι όχι, καθώς αυτή μένει αγέρωχη να αναζητά νόημα στα γεγραμμένα. Η θρησκευτικότητα συνδέεται με τη βασκανία, το σωστό με το λάθος, η έμπνευση με την απραξία, συνθέτοντας ένα σκηνικό όπου η λήθη εναλλάσσεται με την αθανασία, η πραγματικότητα με το είδωλο.
Τι είναι, λοιπόν, ο ποιητής; Αποτελεί άνθρωπο της καθημερινότητας, ή παρατηρητή; Κοιτώντας έναν άνθρωπο προσπαθεί να βρει την ιδιότητά του μέσα από τα λόγια του.
«Όλο κάτι τέτοια έλεγε ψες βράδυ
Αυτός που τα κουτσόπινε μονάχος
Στο διπλανό τραπέζι. Στην ταβέρνα
Και μέχρι που φύγαμε δεν καταλάβαμε
Αν ήταν ερωτευμένος ή ποιητής»
(Τι ήταν; Άλαλες λέξεις – Βουβές νότες. 2012)
Αναλύει τον ανθρώπινο χαρακτήρα, προσπαθεί να σκιαγραφήσει σκέψεις και τρόπους συμπεριφοράς. Διαπιστώνει ότι για πολλούς ανθρώπους η γη είναι τόσο περιορισμένη που επιζητούν κάτι ανώτερο, κάτι που θα τους δώσει κι άλλη έμπνευση. Ο ποιητής θέλει να πετάξει, να δει τη γη από ψηλά, να αφουγκραστεί τους ανθρώπινους προβληματισμούς. Αισθάνεται όμως αδύναμος μπροστά στο μεγαλείο και στην ιδιοτυπία της ποίησης.
Νικολιδάκης Συμεών
Φιλόλογος
Διαβάστε ποιήματα του Αριστοτέλη Φράγκου, κάνοντας κλικ εδώ!