Εκδόσεις Μονοπάτι, 2016
Σελ. 142
Η Αριστερά ιστορικά έχει σχέση με την ένοπλη βία. Η Αριστερά, όποτε θεωρούσε ότι δεν μπορεί να γίνει κοινωνική αλλαγή με ειρηνικό τρόπο, επέλεγε και μορφές ένοπλης πάλης. Για «ένοπλο οργανωμένο λαό» μιλούσε η Διακήρυξη της Αβάνας του 1962. Ωστόσο σε ένα «κενό» επαναστατικής ριζοσπαστικής πολιτικής αναπτύχθηκε διεθνώς το αντάρτικο πόλης.
Η «17 Νοέμβρη» υπήρξε οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς.
Η επαναστατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» σκότωσε έναν εφοπλιστή, ένα βασανιστή της χούντας, έναν αθώο (τον Αξαρλιάν), ένα σταθμάρχη της CIA (πέτυχε το πρωτόφαντο μέχρι τότε σε όλο τον κόσμο), τον Μπακογιάννη, άφησε πίσω της 21 νεκρούς. Εκτός από ανώτατους Έλληνες και ξένους αξιωματούχους, τους βασανιστές της χούντας και τους μεγιστάνες του πλούτου, κανέναν άλλο δεν τρομοκράτησε η πολυετής δράση της 17Ν.
Παρά το βαρύ φορτίο αίματος που σέρνει, το βιβλίο «Δημήτρης Κουφοντίνας – 13 απαντήσεις – Μια συζήτηση με τον Τάσσο Παππά» πρέπει να κριθεί ως κείμενο και μόνον.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι αντίπαλος του κράτους. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας στις 17 Νοέμβρη του 1973 γεννήθηκε πολιτικά, στην επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη ενηλικιώθηκε. Γεννήθηκε στις 17 Νοέμβρη 1973. Εκεί στα δεκαπέντε του, τον Νοέμβρη του 1973, γεννήθηκε πολιτικά. Αντιστοίχιζε το Πολυτεχνείο με το Μεσολόγγι και έπιανε και ξανάπιανε το εξεγερτικό γεγονός του Νοέμβρη. Το «Μανιφέστο ‘77» της 17Ν και τα «Λιπάσματα» του ΕΛΑ, συνέβαλαν στη διαμόρφωσή του, ως αντάρτη πόλης. Στα «Άπαντα» του Διονυσίου Σολωμού βρήκε τον παντοτινό επαναστάτη. «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι» τον εισήγαγαν στη διαλεκτική σκέψη. Είχε δασκάλα τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τον διαμόρφωσαν οι διηγήσεις του παππού του, το δημοτικό κλέφτικο τραγούδι της γιαγιάς του και οι πρωταρχικές διηγήσεις της μάνας του. Ο κυνηγημένος Κουφοντίνας έγινε τραγούδι. Μια μαντινάδα λέει: «Με κυνηγάνε σα θεριό και σαν τον Κουφοντίνα»… Ο «Αντώνης» (από το Μαουτζχάουζεν του Καμπανέλλη), το ψευδώνυμο του Κουφοντίνα της παρανομίας, σε κάθε βήμα του, ανακαλεί την εικόνα της κοινότητας των κλεφτών, των ανταρτών, της αδικαίωτης Ιστορίας. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι άνθρωπος από σίδερο.
Γιατί ο δημοσιογράφος Τάσος Παππάς θέτει τα ερωτήματα μόνο στον Δημήτρη Κουφοντίνα;
Γιατί ο Δημήτρης Κουφοντίνας μέλος της επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη ήταν «επιχειρησιακός υπεύθυνος» της 17Ν και είναι φυλακισμένος 14 χρόνια στην απομόνωση της ειδικής πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού. Γιατί ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι το εμβληματικότερο πρόσωπο της 17 Νοέμβρη. Γιατί δεν δίστασε να παρουσιαστεί αυτοθέλητα και να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για όλες τις ενέργειές της. Γιατί ακόμη πιστεύει ότι δεν ήταν η 17Ν μια χαμένη υπόθεση και επειδή αν και από την πρώτη στιγμή δήλωσε ότι έκλεισε οριστικά ο κύκλος της 17 Νοέμβρη, δεν έχει μετανοήσει, δεν έχει συνεργαστεί, δεν έχει αποκηρύξει το παρελθόν του και είναι ένας από τους ελάχιστους της Οργάνωσης, που δεν μίλησαν στον ανακριτή. Το παρελθόν του το υπερασπίστηκε και ενώπιον του δικαστηρίου.
Δεν πρόκειται για ανάκριση. Ο Τάσος Παππάς κατέθεσε τις 13 απορίες του κι ο Δημήτρης Κουφοντίνας έδωσε τις 13 απαντήσεις του. Στο βιβλίο του Τάσου Παππά, ο Δ. Κουφοντίνας αναφέρει ελάχιστα για τη ζωή του στη φυλακή. Είναι όμως ένα εξομολογητικό βιβλίο. Είναι μια κατάθεση ψυχής, ενός από τους πρωταγωνιστές της επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Κάνει ένα απολογισμό της πορείας του, έπειτα από 42 χρόνια στο κίνημα (τέσσερα στο μαζικό, τέσσερα στο πολύμορφο, είκοσι στη 17Ν, δεκατέσσερα φυλακισμένος). Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Κάνει την κριτική του και την αυτοκριτική του.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα μέρος της άγνωστης ιστορίας της 17Ν.
Ο Δ. Κουφοντίνας γράφει τις δικές του αλήθειες. Δεν λέει όμως ολόκληρη την αλήθεια. Η αλήθεια όμως είναι επαναστατική και μόνη αυτή γεννά κριτική σκέψη και αναπτύσσει επαναστατική δράση στον ορίζοντα των ιστορικών σκοπών μας. Μιλάει για τη βιωματική του πορεία, τη διαμόρφωση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας, που τον μετέτρεψε στον Αντώνη του παράνομου αγώνα.
Το βιβλίο «13 Απαντήσεις» είναι ένα βιβλίο πολιτικό, βιωματικό, έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική. Το μεταπολιτευτικό κίνημα, ο ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός, το πολύμορφο κίνημα, ο συνδυασμός ειρηνικών και βίαιων μορφών, η ιστορία του ένοπλου αγώνα, ο ΕΛΑ, η «17 Νοέμβρη», οι απόπειρες ενότητας. Ο αφηγητής ασκεί κριτική στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρεται στον σεχταρισμό, την εσωστρέφεια, τη συντροφοφαγία. Τον στενοχωρεί αβάσταχτα η προδοσία των συντρόφων του. Τον πληγώσανε βαθιά οι μετανοημένοι και αποκηρύξαντες. Τον τάραξε ο συντηρητισμός της επίσημης Αριστεράς, που αφυδάτωνε τον εξεγερτικό χαρακτήρα του Νοέμβρη του 1973.
Αναφέρει πολλά για τον ψυχισμό του, πώς επέλεξε τη σκοτεινή διαδρομή του, τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στην Οργάνωση, για το τι είδους κοινωνία αγωνιζόταν, για το πολιτικό σύστημα που δεν είναι ανίκητο, για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Μιλάει για την κρατική καταστολή και τη βία, για τα φοιτητικά αμφιθέατρα, για τους νέους επαναστάτες, για τον γκεβαρισμό, τον μιλιταρισμό, τον αριστερισμό, τον Καπιταλισμό και τη Δημοκρατία, τους τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτονα, τους Τουπαμάρος, την Κουβανική Επανάσταση, τα αντάρτικα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, την μεγάλη συμπάθεια του λαού στην 17Ν, την λαϊκή αντιβία, τη λαϊκή δημοκρατία, τον Κάουτσκι και τον Μπερνστάιν, τους αποσταμένους και τους αποστάτες κ.α.
Ο Δ. Κουφοντίνας θέλει να απαντήσει στο παλιό ερώτημα, στο παντοτινό ζητούμενο: Να αλλάξει τον κόσμο. Μιλάει για τη νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε. Μιλάει για την συγκλονιστική επιστολή του Τσε Γκεβάρα στα πέντε παιδιά του, πριν φύγει για το αντάρτικο της Βολιβίας, για τον Νετσάγεφ, για τον Νίκο Μπελογιάννη που συνόψιζε τα τρία χαρακτηριστικά της ζωής: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να παλεύεις για την καλύτερη ζωή, το ωραίο είναι ό,τι στολίζει τη ζωή, το συγκλονιστικό είναι η αγάπη…
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μέσα από τις απαντήσεις του στα ερωτήματα του δημοσιογράφου, πιστεύει ότι:
«…θα γνωρίσουμε με νέα εποχή επαναστάσεων. Η μάγισσα Ιστορία πάντοτε θα κοχλάζει το καζάνι της, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα κρατούν το ίδιο ζωτικό και παντοτινό όνειρο της Ελευθερίας, όσο υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν και να πεθάνουν για πράγματα μακρινά που είδαν κάποτε σε ένα όνειρο…»
«…Ποτέ η εξουσία δεν αναγνώρισε τους επαναστάτες, και ιδιαίτερα τους ένοπλους, ως πολιτικούς κρατούμενους. Αντίθετα επεδίωκε να αποϊδεολογικοποιήσει τη δράση τους, να τους συκοφαντήσει ως δαίμονες, κοινωνικούς εγκληματίες, συμμορίτες, κλέφτες, ληστές, τρομοκράτες».
«…Υπάρχουν περίοδοι, σαν τη σημερινή στην Ελλάδα, κατά τις οποίες η πραγματικότητα του κοινωνικού πολέμου γίνεται καταφανέστατη. Σε τέτοιες περιόδους γίνεται πιο καθαρό ότι η ειρήνη δεν είναι το αντίθετο της βίας, ειρήνη σημαίνει ομαλή συνέχιση της κρατικής και οικονομικής βίας. Παραίτηση από τη δίκαιη αντιβία σημαίνει παράδοση άνευ όρων στη βία της εξουσίας… Στις αρχαϊκές κοινωνίες η τυραννοκτονία δοξαζόταν ως αρετή, και η εξόντωση του ηγεμόνα που στρεφόταν κατά του λαού θεωρούνταν υποχρέωση. Στις νεότερες κοινωνίες υπάρχουν στα Συντάγματα άρθρα, όπως το ακροτελεύτιο άρθρο στο ελληνικό Σύνταγμα, που μιλούν για αντίσταση με όλα τα μέσα, οι εθνικοί ύμνοι, όπως ο ελληνικός, υμνούν την απελευθερωτική βία, ενώ η Χάρτα του ΟΗΕ που ψηφίστηκε το 1948, αναγνωρίζει επίσημα το δικαίωμα της εξέγερσης ως ύστατου μέσου. Σε αυτή τη βάση επανατίθεται η θέση για την αρχή της απόλυτης αξίας της ζωής, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να γίνει καμία εξέγερση, καμία επανάσταση, κανένας δίκαιος απελευθερωτικός πόλεμος, καμία επαναστατική διαδικασία, δεν θα δοξάζαμε κανέναν Καραϊσκάκη, Άρη, Χο Τσι Μινχ, Τσε Γκεβάρα, κανέναν από όλους τους επαναστάτες που πολέμησαν και πολεμούν με το όπλο στο χέρι…»
«…Στην αστική δημοκρατία δεν κυβερνά ο πολίτης, αλλά οι ισχυροί, δεν κυβερνά ο Δήμος, αλλά οι ολίγοι και τα ΜΜΕ…»
«…Όποτε η Αριστερά συμφιλιώθηκε με τη Δεξιά, η Αριστερά ξεφτιλίστηκε…»
«…Ο σημερινός συριζαϊκός ρεφορμισμός ανέλαβε με ευρωλιγουρισμό την διαχείριση της κρίσης και συνεχίζει ομαλά τη λεηλασία της χώρας, την εξόντωση του λαού, την εκμηδένιση της εθνικής κυριαρχίας, ενώ έβαλε «αριστερή» σφραγίδα υπογράφοντας τις δανειακές συμβάσεις που οργανώνουν τη νεοαποικιοποίηση της χώρας».
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη» μας συμβουλεύει-προτρέπει ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Στην πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου Τάσου Παππά: «Γιατί όταν διαπίστωσες στον Πειραιά, ότι ο Σάββας δεν μπορεί να μετακινηθεί, δεν τον εξουδετέρωσες για να μην πέσει στα χέρια της αστυνομίας; Ένας φανατικός με την υπόθεση της ένοπλης πάλης δεν μπορεί να έχει συναισθηματικές αδυναμίες». Η γνώμη του δημοσιογράφου Τάσου Παππά είναι ότι: ο άνθρωπος Δημήτρης Κουφοντίνας έπραξε σωστά. Το ερώτημα είναι αν έπραξε σωστά ο ορκισμένος εχθρός του συστήματος «Αντώνης».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας απαντά: «Πάλι τα ίδια θα ‘κανα»…
«…Στη χώρα μας, τη γη των ηττημένων νικητών, ξέρουμε καλά ότι την ιστορία την κινούν «οι ζωντανοί που δίνουν το αίμα τους» και οι «νεκροί χιλιάδες που είναι στους τροχούς». Σε αυτόν τον αγώνα εμείς δεν πέσαμε…»
«…Τίποτα δεν πάει χαμένο. Όλα συνεχίζονται…»
Στο βιβλίο «13 Απαντήσεις» το πολιτικό στοιχείο συνυπάρχει με την λογοτεχνία και η ιδεολογική αναζήτηση με τη βιωματική-υπαρξιακή διάσταση. Πρέπει να δοθεί προσοχή πίσω από τις γραμμές και τα αινίγματα που κρύβουν κρίσιμες έννοιες. Με την ανάγνωση του βιβλίου θα βρείτε τον πόνο και το πείσμα, το στοχασμό και το μέλλον, την εξέγερση και την ποίηση, τον λογισμό και το όνειρο, τον άνθρωπο και την σκιά του.
Έχει ιστορική σημασία να ακούσουμε τη αφήγηση των ανθρώπων αυτών που συμμετείχαν στην Οργάνωση «17 Νοέμβρη», τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τα πράγματα, τι υπήρχε στο μυαλό τους, ώστε να αυτοπροσδιορίζονται «λαϊκοί τιμωροί».
Αξίζει να διαβαστεί το βιβλίο αυτό από όσους και όσες δεν έχουν παρωπίδες και ασφυκτιούν μέσα στη «νομιμότητα» των μνημονίων, της λεηλασίας της ζωής μας, της γενικευμένης βαρβαρότητας.
Κανένας δεν έχει να χάσει από την κυκλοφορία ενός βιβλίου, όποιος και αν είναι ο συγγραφέας ή ο αφηγητής, όποια αλήθεια κι αν μεταφέρει, όποιους ισχυρισμούς και αν προβάλλει…
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας γεννήθηκε το 1958 στο καπνοχώρι Τερπνή της Νιγρίτας Σερρών. Το 1972 η εσωτερική μετανάστευση μετέτρεψε την αγροτική οικογένεια σε βιομηχανικούς εργάτες στην Αθήνα. Τέλειωσε το Ε Γυμνάσιο στα Εξάρχεια, πέρασε στο Οικονομικό της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Οι ανάγκες του αγώνα, η παρανομία, δεν του επέτρεψαν να πάρει το πτυχίο του. Συνειδητοποίησε πολιτικά τη μεγάλη στιγμή του λαϊκού ξεσηκωμού στις 17 Νοέμβρη του 1973. Η πολιτική του διαδρομή ξεκινά από το ακηδεμόνευτο ταξικό κίνημα της Μεταπολίτευσης, συνεχίζει το 1977 με το πέρασμα στον παράνομο τόπο, περνά το 1981 στο μεγάλο σταθμό της 17 Νοέμβρη, για να βρεθεί στην παρανομία το 1985. Μετά το χτύπημα της οργάνωσης το 2002 επιλέγει να βγει από την παρανομία, για να υπερασπιστεί την τιμή της οργάνωσης και τις επαναστατικές αξίες που ευτελίζονταν από τις ομολογίες και το κενό της σιωπής. Σήμερα κλείνει 14 χρόνια κρατούμενος στην απομόνωση της Ειδικής Πτέρυγας στις Φυλακές Κορυδαλλού καταδικασμένος έντεκα φορές σε ισόβια και, επιπλέον, σε μερικές χιλιάδες χρόνια φυλάκιση. Πάντοτε «δρων πολιτικά», γράφει, παρεμβαίνει. Άλλο έργο του είναι: «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Έχει μεταφράσει πολλά βιβλία.
Ο Τάσος Παππάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Είναι Πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 1984 μέχρι το 2012 εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στην «κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Συμμετέχει από την πρώτη μέρα στο συνεταιριστικό καθημερινό φύλλο «Η Εφημερίδα των Συντακτών» και είναι αρχισυντάκτης στον «Αθήνα 9.84». Το τελευταίο του βιβλίο είναι: « Όταν η γάτα συμφιλιώθηκε με τα ποντίκια».